Mother Russia Bleeds

Gamer aller Länder, vereinigt euch: Mother Russia Bleeds neemt ons op een geschiedenistripje naar de Sovjet-Unie van de jaren tachtig, waarbij we als chagrijnige verslaafde Russen iedereen die ons in de weg staat afrossen. Maar niet alleen de setting van Mother Russia Bleeds, ook het genre is een ode aan de games van weleer: beat 'em ups kenden hun gloriedagen in de tijd van de arcadehallen en Le Cartel Studios probeert met Mother Russia Bleeds het genre weer opnieuw leven in te blazen.

Mother Russia Bleeds begint op het platteland, waar je met een aantal anderen een illegale vechtclub runt. Je activiteiten worden echter ontdekt door de overheid, die je oppakken en je gebruiken als menselijk experiment voor een drug genaamd Nekro. Wanneer je eindelijk ontwaakt ben je helemaal verslaafd aan het spul en breek je uit de gevangenis om wraak te nemen. De verslaving aan Nekro komt ook met onverwachte voordelen: je kunt het gebruiken om jezelf te healen of juist extra sterk te maken, waardoor je de hordes vijanden die op je afkomen omver kunt beuken. Naast je vertrouwde vuisten kun je ook gebruik maken van voorwerpen die je vindt of kunt stelen van vijanden; zoals honkbalknuppels, tasers, messen, geweren en zelfs toiletpotten en granaten.

Mother Russia Bleeds is een beat 'em up - en beat 'em ups waren in de tijd van de arcadehallen beroemd en berucht om hun moeilijkheidsgraad en het feit dat een game over niet altijd even eerlijk aanvoelt. Mother Russia Bleeds vormt geen uitzondering op dat concept, en er waren momenten dat frustratie hoogtij vierde en ik even een andere game wilde gaan spelen. De game probeert dat een beetje te voorkomen door meerdere moeilijkheidsgraden en de mogelijkheid samen met een vriend te knokken in co-op of een AI toe te voegen als partner. Dit laatste is zeker aan te raden, voornamelijk op hogere moeilijkheidsgraden, en de AI is een waardige vervanger van een menselijke speler die goed kan inschatten wanneer Nekro gebruikt moet worden of welke tegenstanders prioriteit hebben. Sommigen zullen te spreken zijn over de nostalgie die de moeilijkheidsgraad brengt, anderen zullen het alleen maar frustrerend vinden: voor mij is het een mix van beide.

Waar ik zeer over te spreken ben in Mother Russia Bleeds is de artstijl waarin de game gemaakt is. De pixelart versterkt het nostalgische gevoel en past echt bij een genre van weleer, maar is ook zo gemaakt dat het de gameplay niet hindert. Wanneer je tegenstanders flink verzwakt zijn stroomt het bloed uit alle lichaamsgaten en wanneer je je Nekro kunt aanvullen bij een dode tegenstander, zal deze  stuiptrekken terwijl de gelig-kleurige vloeistof uit zijn hoofd stroomt.

Ook schittert Mother Russia Bleeds in de soorten vijanden en het level design. Er komt van alles op je af, van zwervers die op je in willen rammen tot aan de tanden toe gewapende agenten van de overheid, en veel van hen hebben abilities die gekoppeld is aan het vijandtype. Zo zijn er skinheads die vergiftigde injectienaalden gooien, de politieagenten maken gebruik van tasers om je te verlammen, en een groep gevangenen geeft de voorkeur aan hoog trappen.

Daarnaast zijn er in ieder level genoeg gimmicks zodat het niet eentonig wordt: in een level probeer je je door een gevangenisrel te worstelen waarbij het een grote matpartij is tussen jou, de gevangenen en de bewakers, vecht je op het dak van een trein waarbij revolutionairen op een andere trein granaten naar je gooien om je te helpen (of juist niet), en moet je in datzelfde treinlevel voorkomen dat je vijanden een walkietalkie in handen krijgen waarmee ze versterking kunnen oproepen. Hetzelfde geldt voor de eindbazen, waarbij je de ene baas in een gigantische maaimachine moet duwen om haar te verslaan, en de andere moet verlammen met flitsgranaten om er zo voor te zorgen dat een trein hem overrijdt.

Maar hoewel Mother Russia Bleeds probeert een oud genre nieuw leven in te blazen, slaagt het daar net iets te goed in door ook alle oude problemen over te nemen: je kunt een tegenstander niet raken tenzij je precies tegenover hem staat en ondanks dat je combo's kunt maken van uppercuts, trappen en het vastgrijpen van tegenstander verviel ik snel in ordinair button-mashen omdat dat het meest effectief was. Ook gebeurde het regelmatig dat ik tegenstanders buiten het beeldscherm gooide, die vervolgens zo langzaam terugliepen dat ik een tegenstander af moest rammelen die ik niet eens kon zien. Daarnaast was het bijzonder irritant dat je een tegenstander ontzettend veel knappen moet geven voordat ze eindelijk neergaan, veel meer dan een normaal mens aan zou kunnen.

Doordat tegenstander ook zo moeilijk neergaan is het ontzettend lastig Nekro te krijgen van dode tegenstanders. Er is maar een beperkte tijdsspanne is waarin je de Nekro kunt krijgen - en het helpt dan niet echt dat er nog een dozijn vijanden om je heen staat die je allemaal af willen rossen.

Waar ik me vooral aan stoor bij Mother Russia Bleeds is dat de interessante setting - je ontsnapt als menselijk experiment dat wraak wil nemen op de overheid in een alternatieve versie van de Sovjet-Unie - totaal teniet gedaan wordt door de betreurenswaardige dialogen die ik vanaf level 3 als het maar even kan oversla. De scheldkanonnades van vijanden vliegen je om de oren en als je om de drie tekstballonnen de woorden 'fuck' en 'shit' leest denk ik oké, we snappen dat je pissig bent, je kunt kappen nu. Ik heb niks tegen schelden in games als het past in de context, maar in Mother Russia Bleeds lijkt het schelden alleen maar om het schelden in de game te zitten met als intentie zogenaamd stoer over te komen maar bij mij wekt het alleen irritatie op.

Le Cartel Studios heeft duidelijk goed opgelet tijdens de les wat een beat 'em up precies is: de game is moeilijk, en de ontwikkelaars proberen enkele problemen die het genre heeft op te lossen door middel van meerdere moeilijkheidsgraden en een goede AI wanneer je geen vriend hebt om mee te knokken. Ook ontbreekt het niet aan creativiteit wanneer het aankomt op de vele verschillende vijanden die de game rijk is en het level design, en de pixel art komt de game ook alleen maar ten goede.

Helaas is het een zegen en een vloek dat Mother Russia Bleeds zoveel lijkt op zijn voorvaderen in de arcadehallen. Je moet soms echt precies op de goede plek staan om een mep uit te delen, button-mashen was eerder de regel dan de uitzondering en vijanden kunnen wel heel veel incasseren voor ze eindelijk neergaan. Daarnaast was de game een stuk beter geweest als dezelfde creativiteit die we gezien hadden in de variatie van vijanden en het level design ook terug hadden gezien in de dialogen. Al met al is Mother Russia Bleeds oké, maar net zoals de setting en het genre is de gameplay blijven hangen in de jaren tachtig, en dat is zonde.