REUS

Godgames komen tegenwoordig niet zo vaak meer voor, zeker niet op consoles. En dan is daar opeens het in Utrecht ontwikkelde REUS, dat in 2013 al een PC-release kreeg, maar nu ook beschikbaar is voor PlayStation 4 en Xbox One. 

In REUS bestuur je vier goden, met ieder hun eigen unieke vaardigheden. Waar de ene god in staat is oceanen te creëren, kunnen de andere goden bergen, bossen of moerassen maken. Al snel heb je een leefbaar gebied geschapen en beginnen er kleine dorpjes te ontstaan. De speler, als oppergod, transformeert de grond op basis van de wensen van dergelijke dorpjes. Dit kun je doen door het scheppen van dieren, planten of mineralen. Aan jou de taak om de dorpjes zo snel mogelijk te laten groeien en daarmee missies te voltooien.

Het is vanaf het begin een redelijk overweldigend principe, het helpt dan ook totaal niet dat de tutorial veel te ingewikkeld is. Menu’s en spelmechanieken worden uitgelegd door middel van vele tekstballonnen die tegelijk het spel pauzeren. Pas drie muren van tekst later krijg je even de gelegenheid om te spelen en uit te proberen wat je zojuist geleerd hebt, maar tegen die tijd weet je niet meer wat er nu precies in die eerste tekstballon stond. Om de game zo goed mogelijk te begrijpen word je min of meer gedwongen de lange tutorial meerdere keren te spelen, maar zelfs dan mist er nog essentiële informatie. Het is een slechte introductie voor een genre waar vele console-spelers sowieso al onbekend mee zijn.

Er is weinig sprake van continuïteit in REUS, je speelt een game van 30 minuten, daarna is alles weg. In die 30 minuten tijd krijg je de opdracht om enkele missies te voltooien (bouw een dorp met X voedsel; gebruik alleen X en X etc.), zodra je missies voltooit worden de modi van 60 en 120 minuten ontgrendeld. Tijdsdruk is dus altijd aanwezig, maar veel belangrijker is het beheren van de ruimte die je krijgt. Het aantal stukjes land waaruit een dorp bestaat is zeer beperkt, om het beste uit je dorp te krijgen zal je gebruik moeten maken van synergie. Zo worden bepaalde dieren blij van fruit in de buurt en leveren sommige mineralen meer op als er een bepaald soort boom naast staat. Alles wat jouw goden schiepen (er zijn meer dan 100 soorten) heeft zo’n soort synergie en dat is wat de game interessant maakt. Continu ben je bezig betere combinaties te ontdekken, wat dat betreft is REUS meer een puzzelgame dan een godgame. Dat heeft ook zijn keerzijde: als je eenmaal de ultieme combinatie(s) hebt gevonden, weerhoudt niets je om constant hetzelfde trucje toe te passen. Als je dat punt hebt bereikt is er weinig reden om nog een potje te gaan spelen.

REUS ziet er overigens best aardig uit, de grafische stijl is uniek, met name het feit dat je wereld een tweedimensionale planeet is. Maar het is niet voldoende om de game te redden, het voelt aan alle kanten slordig aan. Het is te duidelijk dat het om een PC-port gaat, de besturing voelt na uren spelen nog steeds onnatuurlijk, toegang krijgen tot menu’s en opties is veel te ingewikkeld. Het wil daardoor wel eens gebeuren dat je iets activeert wat niet de bedoeling was en daardoor je hele game om zeep helpt. De knop ‘ongedaan maken’ schittert door afwezigheid, dus je enige optie is een eerdere save te laden.

Er was niets aan de hand geweest als het daarbij was gebleven, maar dat is helaas niet het geval. Er zijn simpelweg te veel kleine bugs en slordigheden die het plezier wegnemen. Zo loopt je kostbare tijd gewoon door wanneer de game je ongevraagd een hint komt geven, worden na het pauzeren van je spel de commando’s aan je goden vergeten en daarnaast worden die niet altijd overschreven wanneer je daarnaar vraagt. Het is dan ook niet enorm verrassend dat REUS ook nog (Engelse) spel- en grammaticafouten kent. Nu is niets van dit alles direct een groot probleem, maar het is duidelijk dat iets meer verzorging de game goed had gedaan.

Als je er later echter achter komt dat essentiële informatie verborgen is in de laadschermen, maar de tutorial het vertikt je dit uit te leggen, begin je je af te vragen waarom REUS überhaupt je tijd waard is. Na bijna 10 uur spelen zijn nog steeds niet alle spelmechanieken me helemaal duidelijk en het is onwaarschijnlijk dat dat nog gaat veranderen. Het is reusachtig spijtig, want REUS had de kans zich te onderscheiden en een genre opnieuw leven in te blazen.