Ghostbusters
De nieuwe Ghostbusters is zo origineel als een remake kan zijn, en zo grappig als de keuze voor cast en regisseur doen vermoeden. Met een fris verhaal en een gezonde dosis humor is de 2016-versie van het avontuur een mooie herstart van de filmserie.
Klassiekers remaken. Dat zijn twee woorden die een hoop kunnen losmaken bij het publiek. Met name bij de echte fans van een originele film, die niet willen dat het beeld van 'insert titel van fandom' wordt verstoord door een filmmaker die, in opdracht van een geldzuchtige filmstudio, denkt het wel even 'nieuw en modern' te kunnen maken. De angst is niet onterecht: niet zelden blijkt de nieuwe filmmaker helemaal niet te hebben begrepen wat er nu zo goed was aan het origineel, of was deze gewoon niet in staat hetzelfde niveau te bereiken. Leuk geprobeerd, maar nee. Dat is eerder regel dan uitzondering in remake-land, en dus kijkt een filmminnend publiek momenteel met een argwanend oog naar Paul Feig, die de ondankbare taak heeft gekregen, en met verve genomen, om een nieuwe versie van Ghostbusters de wereld in te schieten.
Hoewel de originele Ghostbusters vertelt over het bovennatuurlijke en het bestrijden van spoken uit andere dimensies, is de film natuurlijk vooral een podium waar comedians Dan Aykroyd en Bill Murray, beiden afkomstig uit de Saturday Night Live-stal, hun ei prima kwijt konden. Door het spookachtige luchtig te houden werd een niveau van comedy bereikt die de film anno 2016 nog steeds populair maakt. Paul Feig, echter, is ook verre van een onbekende met het genre. Na ervaring te hebben opgedaan met het regisseren van komedies op televisie, heeft hij de laatste jaren zijn vorm gevonden in de bioscoop, met lachfestijnen Bridesmaids, The Heat en Spy. Deze films kenmerkten zich door karaktergedreven drama, gelardeerd met grappige momenten, uitgevoerd door goede acteurs, en het lijkt erop dat Feig deze lijn voorlopig nog wel even blijft doortrekken.
Want ook zijn Ghostbusters is, ook al is het een reboot van een bestaande, bij fans geliefde, franchise, typisch Paul Feig. Zijn personages zijn origineel, het verhaal geeft hen voldoende ruimte voor ontwikkeling en er valt genoeg te lachen. En het mooiste: het is geen herkauwen van wat Ivan Reitman in 1984 presenteerde. In grote lijnen zijn er, natuurlijk, overeenkomsten; wetenschappers die een interesse hebben in het paranormale besluiten een bedrijfje te beginnen in het onderzoeken en bestrijden van onverklaarbare verschijningen. Hierbij stuiten ze op iets dat mogelijk desastreus is, en dat moeten zij bestrijden. Er is enthousiasme bij het zien van een spook (met het nodige nerd-jargon), er zijn gadgets om spoken mee te bestrijden, en er is een kenmerkende auto. Tel daar gedurende het verhaal een aantal leuke knipogen naar het origineel bij op, plus wat cameo's van bijna alle originele castleden, en alle overeenkomsten met de originele Ghostbusters zijn benoemd.
In deze Ghostbusters zijn de spokenjagers in eerste instantie drie wetenschappers, niet allemaal even gewaardeerd in hun vak, die, net als in het origineel, hun werk bij de universiteit verliezen. Erin Gilbert (Kristen Wiig) schreef ooit een boek over het paranormale met Abby Yates (Melissa McCarthy), maar probeert nu een vaste aanstelling te krijgen bij Columbia University. Die aanstelling kan ze op haar buik schrijven als de universiteit ontdekt dat zij in spoken gelooft, en wanneer rond hetzelfde moment Abby en haar labpartner Jillian Holtzmann (Kate McKinnon) hún aanstelling (bij een veel minder serieus onderwijsinstituut) verliezen, besluiten de dames samen aan de slag te gaan. Ze hebben namelijk zojuist hun eerste echte spook gezien, en weten dat ze daar iets mee kunnen.
De opzet van Ghostbusters scheelt daarmee niet enorm veel van hoe Venkman, Stantz en Spengler hun zaakje begonnen, en dat is eigenlijk prima. Een goede zet van Feig en scenarioschrijver Katie Dippold is vooral dat Gilbert, Yates en Holtzmann geen kopieën zijn van hun voorgangers. Deze rollen zijn duidelijk geschreven voor deze actrices, die of al eerder met Feig samenwerkten, of hun strepen verdienden bij, wederom, Saturday Night Live. Vooral aan Kate McKinnon is te zien hoe zij, wat initieel slechts een typetje lijkt, een volwaardig personage kan laten zijn, en weet op veel momenten de komische noot te raken met haar uitspraken of vreemde uitvindingen. Holtzmann is namelijk de tech geek van het stel, verantwoordelijk voor het bouwen van de gadgets waar de Ghostbusters uiteindelijk hun spoken mee vangen, en weet met uitvindingen te komen waar Ray Stantz en Egon Spengler het van in hun broek zouden doen.
Het drietal wordt aangevuld met Patty Tolan, gespeeld door Leslie Jones, ook uit de SNL-stal. Zoals bij Ernie Hudson in het origineel is zij de leek van de groep, als iemand die oorspronkelijk voor de New Yorkse metro werkt, maar zich al snel realiseert dat er werk aan de winkel is. En om het geheel af te maken huurt het viertal ook een receptionist in: Kevin: de oliedomme acteur-in-spe die nauwelijks door heeft voor wie hij werkt, gespeeld door Chris Hemsworth. Waar het bij de vier hoofdrolspelers wel bekend was dat het goed zat met de lachfactor, verrast Hemsworth het publiek, na voornamelijk semi-serieuze actierollen, met een aanleg voor komedie. En gezamenlijk levert de cast een frisse, originele invulling van een bekend concept, met een goede mix van avontuur, spektakel en natuurlijk een flinke dosis humor.
In deze Ghostbusters is er (nog) geen sprake van de komst van Zuul of de herrijzenis van Gozer. Zoals gezegd vertellen Dippold en Feig een origineel verhaal, en de wijze waarop dit zich ontvouwt is een prima vervanger voor het hele gatekeeper/keymaster-gebeuren uit 1984. Het geeft het viertal voldoende ruimte voor wat mooie (en vaak smerige) confrontaties met een stel spoken, het geleidelijk leren dat hun geloof in het paranormale zo gek nog niet was en natuurlijk het uitproberen van Holtzmanns coole gadgets. Vooral een moment waarin Holtzmann het, volop bewapend met uitermate gevaarlijke nucleair aangedreven wapens, opneemt tegen een stel spoken, is zowel cool als grappig. Dit moment, en vele andere, onderstrepen dat Ghostbusters, hoewel door de reputatie van het origineel en de tegenstand van de diehard fans bijna gedoemd om te falen, het verdient om door een groot publiek gezien te worden. Want de Ghostbusters zijn terug, ze schoppen kont en blijven tot na de aftiteling vermakelijk.
