Zootropolis
Een Disneyfilm staat al jaren garant voor een zekere kwaliteit. De films zijn grappig en vermakelijk voor zowel kind als ouder en er is dan ook geen schaamte op het moment wanneer iemand op het werk vertelt dat hij naar een Disneyfilm is geweest. Met Zootropolis is Disney echter verder gegaan dan alleen dat en de film leert dit keer niet alleen het kind een wijze les maar weet volwassenen te raken op plekken en op een manier die niet veel films voor elkaar gebokst krijgen.
Zootropolis vertelt het verhaal van Judy, een konijntje uit Konijnenburcht dat niets liever wil dan bij de politie van Zootropolis gaan. Sinds roofdier en prooi daar weer harmonieus met elkaar in één stad leven, is de vrede teruggekeerd en is het een toevluchtsoord voor eenieder geworden. Wanneer ze haar training heeft afgerond blijkt het voor Judy een kwestie van zichzelf bewijzen op een manier die ze niet voor ogen had gezien. Er ontpopt zich echter een mysterie in Zootropolis, in de vorm van verdwijnende roofdieren en het is dan ook aan Judy om de zaak op te lossen en de verdwenen dieren weer terug te vinden. Ze wordt hierbij geholpen door een vos genaamd Nick Wilde, die zijn levenlang rond heeft moeten komen van zwendels omdat niemand een vos vertrouwt in een echte baan. Hiermee is gelijk de eerste les geleerd en kan de kijker gaan zitten voor een topavontuur.
Wat de film vooral erg goed doet is het verwerken van genoeg grappen voor kinderen en voor volwassenen. Er lijkt haast aan gedacht te zijn in elke scène, dat de dubbele lijn wordt doorgezet. De lessen die geleerd worden kunnen echter door beide doelgroepen worden opgepakt. De film behandelt ondermeer het onderwerp discriminatie op een geniale manier, in de vorm van dieren die bang voor elkaar zijn of elkaar belachelijk maken; soms heel subtiel, maar soms ook zeer aanwezig. Maar er is nog meer moraal dat bijgebracht wordt, in alle soorten en maten. Tegelijkertijd is er in het grandioze script waaraan 10 personen in totaal meewerkten genoeg ruimte voor humor. Bij de meeste films zou dit aantal misschien afbraak doen aan het verloop van het verhaal. Echter, bij Zootropolis heeft het de film meer dan goed gedaan en lijken de ideeën van 10 personen perfect op elkaar aan te sluiten. Tel hierbij de soundtrack van Michael Giacchino op, die op zichzelf al een verhaal weet te vertellen en het neerzetten van een vertelling is compleet. Iets wat Giacchino ook al wist te doen bij een andere film uit de Disney (Pixar) stal, namelijk Inside Out.
Het hoofdpersonage van Judy weet zich met Nick Wilde in allerlei situaties te mengen die op zijn beurt weer leiden tot hilariteit. Een voorbeeld is de RijksDierendienst van het Wegverkeer, waar luiaards het voor het zeggen hebben. Hiermee levert de film dus indirect ook commentaar op onze huidige samenleving en als hier dan ook goed op wordt gelet, lijkt Zootropolis ons misschien zelfs wel een spiegel voor te houden. Opnieuw met een subtiliteit waar u tegen gezegd kan worden. Er is echter ook genoeg ruimte in het verhaal voor een serieuze toon. De problemen waar Judy tegenaan loopt zijn problemen die in een mensenleven ook bittere realiteit zijn. Een eerste indruk kan soms moordend zijn, niet direct geaccepteerd worden zoals iemand is; het zijn allemaal dingen die terugkomen in elk mensenleven. Overigens wordt Judy uitermate goed neergezet door de voor animatiefilms nog redelijk onbekende Ginnifer Goodwin. Ook Idris Elba maakt indruk in zijn rol als officier Bogo, een buffel die vooral wil laten weten dat hij de baas is van Judy.
Met Zootropolis heeft Disney misschien geen kaskraker in handen, er is namelijk nog niet veel reclame gemaakt voor de film en in de Verenigde Staten is er ook veel onduidelijkheid over de naam van de film (want is het nou Zootropolis of Zootopia?). Wat Disney wel in handen heeft is een van hun beste films in jaren. De film weet het niveau van het gouden tijdperk aan te raken in de vorm van de lessen die geleerd worden, de hoeveelheid humor in het fantastische script en over het algemeen een film die een kijker direct opnieuw wil kijken als de eindcredits zijn gaan rollen. Een heerlijke feelgood die een traan, een lach, maar vooral een topgevoel weet over te brengen van het witte doek. Chapeau.
