DVD: Divorce (seizoen 4)
De midlifecrisis, het is een thema dat in veel films gebruikt wordt als motief voor een uitbarsting van spontane en absurde ideeën, maar vooral voor een plotselinge destructie van het gewone leven dat voor de crisis een zaak van alledag was. De makers van Divorce hebben dit punt in het mannenleven gepakt en wisten daar al drie seizoenen lang succesvolle verhaallijnen aan te koppelen. Het nieuws dat het vierde seizoen het laatste seizoen zou zijn, sloeg bij de fans van de serie in als een bom. Voor veel mannen die gedwongen thuis op zondag op de bank zaten om de serie mee te kijken met moeder de vrouw kwam het waarschijnlijk als een verademing. Maar is de serie echt zo geslachtsgebonden dat er niets is waar mannen zich mee kunnen vermaken?
Die vraag neemt de serie redelijk serieus. Alhoewel het een hoog slapstickgehalte heeft, is Divorce zeker geen serie die, zoals Gooische Vrouwen als voorbeeld, een zekere groep mensen direct aanspreekt. Als het feit dat Linda de Mol het brein achter beiden series is weggelaten wordt, is het al gelijk een stuk makkelijker om de twee los van elkaar te zien. Dat is te doen door te kijken naar de situaties die in Divorce al anders worden benaderd. Zo zijn er wel degelijk herkenbaarheden voor mannen te vinden in de serie, alhoewel misschien dan enigszins uitvergroot. Wel moet daar dan weer bij vermeld worden dat het een comedyserie betreft en dat daar nou eenmaal van de eigenschappen van is, dat de situaties die de kijker aan het lachen moeten brengen, met een vergrootglas van flink formaat worden uitvergroot en soms ook meerdere keren in een seizoen worden gebruikt.
Een van de klachten van de tegenstanders van de serie was vooral gericht jegens Dirk Zeelenbergs rol, die totaal niet representatief zou zijn en zelf irritant volgens sommigen. Het is waar dat de rol van Zeelenberg op sommige momenten het bloed onder de nagels kan halen bij een deel van de kijkers. Echter, die rol is ook bewust zo geschreven. Alles wat misschien een man tot twijfel kan brengen is ingebracht in het personage dat hij speelt en dan is het tegelijkertijd ook nog eens met een zekere grote maat onder hetzelfde vergrootglas gelegd. Een pluspunt aan het personage van Zeelenberg is tevens dat de rol van Carly Wijs, de geniaal neergezette Tamar, er automatisch aan vastzit en dat de gevechten tussen de twee een interessante tenniswedstrijd zijn om naar te kijken, onder andere hoe het zich ontwikkelt in een enkele aflevering.
De serie heeft natuurlijk zo zijn min- en pluspunten, maar als er in ogenschouw gehouden wordt dat het een serie is die niet gemaakt is om ontzettend veel diepgang in te brengen, zijn de makers er goed in geslaagd om een lach op het gezicht te brengen bij een deel van de kijkers. En om af te sluiten met een cliffhanger van deze mate, is gewoon een uitnodiging om een film te maken.
