The Revenant
Leonardo DiCaprio is op Oscarjacht. Na drie keer genomineerd te zijn geweest voor Beste Acteur doet hij weer een poging, maar nu voor de winst. Hij werkt hiervoor samen met regisseur Alejandro Iñárritu, die vorig jaar met Birdman al liet zien een visueel schitterend werkje op te kunnen leveren. Met deze twee mannen aan het roer zijn de verwachtingen dan ook hooggespannen.
Lijdend voorwerp van The Revenant is Hugh Glass, vertolkt door DiCaprio. In de 19e eeuw is hij op een grote expeditie mee met als doel om zoveel mogelijk dierenhuiden naar de bewoonde wereld terug te brengen.. Het gaat echter al gauw mis. Hij verliest veel makkers bij een indianenaanval en wordt vervolgens zelf aangevallen door een beer. Hierna wordt hij voor dood achtergelaten. Hij heeft de aanval echter overleefd en geeft niet op. Glass zet alles op alles om de bewoonde wereld weer te bereiken.
Allereerst: kudo's voor DiCaprio. We wisten allemaal al dat hij van mooie jonge jongen was opgegroeid tot één van de beste acteurs die op dit moment rondloopt in Hollywood. Maar dit is ook voor hem een klasse apart. Hij wordt namelijk gruwelijk toegetakeld door de beer. Dit betekent dat hij het grootste deel van de film amper kan bewegen, laat staan praten. Hij krijgt het voor elkaar om het interessant te houden. En hij krijgt het zwaar in deze film. Het risico in dit soort rollen is dat het ook lachwekkend aan kan voelen. Dat gebeurt hier niet. Sterker nog, je leeft en voelt intens mee met het hoofdpersonage. Dit wordt versterkt door de minuscule, geweldig gedetailleerde make-up die de verwondingen van het berengevecht goed laat zien. Dit is duidelijk een performance die de tand des tijds zal doorstaan en soit, geef dat beeldje maar gelijk aan hem.
Maar een film is meer dan alleen een hoofdrol. Een film is ook een visueel medium om een verhaal te vertellen. Dat is het werk van Iñárritu voor deze film. Net als Birdman bevat deze film ontzettend lange shots die in één take (lijken te) zijn opgenomen. Dit levert een dynamisch werk op waarbij je van de ene verbazing in de andere valt. Ook de actiescènes bevatten shots die ontzettend lang duren en waar veel in gebeurt. Dit wordt gecombineerd met acteerwerk, praktische effecten, visuele effecten en dit alles tegen een schitterende achtergrond. De natuur bracht nog meer kansen met zich mee. Iñárritu gebruikte natuurlijk licht tijdens de opnames wat de film een schitterend aanzicht geeft. Visueel ook een pareltje!
Ook de supporting cast moeten we bespreken. Tom Hardy speelt John Fitzgerald, de man die Hugh voor dood achterlaat. Hij is de 'bad guy' van deze film, maar weet deze man een bepaalde diepte mee te geven die je niet vaak ziet bij villains. Zijn motivatie voor zijn daden is duidelijk en herkenbaar, ook in deze tijd. Will Poultier laat zien dat hij meer kan dan komedies en blijkt een breder aspect aan acteerwerk aan te kunnen. Feit is wel dat met zijn babyface hij toch in bepaalde rollen gekozen zal worden. In deze film is hij perfect gecast. Tot slot aandacht voor Domnhall Gleeson die zichzelf, in combinatie met zijn rol in The Force Awakens, definitief zichzelf op de kaart zet.
De perfecte dynamiek tussen acteerwerk, regievoering en techniek wordt helaas in het midden van de film ietwat verstoord. De film verliest hier de focus en begint dan een beetje te kabbelen. Dat lijdt tot wat verveelde gezichten en aandachtverslapping. Dit helpt echter wel met het vertellen van het verhaal, maar hier hadden wat andere keuzes gemaakt kunnen worden. Let ook even op de geluidseffecten. Gedetailleerd, rijkelijk aanwezig maar leiden nooit van de film af. Behalve tijdens het begin: stromend water aan het begin van een film van 2,5 uur is misschien niet de beste keuze.
Een film die je gezien moet hebben. Leo pakt 28 februari geheid het beeldje voor beste hoofdrol en de film zal er ook als Beste Film uitkomen, aangevuld met prijzen voor make-up en geluid. Beste Regie zal de tijd moeten uitwijzen, maar deze film gaat als winnaar uit de bus komen. En dit is echt een film die je in de bioscoop moet hebben gezien!
