Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan

Ik ben op een leeftijd dat ik kan zeggen “vroeger was alles beter”. Dat geldt zeker voor de Teenage Mutant Ninja Turtles. Toen ik TMNT: Mutants in Manhattan in mijn PlayStation 4 stopte had ik nog ergens een beetje hoop. PlatinumGames kan goede actie-games maken, dat zien we bijvoorbeeld aan Bayonetta en Metal Gear Rising: Revengeance. Maar soms zitten ze er ook compleet naast, zoals bij The Legend of Korra, een game die me niet lang kon bekoren.

De Turtles kennen we uit de jaren tachtig. Samen met franchises als Transformers, M.A.S.K. en GI Joe waren de groene schildpadden niet van de televisie weg te slaan. Transformers heeft de PlatinumGames-behandeling vorig jaar al gehad. Die game kwam aardig uit de cell-shaded verf. Niet wereldschokkend goed, maar het iconische van de serie kwam over en het leek alsof je gewoon afleveringen van de tekenfilm aan het spelen was.

De uitgever Activision moet hebben gedacht dat het een goed idee was dit truukje nog eens te doen. Iconische helden uit de jaren 80 + actie-game = profit. Maar ergens is het gigantisch mis gegaan. Of dat nu het budget is, of te weinig ontwikkeltijd, ik weet het niet. Misschien waren de Turtles niet bekend in Japan en kenden de ontwikkelaars ze gewoonweg niet goed. Maar Mutants in Manhattan is ongeïnspireerde schildpaddensoep geworden.

Alleerst moet ik als oudje wennen aan de nieuwe stijl TMNT, maar daar kan ik geen puntenaftrek voor geven. Kut is dat: ouder worden. Alhoewel, de Transformers kregen juist hun oude stijl terug in hun game, tot grote vreugde van iedereen. Helaas de Turtles zijn in de nieuwe stijl getekend. Het verhaal is net zo kort als deze samenvatting: aartsvijand Shredder en General Krang zijn van plan New York en de Turtles het vuur aan de schenen te leggen. De Turtles, bijgestaan door wijze raad van Splinter of waarschuwingen van April, moeten ze stoppen. Dat is het. Natuurlijk zien we andere bekende personages uit de serie terug zoals Rocksteady en Bebop. Tot nu toe klinkt het als een fan-service, dat op zich geen probleem hoeft te zijn.

Het spel is zelf enorm kort. Als je een dagje nodig hebt, dan is het veel. Ik had juist grote moeite om het een dag vol te houden. En ik ben niet de enige, als ik zie dat maar 1.3% van de eigenaren de trofee heeft gehaald om het spel op easy of normal uit te spelen. Auch. Het is namelijk niet moeilijk, eerder ongelofelijk saai. Je wordt op pad gestuurd in een wel heel karig uitgebeeld New York, en April roept steeds nieuwe opdrachten over de ether. Die opdrachten worden na missie twee al ernstig hergebruikt. “Versla elke vijand op plek X”, “ontmantel bom”, “breng object X naar plek Y”.

Grafisch is het spel geen hoogvlieger en loopt het ook niet soepel. Dat zoiets nog op PlayStation 3 en Xbox 360 zou kunnen gebeuren kan ik geloven, maar de current-gen zou hier helemaal geen problemen mee moeten hebben. Cell-shaded graphics zijn op zich prima, maar als de actie niet soepel op het scherm getoond wordt terwijl de omgeving echt heel kaal is vraag je je af wat er aan de hand is.

En dan heb je nog bugs, zoals bij het ontmantelen van een bom in een metrostation. Een van de bommen ligt op de rails en natuurlijk raast er om de tien seconden een metro erover heen. Dat die bom niet afgaat is een wonder, maar dat terzijde. Als ik er bij wil staan om die te ontmantelen, duurt dat net wat meer dan tien seconden. Een eenvoudig rekensommetje leert dat dat niet gaat lukken als het proces steeds afgebroken wordt en je weer opnieuw moet beginnen met de voortgangsmeter. Ik snapte er geen hol van. Ik heb de missie geheel opnieuw gestart en warempel, nu wordt de progressie van het balkje wel onthouden en kun je in twee pogingen de meter vol krijgen en de bom veiligstellen. Zucht.

Het vechten zelf is niets meer dan middelmatige hack&slash. Geen diepgang, gewoon op op twee knoppen rammen voor gewone aanvallen en vier speciale krachten op een cooldown. Je kunt de overige drie schildpadden nog commando’s geven. Dat blijft bij volgen, beschermen, aanvallen of wachten. Waarom je in vredesnaam kunt kiezen met wie je een level start is me onduidelijk, want je kunt te allen tijde wisselen tijdens het spelen. In de tutorial wordt nog uitgelegd dat er een dodge en parry aanwezig zijn, maar in de praktijk heb je deze eigenlijk nooit nodig. De makers hebben nog geprobeerd om level-progressie te introduceren, waardoor jouw speciale bewegingen sterker worden of cooldowns lager. Door items te dragen krijg je nog meer bonussen, maar als de basis niet goed is …

Alleen op moeilijkheidsgraad ‘hard’ word je gebombardeerd met dynamiet door sneller-dan-het-licht-gooiende ninja’s. Ik houd van een uitdaging, maar op een gegeven moment wordt het gewoon een gevalletje overmacht en spam je gewoon je speciale vaardigheden net zo hard terug door snel te wisselen tussen de Turtles. Op die manier heb je zestien speciale krachten op cooldown, dus dat wil wel. De eindbazen zijn helemaal jammer. Vechten tegen Bebop is niets anders dan hem zo veel mogelijk slaan. Hij heeft zeven levensmeters en pas als er twee over zijn kan het gebeuren dat je dood gaat, daarvoor doet elke baas nog geen Baxter Stockman kwaad. Opeens worden ze flink agressiever en krijg je problemen omdat ze sneller aanvallen, meer pijn doen en eigenlijk oneerlijk aanvoelen. Naar het einde van het spel toe wordt het helemaal belachelijk, want dan mag je ze nog eens allemaal verslaan, waardoor het meer een ‘turtles vs life meters’ wordt dan wat anders.

Goed, misschien valt er nog wat te lachen in co-op. Helaas er is alleen online co-op, blijkbaar is gezellig met elkaar op de bank 'Cowabunga' roepen er niet meer bij. Er zijn daarnaast wat leaderboards om je te kunnen vergelijken met andere spelers over de wereld. Teleurstellend. En dat woord is een mooie conclusie over Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan. Waarom er niet meer moeite is gestopt om een leuk, vloeiend spel af te leveren is me een raadsel. Nu loopt het imago van PlatinumGames weer een deuk op, krijgt Activision weer te horen dat ze ontwikkelaars onder budget of tijdsdruk zetten en zijn gamers teleurgesteld. Waarom zulke bedrijven nog moeite doen als ze er al toch niets van wilden maken?