One Piece: Burning Blood

One Piece is nog steeds populair, met de manga en de daarop achterlopende anime. Bandai Namco heeft dat al een tijdje door en laat steeds vaker een game in de franchise overkomen naar het Westen. De laatste paar games waren allemaal Warriors-games, kortom hack& slash. Maar One Piece: Burning Blood is anders: het is een vechtspel.

Grafisch is het al te zien op de screenshots: het is een grote epileptische aanval op je scherm. Eerlijk gezegd verwacht je dat ook van One Piece. Dus cell-shaded graphics, met heel veel flash als er weer eens een speciale beweging gedaan wordt. Het ziet er heel erg ‘One Piece’ uit, en met de halve shows die je soms krijgt als iemand een supermove doet ben je als fan tevreden. De gebruikers van devil fruits gooien natuurlijk de ene bizarre move na de andere eruit, terwijl de haki-users hun vaardigheden gebruiken om toffe combo’s en doges te doen. Grappig is ook bijvoorbeeld het onvermogen van Sanji om vrouwen te slaan. Je zult hartjes zien, want ja, Sanji is de womanizer van het stel en slaat geen vrouwen.

Maar goed, een vechtspel hoort meerdere modi te hebben, zoals een arcademodus (lezen jullie mee Capcom). One Piece: Burning Blood heeft in ieder geval een verhaal met meerdere invalshoeken. Dit vertelt een van de belangrijkere gebeurtenissen uit de serie. We belanden rechtstreeks op het eind van de Paramount War, kortom de Marineford Arc. Maar in plaats van toegankelijk te willen zijn voor nieuwkomers, worden we direct geplaatst voor het moment dat Ace D. Portagas, de broer van Luffy, terechtgesteld wordt. Iedereen die de serie kent weet wat er gaat gebeuren en hoe het allemaal zo gekomen is, maar als je de serie niet kent, dan is het pure abracadabra. Het spel is overduidelijk een fanservice, en wil eigenlijk helemaal geen nieuwe mensen aantrekken, zo lijkt het.

Voor de fans is het leuk om het laatste gedeelte van dit hoofdstuk door de acties van vier verschillende personages te zien. We spelen eerst in een uur het hoofdstuk van Luffy, daarna gaan we een uur verder met de piraat Whitebeard, om even een uitstapje te maken naar de mariniers in de vorm van Akainu. Als we klaar zijn met zijn lava-capriolen, dan gaan we nog met Ace de tegenstanders het vuur aan de schenen leggen. Wat er de eerdere delen allemaal gebeurd is en hoe het verhaal verder gaat, wordt allemaal niet uitgelegd. Voor de niet-kenners blijft de hele singleplayer dus een enorm vraagteken.

In de verhaalmodus van One Piece: Burning Blood krijg je per missie soms nog speciale opgaven. Meestal is het iets in de trend van “houd 70% van je levensmeter over”, of “versla iedereen in de beschikbare tijd”. Als dat je lukt krijg je een extra optionele missie waarmee je weer personages of assists vrijspeelt. Het probleem met de missies is alleen dat ze zo oneerlijk aanvoelen. In het eerste hoofdstuk valt het allemaal nog wel mee, maar daarna komt het steeds vaker voor dat na twee slagen jouw levensmeter ergens rood aan het knipperen is. Terwijl als jij een fantastische combo maakt, de tegenstander amper een schrammetje aan zijn levensmeter heeft. Het gaat soms echt nergens over.

Het aantal speelbare personages in One Piece: Burning Blood is enorm. Meer dan veertig bekenden doen mee, zelfs gasten die helemaal niet zo veel te maken hadden met het hoofdstuk zelf, zoals Bartolomeo die pas daarna zijn opwachting maakte. Maar ach, wat maakt het uit, het is tof om met hem barrières op te werpen en van daarachter uit aan te vallen. Ondanks dat er zo veel personages zijn met elk unieke krachten, werkt het good ol’ buttonbashing prima. Door de weinige speciale moves heb je niet veel moeite om die te leren kennen. Alle bewegingen zijn namelijk voor iedereen op eenzelfde manier met een controller te doen. Alleen de uitwerking ziet er geheel anders uit. Robin steekt haar handen meer uit de mouwen dan bijvoorbeeld Kizaru. Dat maakt het niet aantrekkelijk om met één iemand echt te specialiseren, het zou leuker zijn geweest als ze ook echt allemaal anders te besturen waren met meer specials.

In sommige missies mag je meer dan één personage besturen, het wordt dan een tag-team tot drie man. Als de laatste zijn levensmeter uitblaast is het afgelopen. Daarnaast heb je nog assists. Je hebt enkele, nou ja, meer dan vijftig, niet speelbare personages, zoals Sentomaru, en Alvida die je mee kunt nemen als hulpje. Ze geven je een bonus tijdens het gevecht, als je deze activeert. je mag er drie meenemen in een gevecht. Het ligt aan de kracht of ze deze bonus vaker dan 1x kunnen activeren, minder goddelijke bonussen kun je vaker doen, maar wel op cooldown. Dat is het eigenlijk wel qua diepgang in de gameplay van de personages zelf.