Amplitude

Vroeger, toen we niet onze hele inboedel hoefden te verschuiven om een spelletje Rock Band te spelen, had Harmonix al een ritme-spel. Amplitude is nu opnieuw geremasterd, met dank aan crowd-funding. 

Voor mensen die het origineel uit 2003 niet kennen: je bestuurt in een ruimteschip en krijgt meerdere banen naast elkaar voorgeschoteld. Elke baan stelt een muziekinstrument of de stem in een nummer voor. Dan is het een kwestie van de juiste knop indrukken op het juiste moment. Per baan heb je namelijk een hoge, middel of lage noot en als de lasers van je ruimteschip erbij kunnen moet je schieten met de juiste laser om de juiste noot te raken. Er zijn nog wat power-ups die je helpen, zoals een baan meteen verzilveren, zodat je voor een paar seconden geen moeite hoeft te doen. Het is dus simpel op te pakken, maar zoals een goed ritmespel betaamt, lastig om er meesterlijk in te worden.

Door te switchen van baan krijg je een extra score-bonus. Wissel je netjes van de ene baan naar een andere nog niet gebruikte baan, krijg je een nog hogere score. Heb je dat gedaan dan begin je weer een nieuwe combo. Je wordt dus aangemoedigd om veel te wisselen en zo elke baan eens op te zoeken in een reeks. Gelukkig is er nog een streak-seeker, die voor je op zoek gaat naar de banen die je nog niet hebt gehad in een combo. Je hoeft deze niet te gebruiken, maar het scheelt je het bijhouden van welke baan je al hebt gehad in een reeks.

Zeker op de hogere moeilijkheidsgraden wordt dit verdomd lastig vol te houden. Niet omdat die seeker niet goed werkt, maar omdat je handen in een kramp geraken om snel te reageren. Maar dat hoort bij een ritmespel, een uitdaging moet er zijn. Maar een ritmespel heeft ook wat anders nodig, namelijk goede muziek. En daar schort het aan, tenminste, als je geen fan bent van het genre dat Harmonix heeft uitgezocht.

Er zijn geen bekende nummers voor mij, alleen maar inwisselbare technomuziek, ik ken er geen ene moer van. De muziek past wel bij de achtergronden die je ziet, maar na een week spelen kan ik nog geen nummer aanwijzen als favoriet. Ze blijven gewoonweg niet hangen. Iets dat de kawaii maar onbekende Japanse liedjes van Project Mirai wel doen, of natuurlijk de bekende nummers in een van de beste ritmespellen ooit: Elite Beat Agents. Raar ook, want het originele Amplitude had wel bekende nummers van onder andere Blink-182, Garbage, David Bowie en Slipknot. Van alles wat dus.

De content die er is, moet je ook nog vrijspelen. Er is een singleplayer-modus met een beetje verhaal, waar je vijftien nummers de baas moet zijn. Door daar verder in te komen, speel je nummers voor de lokale multiplayer vrij. Dan is er nog een modus vrij te spelen. Voor de nostalgische ritme-spelers onder ons is dat de Freq-modus, gebaseerd op de oude Frequenty. Daarin liggen de banen niet naast elkaar, maar vormen ze een tunnel. Duizeligheid verzekerd.

Multiplayer is er in de vorm van een lokale attack-modus. Hierin speel je maximaal met vier spelers. Het is dan 1 tegen 3 of 2 tegen 2. Lol genoeg, want je kunt elkaar behoorlijk dwars zitten door bijvoorbeeld een baan eerder te claimen en iemand anders zijn highscore te dwarsbomen. Er bestaat dan nog een power-up die je tegenstanders van de baan af hopt, succes tot ruzie op de bank verzekerd dus. Het was nog beter geweest als je de moeilijkheidsgraad per persoon kon aanpassen, zodat het voor iedereen een uitdaging maar wel leuk blijft.

Ondanks sterk verbeterde graphics is de Amplitude van vroeger leuker om te spelen. De gameplay is goed, de besturing werkt prima, maar het is de muziekkeuze die te eentonig is. Harmonix is een toontje lager gaan zingen ten opzichte van het origineel en dat is jammer. Er zit gewoonweg geen nummer bij dat ik graag honderd keer achterelkaar speel om de score te verbeteren, en het helpt ook zeker niet mee dat je soms wel 60 nummers moet spelen om een nieuwe song vrij te spelen. Het is een prima spel om met vrienden te spelen op de bank. Maar als je geen vrienden hebt, of geen bank, dan is Amplitude niet aan te bevelen. En ook niet als je een hekel hebt aan technomuziek.