CD: Dream The Electric Sleep - Beneath The Dark Wide Sky
Dream The Electric Sleep (DTES) uit Lexington, Kentucky is sinds haar oprichting in 2009 steeds bekender geworden in met name de club en underground scene. Nu onlangs hun derde langspeler, Beneath The Dark Wide Sky, verscheen, wordt het hoog tijd voor het grote publiek om eens nader kennis te maken met deze progressieve rockers.
De band werd in eerste instantie gevormd door zanger/gitarist Matt Page en drummer Joey Waters. Samen rekruteerden zij bassist Chris Tackett. Het duurde tot 2011 eer de band debuteerde met Lost and Gone Forever. Drie jaar later verfijnde de band haar sound verder op de opvolger Herectics, waardoor er, zoals in de bio staat te lezen, zelfs het label progressive shoegaze op werd geplakt door muziekrecensent Jack Rabid (The Big Takeover). Die typering heeft te maken met zowel de podiumpresentatie als de uiterst dromerige wall of sound. Om dat geluid live waar te maken, wordt er bij optredens gebruikt gemaakt van een tweede gitarist, Andrew Hipshman.
De opener (‘Drift’) zet rustig in om uiteindelijk uit te groeien tot een bombastisch folkrocknummer wat aan het vroege werk van Coldplay doet denken, alleen dan een tikkeltje ruiger. Anders gezegd, hier klinken duidelijk de U2-invloeden waarover de bio rept goed door. Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor de stevige semi-ballad, ‘Flight’. Naast invloeden uit de folkrock, is er ook weer veel ruimte voor psychedelische muziek. De voorliefde voor Pink Floyd wordt dan ook niet onder banken of stoelen geschoven. Het beste voorbeeld is het instrumentale ‘We Who Blackout The Sun’, wat een lust voor het oor is. Het is een trip van ruim vijf minuten.
Wat instrumentale muziek aangaat, is ‘Last Psalm to Silence’ helaas een nietszeggende opvuller en een minpunt van deze cd. Gelukkig wordt er een hoop goed gemaakt met stevige tracks als ‘Cutting the Herd’ en ‘Blackwind’. Hierbij moet worden aangetekend dat die laatste twee tracks het meest naar prog neigen, want op de keper beschouwd gaat dit album toch iets meer naar AOR. De composities zijn zeer gericht op zang en wat poppy, ja zelfs hitgevoelig zoals ‘Let the Light Flood in’, ‘Headlights’ en ‘All good things’. Vooral voor de echte prog-liefhebbers is de kleine omslag wellicht wat teleurstellend na het wat meer eigenzinnige Heretics. Wat misschien meer teleurstellend is, is de wat vlakke productie, en dat terwijl Nick Raskulinecz (o.a. Foo Fighters, Mastodon, Rush) achter de knoppen heeft gezeten. Het wordt vooral duidelijk op ‘Blackwind’ dat een zware, Soundgarden-achtige riff herbergt, die niet zwaar genoeg klinkt.
Op dit nieuwe album laat DTES wederom horen fantastische muzikanten te zijn. In hoeverre we door de inbreng van veel luchtige rock nog van progressive kunnen spreken, is de vraag. Aan de andere kant is het lovenswaardig dat de band niet zonder meer een Heretics 2 heeft gemaakt, maar toch weer net iets anders heeft geprobeerd. Het is zeker gelukt om voldoende sterke songs te schrijven, waardoor het al met al een goede cd is geworden. Alleen, met een betere productie hadden ze een iets hoger cijfer kunnen scoren.
