The Legend of Heroes: Trails of Cold Steel II

Trails of Cold Steel II is een game waar je bewondering voor moet hebben. Het is ongelofelijk dat Falcom en Xseed zoveel durven te investeren in een sequel op een niche JRPG die praktisch onspeelbaar is als je het eerste deel niet hebt gespeeld. Fans die vijftig uur in het origeel hebben gestoken kunnen dit niet missen, al ligt er hier en daar toch wel teleurstelling op de loer.

Ben je een beetje verdwaald en vraag je je af wat voor gameserie dit is? Dan adviseer ik om mijn review van deel 1 te checken. Daar leg ik in het begin uit wat de 'Trails'-serie is en hoe Cold Steel daarin past. Cold Steel II begint een maand na het einde van deel 1. Spoilers over het einde van dat deel zijn daarom onvermijdelijk, maar ik hou die spoilers zo beperkt mogelijk.

Aan het einde van Cold Steel I slaat de vlam in de pan en het langlopende conflict tussen een fractie van de adel en de reformisten loopt op tot een heuse burgeroorlog. Andere fracties zoals de geheimzinnige organisatie Ouroboros en de inmiddels onafhankelijke staat Crossbell trekken in dit alles hun eigen plan. Dit blijft een van de sterke punten van de game, de politieke situaties die ontstaan zijn interessant en iets dat je zelden tegenkomt in games.

Ondertussen zijn Rean en de rest van Class VII door omstandigheden van elkaar gescheiden geraakt. In het begin van de game is het doel van Rean dan ook om zijn klasgenoten weer terug te vinden, zodat ze samen als een groep kunnen bepalen wat voor rol ze in de burgeroorlog kunnen en willen spelen. En het is juist gelijk hier dat Cold Steel II een beetje een domper wordt.

Het eerste deel van de game is veel te traag. De manier waarop je weer samenkomt met de rest van Class VII en de ontwikkelingen die daartoe leiden zijn extreem voorspelbaar uitgewerkt. Heel Act 1 is eigenlijk gewoon heel saai, omdat je het gevoel hebt dat er niets van betekenis gebeurt en er ook heel weinig op het spel staat. Over Act 1 doe je toch wel zo'n vijftien uurtjes, dus dat is een flinke bittere pil die je moet doorslikken.

Cold Steel I begon ook heel traag, maar daar voelde je langzaam een opbouw naar iets en kwam je ook in allerlei nieuwe steden. Cold Steel II voelt als een herhaling van zetten. Je bezoekt oude plaatsen en dungeons terwijl er weinig sprake is van een opbouw. Het helpt ook niet dat een van de sterke punten van deel 1 nu veel zwakker voelt: het 'bonding'-systeem.

Na elk hoofdstuk krijg je een aantal 'bonding points'. Deze kun je spenderen aan een klasgenoot, dan krijg je een scène waar de relatie tussen die klasgenoot en Rean wordt uitgediept.  Dat werkte heel goed in deel 1, want hiermee leerde je deze interessante personages kennen. Het probleem is dat in deel 2 je klasgenoten al lang je beste vrienden zijn. Je weet ook bijna alles al over hun achtergrond. Hierdoor voelt het alsof de gesprekken met ze nu weinig substantie hebben. De personages lijken uitgegroeid, er vindt weinig ontwikkeling meer plaats.

Lange tijd was ik dus bang dat dit een complete flop van een sequel zou zijn. Gelukkig weet de game zich grotendeels te herstellen in Act 2 en verder. Aan het begin van Act 2 krijg je een vliegend schip onder je hoede, een nieuwe basis voor Class VII. Hiermee wordt de game ook een stuk meer open. Je kunt nu zelf kiezen waar je naartoe wil en de game wordt daardoor minder lineair. Veel belangrijker is het feit dat Class VII zich veel meer met de burgeroorlog gaat bemoeien. Nu heb je wel het gevoel dat er iets op het spel staat en dat de acties van Class VII betekenis hebben. Het leidt uiteindelijk allemaal naar een hele spannende climax die fans niet mogen missen.

De bonding-gesprekken met de andere leden van je team worden ook wat beter. Met name Sara wordt uitgediept en bepaalde romantische opties worden leuk voor fans. Toch zie je nooit hetzelde niveau van ontwikkeling als in deel 1. De cast is eigenlijk ook te groot, waardoor de aandacht over te veel mensen wordt verspreid.

Het turn-based vechtsysteem is wel beter uitgewerkt dan in deel 1. Dit keer is het minder makkelijk om het te 'breken'. In Cold Steel I is de balans helemaal zoek en kun je al vrij snel alles slopen. Cold Steel II houdt het langer vol, ook dankzij toch wel pittige (soms optionele) bazen. In deel 2 heb je nu ook een aantal baasgevechten waar Rean met zijn mech Valimar vecht. Deze zijn verder niet heel bijzonder, het voelt als een alternatieve versie van steen papier schaar. Ze zijn wel leuk genoeg om als goede afwisseling te dienen. 

Cold Steel II dient als een een mooie conclusie van de Cold Seel-serie, maar toch werkt Falcom ondertussen aan een derde deel. Waar die precies over zal gaan en of het dezelfde cast gebruikt is op het moment van schrijven onbekend. Toch toont dit weer het sterkste punt van Trails: het feit dat Falcom er alles aan doet om de wereld nog verder uit te bouwen. Geen andere JRPG gaat op dit moment op dat vlak zo ver en zo diep.

Conclusie:
Trails of Cold Steel II komt veel te traag op gang. In het eerste deel van de game staan het verhaal en de personages zo goed als stil. Langzaam weet het zich hier van te herstellen, maar toch blijven enkele aspecten telleurstellend. Toch moet iedereen die het eerste deel heeft gespeeld deze sequel halen. De laatste hoofdstukken zijn voor fans onmisbaar.

Pluspunten
Minpunten
  • Climax die fans niet mogen missen
  • Interessante politieke conflicten
  • Goed vechtsysteem
  • Eerste vijftien uur zijn saai
  • Personages ontwikkelen zich weinig meer
  • Oogt nog steeds een beetje generiek
Gespeeld op PSVita, ook verkrijgbaar voor PS3.