Dark Souls III

Dark Souls III is alweer het vijfde deel in acht jaar. Kan From Software meesterwerken aan de lopende band maken? Het lijkt van wel, want tot nu toe heeft alleen Dark Souls II haperingen vertoond. Hoe vergaat het Dark Souls III?

Fans van de rare Japanse niche-game Demon's Souls hadden in 2009 nooit durven dromen dat de serie zich zou ontwikkelen tot wat deze nu is. Met Dark Souls en Bloodborne is de franchise definitief doorgebroken en sindsdien is het misschien wel de meest besproken moderne gameserie. Voor de buitenstander lijken de games misschien veel op elkaar, maar de serie is al een paar keer getransformeerd. Dark Souls evolueerde het concept met een verbonden wereld, bonfires en covenants. Bloodborne tilde de serie naar een nieuw niveau op het gebied van presentatie en versnelde de combat tot bloeddruk-verhogende hoogtes.

Dark Souls III is geen nieuwe stap die wederom verse nieuwe concepten of mechanieken toevoegt. Het is juist een kijkje terug en een samenvatting. Het heeft de aparte magic meter van Demon's Souls, de NPCs en verhaalelementen van Dark Souls I en het is net als Bloodborne een stuk sneller. Het heeft geen compleet in elkaar geweven wereld zoals in Dark Souls I, maar ook niet de afgezonderde aftakkingen van Dark Souls II of Bloodborne. Dit deel maakt gebruik van beide methodes. Dat geldt voor zo'n beetje alles in de game. Dark Souls III vindt een soort balans, een middenweg tussen ideeën en mechanieken uit voorgaande Souls-games.

De grootste prestatie van From Software is dat het met Lothric wederom een fantastische wereld heeft weten neer te zetten. De game zit vol open gebieden die meesterlijk zijn ontworpen. Vijanden die je compleet verrassen. Items en zelfs compleet optionele gebieden die je kunt missen. Het is een koninkrijk vol mysterie en nepmuren die geheimen verstoppen. Het is de beste wereld sinds Dark Souls I.

Tegelijk kom ik met Lothric bij het eerste minpunt, een minpunt dat sowieso aan de hele game kleeft: herhaling. In de game verken je steevast kastelen en kathedralen. Ondanks het geweldige level design bekruipt je ergens het gevoel dat je al eerder iets vergelijkbaars hebt meegemaakt. Ik had graag gezien dat Dark Souls III misschien iets meer onbekend terrein zou verkennen en met meer verrassende settings zou komen.

Die kastelen en kathedralen zien er overigens geweldig uit, met als hoogtepunt Irythill, een stad gehuld in mysterieus maanlicht. De game maakt gebruik van dezelfde engine als Bloodborne en ziet er heel clean en scherp uit. Het is alleen dat het ook een aantal objecten uit Bloodborne hergebruikt. Fans zullen bepaalde trappetjes, boekenkasten en hekjes herkennen. Dat is een van de dingen die het eerder benoemde minpunt versterkt: herhaling.

Op het gebied van design is de plaatsing van de bonfires wat matig. Normaal gesproken is het de bedoeling dat je de volgende bonfire op het nippertje haalt, als je Estus Flasks zo goed als op zijn. In Dark Souls III gebeurt dat helaas niet vaak, omdat ze simpelweg te veel bonfires hebben geplaatst die bovendien te dicht bij elkaar liggen. Dit is iets waar Dark Souls II en Bloodborne ook al in mindere mate last van hadden. Er zijn uitzonderingen natuurlijk, zoals Irythill Dungeon en de Cathedral of the Deep, maar het ziet er naar uit dat de meesterlijke plaatsing van de bonfires in Dark Souls I niet meer wordt geëvenaard.

Dark Souls III blinkt ten opzichte van de andere delen wel uit op één punt: baasgevechten. Dit is stiekem al een tijdje een zorgpuntje van de serie. In Dark Souls II werden te veel bazen hergebruikt terwijl die van Bloodborne (met uitzondering van de DLC) te makkelijk waren. De collectie bazen in Dark Souls III is de leukste en meest creative tot nu toe. Dat is een immens pluspunt, want deze serie staat al bekend om geweldige baasgevechten.

In dit deel is er veel variatie in die baasgevechten. Zelfs de 'gimmicks' in een paar gevechten pakken geweldig uit. Alle settings waarin je vecht zijn ook spectaculair op een manier die we niet van Dark Souls kennen. Wat te denken van een gevecht op een brug die langzaamaan wordt vernietigd en zelfs op gegeven moment wordt bekogeld met vuurballen? De mini-bazen, grote vijanden in de wereld die niet respawnen, zijn minstens net zo geweldig. De game strooit met deze unieke gedrochten alsof het niets is. Ik zal de gigantische worm in de Smouldering Lake niet snel vergeten.

Het is From Software weer gelukt om een fantastisch spel neer te zetten. Wederom voel ik me compleet ingezogen in de wereld van Dark Souls. Veteranen kennen dat gevoel heel goed. Je denkt constant aan de game en het is bijna onmogelijk om er een andere game naast te spelen. Ik heb daar een simpele verklaring voor: kwaliteit is verslavend. Kwaliteit is wat de Souls-serie biedt en omvat. In level design, in de stevige combat en in de fantasierijke omgevingen. Het is daarom, ondanks het eerder genoemde minpunt over herhaling, ergens triest dat de serie lijkt te eindigen. Gelukkig hoeven we nog niet helemaal afscheid te nemen. De serie komt waarschijnlijk tot nog een laatste hoogtepunt met de DLC.

Conclusie
Dark Souls III is een soort greatest hits-collectie van alle voorgaande Souls-games, inclusief Bloodborne. Het leent van ieder voorgaand deel de betere mechanieken en is daarom misschien wel de meest solide Souls-game. Tegelijkertijd is dit ook de vijfde keer dat we zo'n game spelen en is het allemaal niet zo vers en verrassend meer. Desondanks voelt dit zeker niet als een luie of simpele sequel. Het is een gigantische game met meesterlijk level design. Het was weer een waar genot om Dark Souls te spelen en dit is een meer dan waardige afsluiting van een van de meest besproken en invloedrijke series in gaming.

Pluspunten
Minpunten
  • Meesterlijk level design
  • Beste bazen in de serie
  • Spectaculaire omgevingen
  • Niet zo innoverend of vers als voorgaande delen
  • Hergebruikte objecten uit Bloodborne
  • De frequentie en plaatsing van de bonfires
Gespeeld op PS4. Ook verkrijgbaar voor Xbox One en pc.