Valkyrie Drive: Bhikkhuni

Kenichiro Takaki is geobsedeerd met life and hometown. Oftewel tieten en kont. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat zijn laatst uitgebrachte game Valkyrie Drive: Bhikkhuni wederom bol, dit mag je letterlijk nemen, staat van meiden die er geen geheim van maken dat ze elkaar graag willen aanraken. Daar gaan we weer.

Het verhaal van Valkyrie Drive: Bhikkhuni heeft net als de meiden niet veel om het lijf. In de toekomst zijn er virussen die vooral schoolmeiden treffen. De geïnfecteerden worden Valkyrie genoemd. De medici staan voor een raadsel, dus ze sturen de meiden naar speciale scholen op tropische eilanden waar ze leren om te gaan met het virus. Een van die eilanden is Bhikkhuni. De geïnfecteerde meiden hebben superkracht en de mogelijkheid om in een wapen te veranderen als ze betast worden. Dit laatste heet een Drive. Dus knijp een Valkyrie in de borsten en je hebt niet veel later bijvoorbeeld een zwaard in je hand. Altijd handig. De achtergrond van dit verhaal wordt meteen verteld als je met de verhaalmodus begint en dat duurt wel even. Gelukkig wordt het tekstuele daarna een stuk minder, want buttonbashen om door de teksten van een verhaal van een actiegame te komen is nooit grappig.

Er zijn zeven meiden vrij te spelen en elke Valkyrie kun je levelen als vechter en als wapen. Dat doe je door missies te spelen en te kiezen wie het wapen en wie de gebruiker zal zijn. Door te vechten met de gekozen vechter vul je een Drive-meter, de tweede gekozen meid is nog niet in beeld. Maar als je eenmaal die meter vol hebt dan krijg je een icoontje onder die meter erbij. Met zo'n icoontje kun je een Drive beginnen. Je ziet even wat gefiedel tussen de twee meiden en daarna verandert de tweede griet in een wapen. Hierdoor is je vechter meteen een stuk sterker. Hoe hoger het level van je wapen, hoe meer schade je doet natuurlijk. Later heb je ook sterkere Drives die meer icoontjes kosten. Heb je eenmaal een Drive gedaan heb je niet alleen weer een volle levensmeter, maar ook de mogelijkheid om extra krachtige aanval te doen ten koste van, jawel, een icoontje.

Net zoals in Senran Kagura heb je in Valkyrie Drive: Bhikkhuni een keuze tijdens het vechten: ga je zo snel mogelijk in Drive, waardoor je een level sneller door zou kunnen komen door de krachtige aanvallen, of verzamel je eerst genoeg icoontjes om later all-out te gaan. Zeker als een level een lastig stuk heeft zou het wachten nuttig zijn, omdat je daarna weer met volle levensmeter verder kan gaan. De keuze van je vechter maakt ook uit, want elke meid gebruikt weer een ander wapen en een heel andere vechtstijl. Zo heb je een Rinka met een samurai-zwaard, haar zus Ranka met twee enorme metalen vuisten, Mana die pijl en boog gebruikt en Momo die een speer in haar handen heeft.

Levels mag je altijd later nog eens spelen, om bijvoorbeeld alle drie de moeilijkheidsgraden te verzilveren, of om andere meiden als vechters of wapens te levelen. En natuurlijk zijn er collectables te vinden. Allereerst heeft bijna elk level drie stukken van een medaille. Heb je deze compleet dan speel je weer een kostuum of accessorie vrij. Daarnaast is er nog een Boob-betast-robot die je alleen laat passeren als hij je na zijn onderzoek goed genoeg vindt. Er is dan een extra stuk van het level te spelen, vaak voor punten of items.

Ben je helemaal klaar met de verhaalmodus, ook met het grinden, dan is er nog een Challenge-modus en een Survival-modus. En deze zijn pittig te noemen. Dat komt vooral door het grote verschil met Senran Kagura. Valkyrie Drive: Bhikkhuni speelt namelijk veel sneller. Het spel is ook meer combo-gericht door goed getimede aanvallen. Door heel snel achter vijanden aan te kunnen rennen of vliegen ben je constant bezig met de actie. Wat dat betreft is het meer te vergelijken met bijvoorbeeld Bayonetta. Snel grote groepen wegwerken is dan ook goed mogelijk en als je eenmaal een paar vijanden in de lucht hebt gemept kun je ze daar heel lang houden en de combo lang doorzetten voordat ze de grond ooit weer raken. Als ze dan al niet verslagen zijn.

Het vechten is dus heerlijk, maar er is meer life and hometown in Valkyrie Drive: Bhikkhuni te vinden. En ja hoor, er zijn verschillende minigames. Allereerst is er natturlijk de onvermijdelijke kleedkamer waar je de meiden kunt aanpassen. Je kunt ze er betasten in full-screen, of hun borsten laten bewegen. Je krijgt er zelfs ervaringspunten voor. Tja, het blijft awkward. Dan is er nog een minigame om hartjes te vangen als de meiden in lingerie op je scherm staan. Hiervoor krijg je ook ervaringspunten. Hoe hoger het level in deze modus, hoe meer kleren er vrij te spelen zijn. De game platinum halen is dan ook flink grinden in deze modus en in de levels om genoeg ingame valuta te sparen om alle vrijgespeelde kleding in de shop te kopen of te laten maken. Het verhaal is met 20 uur wel uit te spelen, maar wil je alles hebben dan mag je er met gemak het dubbele van maken.

Gelukkig blijft het vechten enorm actievol en je leert steeds betere combo's en manieren om zoveel mogelijk vijanden zo snel mogelijk neer te halen. Grafisch ziet het er enorm kleurrijk uit, maar belangrijker: er zijn geen vertragingen te vinden tijdens die snelle actie. Ondersteund met stampende beats ga je dus lekker op in de combo's. Wil je online spelen, dan zijn er nog verschillende multiplayermodi in Valkyrie Drive: Bhikkhuni. Natuurlijk een modus waarin je moet zorgen de andere partij zo snel mogelijk nakend te krijgen, maar de meest opvallende is Melee Battle. Het is een Smash Bros-kloon waarin je dus niemand hoeft te verslaan, maar ze van het platform moet afmeppen. Het is nog best grappig, al mist het de diepgang die Smash Bros heeft. En de hoeveelheid spelers die er online zijn te vinden. Dat is het nadeel van een niche-game zijn: online modi hebben nog wel eens de neiging lang te moeten zoeken naar een tegenstander.

Het is eigenlijk jammer dat Takaki zo gefocust blijft op 'life and hometown' want de combat in Valkyrie Drive: Bhikkhuni is echt prima te noemen: snelle actie, veel bewegen en zeven verschillende speelstijlen om onder de knie te krijgen. Door zijn focus zullen een hoop mensen de game toch links laten liggen. Aan de andere kant, Takaki staat er bekend om, dus hij zou de fans niet plezieren als het een zoveelste dertien-in-een-dozijn actiespel zou zijn geworden. Er is echt enorm veel content te vinden, zelf tik ik nu de veertig uur aan en heb nog niet alle items vrijgespeeld. De multiplayer is op zich grappig, zeker de Smash Bros-kloon, maar eigenlijk is het zinloos omdat er gewoonweg te weinig tegenstanders te vinden zijn. Dus ik blijf nog even bezig met de life and hometown in de singleplayer van Valkyrie Drive: Bhikkhuni, want de meiden hebben platinum verdiend.