The Hateful Eight

The Hateful Eight is de ongeveer achtste film van Quentin Tarantino en zijn tweede western. Het gaat hem prima af met een boeiend verhaal bevolkt door interessante personages, maar toen zijn vorige western, Django Unchained, naar meer smaakte, was dit niet wat we in gedachten hadden.

Dat Quentin Tarantino wel van westerns houdt is voor zijn fans niet onbekend. Hij verwerkte al western-elementen in eerdere films en drie jaar geleden was Django Unchained, zijn eerste échte western, een grote hit. Niet geheel verbazend daarom, dat de filmmaker voor zijn volgende film bij het genre blijft.

The Hateful Eight: Kurt Russell en Samuel L. Jackson

The Hateful Eight, een western die nergens lijkt op zijn voorganger, was bijna niet tot stand gekomen. Twee jaar geleden lekte het scenario voor de film uit, waarop Tarantino uit woede riep de film "dan maar niet" te gaan maken en een ander project te gaan zoeken. Hij bedacht zich na een liveoptreden te hebben gedaan waarin acteurs op een podium het scenario oplazen, en ging vorige winter alsnog aan de slag om het verhaal van papier naar film te krijgen. Letterlijk film, overigens, want Tarantino besloot dat zijn western, die zich afspeelt in het winterse Wyoming, opgenomen zou worden in het Ultra Panavision-filmformaat, dat film van 70mm gebruikt en een indrukwekkend breedbeeld-formaat toelaat.

Tarantino noemt The Hateful Eight, mede omdat het zo lekker bekt, zijn achtste film. Dat is alleen correct als je je bedenkt dat de twee Kill Bill-films eigenlijk bedoeld waren als één film, in plaats van twee, maar daar zullen we niet moeilijk over doen. Deze achtste film verhaalt over een achttal personages dat voor een sneeuwstorm schuilt in een berghut. De meeste tijd wordt ook daadwerkelijk in deze hut, met de heerlijk Tarantino-esque naam "Minnie's Haberdashery", doorgebracht en de film doet daarom veel denken aan het eerdere werk van de filmmaker, met name Reservoir Dogs, waarin hij gewoon personages in een kamer met elkaar laat praten. De film straalt dan ook voornamelijk eenvoud uit: de buitenscènes zijn schaars en aangekleed met sneeuw, terwijl de binnenscènes weinig actie bevatten en vooral bestaan uit conversatie.

Deze eenvoud maakt een rustige focus op het eigenlijke verhaal goed mogelijk. Het achttal ontmoet elkaar wanneer vier reizigers (en hun koetsbestuurder) zich voegen bij vier reeds in de hut aanwezige, schuilende reizigers. (De oplettende lezer zal zien dat ook hier het onderscheid tussen acht en negen voor het gemak maar wordt vergeten.) Iedereen heeft zo z'n redenen om aanwezig te zijn in de hut, maar langzaam blijkt dat er enig mysterie zit in wie er aanwezig is, en wie juist ontbreekt. Het blijkt dat niet iedereen in de hut is wie hij (of zij) zegt dat hij is, maar het mooie is dat daar in eerste instantie geen sprake van lijkt te zijn en de acht elkaar verbaal aftasten, zoekend naar een reden om de ander niet, of gewoon wel, te vertrouwen.

The Hateful Eight: Kurt Russell, Jennifer Jason Leigh, Bruce Dern

Tarantino heeft, zoals hem dat betaamt, zijn cast weer gevuld met een kleurrijk ensemble. Vooral omdat er weinig van locaties gewisseld wordt en de actie schaars is, is dit een pluspunt. De figuren met hun eigen achtergrond en hoe ze deze aan elkaar uitleggen, gelogen of niet, zijn interessant en eigenlijk vliegt de tijd al voorbij door hier geamuseerd naar te kijken en te luisteren. Vooral Samuel L. Jackson, die stevig aan kop blijft als de meest terugkerende Tarantino-acteur, weet momenten naar zich toe te trekken die je doen vergeten dat hij ook nog zo veel andere rollen speelt (The Hateful Eight is alweer de vijfde film uit 2015 waarin hij een rol speelt.) Helaas betekent dit ook dat niet iedereen even goed aan bod komt: met acht hoofdfiguren is het jammer dat sommige personages, zoals Bruce Derns Confederate-generaal, niet evenveel belicht worden als de anderen, maar dit is niet ten nadele van het verhaal.

Met zijn tweede western heeft Tarantino een ongetwijfeld langgekoesterde wens in vervulling laten gaan: de muziek onder de film is verzorgd door Ennio Morricone, die voor Django Unchained al een liedje aanleverde maar natuurlijk het bekendst is door zijn bijdragen aan de spaghettiwesterns van Sergio Leone. Jammer is echter dat The Hateful Eight, voor een Tarantino-film, juist zo weinig muziek bevat. Dat betekent weinig bijdragen van de verder prima in vorm zijnde Morricone, maar ook van een uitgebreide selectie andere tracks is hier geen sprake. Het benadrukt de soberheid van de film, maar is toch een klein beetje een gemis.

Omdat dit alweer de tweede western van Tarantino op rij is, roept het bekijken ervan toch onherroepelijk de vraag op hoe deze zich verhoudt tot Django Unchained, het avontuur van een ex-slaaf die zijn vrijheid krijgt en premiejager wordt. De overeenkomsten zijn er, maar verschillen zijn er gelukkig meer: beide zijn westerns en de 'zwarte premiejager' komt in beide voor, maar The Hateful Eight is minder rijk aan variatie dan zijn voorganger. Dit geldt voor zowel de personages als de locaties en gebeurtenissen. Dat is natuurlijk te wijten aan de setting, maar ook de genoemde beperkte muziekkeuze speelt hierin een rol. Daarnaast is het jammer dat Tarantino kiest voor een mooi breedbeeldformaat, maar vervolgens slechts weinig grote brede shots heeft om hier mooi van te profiteren.

The Hateful Eight: Samuel L. Jackson

Het is, kortom, niet erg dat The Hateful Eight een tot grotendeels één ruimte beperkte gespreksthriller is. Het verhaal boeit en de personages zijn interessant. Maar de film als geheel is visueel en auditief minder spannend, en geeft de neiging deze als 'minder Tarantino' te willen bestempelen. Dat voelt als een gemiste kans.

De 70mm-versie van The Hateful Eight is in Nederland alleen te zien in filmmuseum Eye in Amsterdam.