Spectre
Na het zinderende succes van de voorganger Skyfall, was voor veel Bond-fans eigenlijk al direct het wachten weer aangebroken, na de aankondiging 'Bond Will Return'. Na vele malen van titel te zijn veranderd, kwam daar dan eindelijk de officiele aankondiging met bijbehorend filmpje en de presentatie van de auto die in de film gebruikt zou gaan worden. De vele harten die voor Bond kloppen, gingen nog harder tekeer. Sam Mendes mocht na Skyfall proberen zichzelf te overtreffen, en dat dit een riskante operatie kan zijn is al eerder gebleken in verschillende gevallen. Hij heeft alleen wel het goud in handen dat zich Bond, James Bond, noemt.
De geheim agent moet op het matje komen bij M, in de vorige film geïntroduceerd in de vorm van Ralph Fiennes. Hij heeft zich namelijk misdragen in Mexico Stad, waar 007 op zoek was naar een crimineel, in opdracht van de andere M (Judi Dench). Die heeft hem op haar sterfbed opgedragen om te blijven zoeken naar ene Sciarra, hem uit te schakelen, en vooral de begrafenis niet te missen. Wanneer hij zich later naar Rome begeeft voor de begrafenis, komt Bond's verleden hem achterna in een vorm die hij nog niet eerder zag. Een criminele organisatie blijkt namelijk de wereldwijde macht over informatie in handen krijgen en wordt daarbij geholpen vanuit onverwachte hoek. Een race tegen de klok begint.
De film opent met een massale scène geschoten op locatie in Mexico Stad. In die scène zijn ongeveer 2200 figuranten overgeleverd aan Sam Mendes en het cinematografische oog van Hoyte van Hoytema; Hollands' trots. Dat oog is door de gehele film aanwezig op een positieve manier. Hoytema weet met Spectre een ander soort film neer te zetten dan de voorganger en een ieder zal het dan ook opvallen dat Bond nog nooit op sommige manieren die in deze film te zien zijn vastgelegd is. Een frisse wind heeft er zeker gewaaid na het ietwat slapstickachtige einde van de laatste film. Bond is ditmaal weer helemaal terug in de chique vorm die de kijker van hem gewend is.
Wel is er door die factoren een andere sfeer aan de film gaan hangen. Zo is de film onpersoonlijker, en is Bond op sommige punten in de film misschien zelfs te kil. Dat wordt enigszins verzacht door de bijdrage van Lea Seydoux, die bij het grote publiek bekend werd door haar controversiële rol in La Vie D'Adele. Dat zo'n enigszins nieuwkomer zo'n grote rol krijgt in een Bondfilm is wel opvallend, maar ze weet de klus goed te klaren. Een andere sterke vrouw in deze film is het personage van Moneypenny, dat tevens in de vorige film werd geherintroduceerd in de vorm van Naomie Harris. Op de vraag van 007 waarom Moneypenny een minnaar mee naar huis neemt, antwoordt ze "dat heet leven, James, zou je ook eens moeten proberen". Hieruit blijkt dat de makers ook de bekende personages niet langer als mytisch zien, maar als volwaardige realistische mensen die zich ook in ons leven zouden kunnen bevinden.
De schurkenrol is in handen van Christoph Waltz, die furore maakte door zijn rol in Quentin Tarantino's Django Unchained. Hij zet met de sinister Oberhauser een slechterik neer zoals die horen te zijn. Gooi er een flink jeugdtrauma tegenaan, met de nodige verkeerd gebruikte genialiteit en succes is gegarandeerd aanwezig. Dat Waltz de uiterst indrukwekkend geschreven rol op een kalme en koele manier neerzet, zorgt voor rillingen op de rug in de bioscoop. Dit is iets wat de kijker een tijd gemist heeft, na de ietwat karikaturale schurken die hem voorgingen in het Craig-tijdperk. Zijn rechterhand, Mr. Hinx (Dave Bautista) is enkel en alleen aanwezig in de film om op te bouwen naar het klapstuk in de vorm van Waltz. Jammer, want hier hard zeker meer in kunnen zitten.
Spectre werd gepresenteerd als de meest spectaculaire Bondfilm ooit. Dat het dat doel niet helemaal haalt, wordt gemaskeerd door een aantal factoren: de realistische personages, adembenemde locaties en vooral de acteerprestaties die worden afgeleverd in dit exemplaar. Het script van de hand van John Logan en Neal Purvis, die ook verantwoordelijk waren voor Skyfall, brengt een frisse wind in de franchise, en is opvallend grappig in vergelijking met ander materiaal. Bond blijkt ook echt Brits te zijn in zijn gevoel voor humor, want de droge reacties in sommige actiescène kunnen zeker een aantal keer leiden tot een aangename lach.
Na de première, en zelfs vaak flink er voor al, gaan er meestal geruchten op of de Bond die in deze film te zien is in de volgende dan wel weer hetzelfde kunstje zou proberen uit te voeren. Over Craig is vooral bekend dat hij nu even niet aan de rol wil denken, maar even wil gaan genieten van zijn rustige leven bij zijn familie. Als dit dan uiteindelijk zijn zwanenzang blijkt te zijn in de rol van de geheim agent in het strakke pak en de frequente drinker van, in deze film weer wel, de wodka-martini is daarmee een mooi einde gekomen aan een razendsuccesvol tijdperk. Bond is stijlvol teruggekeerd naar zijn wortels en het is nu afwachten om te kijken wat voor een boom daaruit gaat groeien en wie er voor gaat zorgen dat het mooie bladeren blijft geven.
