Doctor Who: The Magician's Apprentice
De Doctor is terug in een avontuur dat zo plotseling omsloeg van iets heel gewoons, iets heel gebruikelijks, naar iets dat meteen epische proporties aanneemt. Doctor Who opende het negende (of, zo je wilt, het vijfendertigste) seizoen met een verhaal dat met gemak de basis zou kunnen zijn voor een seizoensfinale. Welkom terug, Doctor.
Het is altijd even voelen, even aftasten. Misschien een beetje proeven, effe aan de randen likken, zo'n nieuw seizoen met een nieuwe Doctor. Seizoen acht was een beetje, tja. Vreemd, wellicht? Onwennig? De Doctor was duisterder, meer met zichzelf bezig, ontwikkelde wat droge humor en navigeerde door zijn afleveringen met niet al te veel interesse voor de wereld om zich heen. Het was niet de Doctor die we kenden, want de Doctor is iemand die zich interesseert in alles, en die alles belangrijk vindt. Dat was zijn dertiende incarnatie niet, zo leek het. Maar zo tegen het einde begon hij een beetje bij te draaien en we verlieten 2014 met het idee dat hij zichzelf weer teruggevonden had.
En inderdaad, dit seizoen begon zo simpel. Zo mooi. Een oorlog. Geen idee wat voor oorlog, want de wapens waren een mix van oude vliegtuigen met lasers en grondsoldaten (of burgers?) met pijl en boog. En handmijnen, die me eraan doen denken dat het al een tijdje geleden is dat ik voor het laatst Pan's Labyrinth heb gekeken. En dan is daar de Doctor. Onze Doctor, die mensen redt, en hij is daar om in die hele oorlog een jochie te redden. Blijf waar je bent, jongen. Kans van één op duizend, jongen, maar focus op die één. Wat is je naam, jongen?
"Davros."
Oh. Oh wacht. Oh jee. Dit is geen gewone aflevering van Doctor Who. Dit is episch. Dit gáát ergens over. Hier zien we de Doctor, die zich al eens eerder heeft afgevraagd of hij het recht had de geschiedenis met betrekking tot de Daleks zo significant te veranderen (we zagen een korte clip van dat moment uit Genesis of the Daleks), nogmaals voor datzelfde dilemma staan. Laat dit jochie stikken en het hele Dalek-probleem is weg. Maar je krijgt er wel een schuldgevoel voor terug.
Ik denk dat de echte Whovian weet dat de Doctor het jochie moet redden. Om twee redenen: als hij het niet doet is hij de Doctor niet. En dan zijn er geen Daleks. Maar het lijkt er toch wel op dat onze Doctor eieren voor zijn geld heeft gekozen en de jonge Davros aan zijn lot overliet. Was zijn trip naar Essex in 1138 een reactie daarop? Zocht hij afleiding om te vergeten wat hij had gedaan? Quite possibly, dude. Maar dat leverde dan wel weer het bewijs dat de Doctor in Peter Capaldi's lichaam een stuk cooler is dan hij dacht dat hij was in Matt Smiths lichaam. En hij kan gitaar spelen. Zou hij Pretty Woman hebben gespeeld voor Clara, of voor Missy? Wie zal het weten?
De introductie van Missy was overigens perfect voor wie zij is. "Niet dood. Terug. Grote verrassing, niet belangrijk." En zeker niet "goed geworden". Michelle Gomez was met afstand het interessantste aan de finale van het achtste seizoen, van haar 'service droid' imitatie, via de onthulling van haar identiteit tot de wijze waarop ze Osgood ombracht. Ze steelt elke scène waarin ze verschijnt, en was ook hier weer prima op dreef. Aangezien zij en Clara op dezelfde manier uit beeld verdwenen is het behoorlijk zeker dat we het laatste van haar nog niet gezien hebben en gelukkig maar; ik zou een Missy-spinoff, al is het maar een miniserie, eigenlijk wel kunnen waarderen.
Dat was trouwens wat, zeg. De twee grootste vijanden van de Doctor samen in één aflevering. Het was al wat dat de aloude Master vorig seizoen samenzweerde met de Cybermen, maar hier is ze te zien met de Daleks. Wat is het volgende avontuur? Generaal Missy van het Sontaran-legioen? Kom maar op, lijkt me geweldig. Maar voorlopig is ze dood. Of 'dood'. Want de Doctor gaat het fiksen.
De vraag is trouwens hoe hij het gaat fiksen. Hij gaat terug naar die oorlog en redt Davros alsnog, dat hebben we inmiddels gezien. Maar hoe brengt dat Missy, Clara en de TARDIS terug? En eh, zonder TARDIS, hoe komt hij überhaupt terug? Hij heeft nog een Vortex Manipulator in zijn zak? Of hij leent wat tech van een Dalek? Steven Moffat kennende is overal over nagedacht, maar we kennen van hem ook dat hij, en dat deed hij te vaak in het vorige seizoen, luie oplossingen bedenkt, regels breekt en dan ons afleidt zodat we vergeten wat hij heeft gedaan. Wat dat betreft zou iemand de Moff af en toe moeten terugfluiten. "Nee, Steven, wat je hier schrijft kan niet. Ga maar terug en schrijf een andere oplossing."
Maar dat is misschien te vroeg gespuide kritiek, want we zien pas volgende week hoe dit afloopt. Een paar losse observaties dan. Wat leuk dat op het oude Skaro ook een oude Dalek, met die blauwe, eh, ballen rondloopt. En een aantal andere soorten Daleks, zoals de rode Supreme Dalek. Skaro zelf was onzichtbaar; was het dat altijd al? De planeet is nooit verdwenen in de Time War, maar gewoon 'verdwenen'? Leg uit, Moffat. Al die gaten in de continuïteit schieten niet op voor de 'completist fans' onder ons. Sowieso willen we weten hoe Davros zijn vorige avontuur heeft overleefd. Het is niet fair om alles maar te verklaren met de universum-reboot uit The Big Bang, immers.
Het bezoek aan de Shadow Proclamation, wat nog steeds een van de vreemdste namen is uit Russell T Davies' tijdperk, bracht herinneringen terug aan een simpelere tijd, waarin we de Doctor nog kenden. Jammer dat het maar een kleine scène was. Dat geldt ook voor het bezoek aan Karn, dat we voor het laatst zagen in The Night of the Doctor met Paul McGann als de Doctor. Moffat heeft veel oude dingen in korte tijd de revue laten passeren in deze aflevering, als ware het een opbouw naar de onthulling dat we ons op Skaro gingen bevinden.
Wie dacht er nog meer dat die slangenman, Colony Sarff, een Kaled was? Een pre-Dalek, dus. Ik wel, voordat ik de slangen zag. Het was misschien te veel geweest om uit te moeten leggen, maar wel leuk voor de fans. De Daleks zelf waren, interessant genoeg, slechts bijfiguren in deze aflevering. Het was niet "oooh daar zijn de Daleks weer, wat zullen ze nu eens gaan doen?" Het waren gewoon de Daleks, die zich gedroegen als Daleks. Heel simpel.
De opening van het negende seizoen zet in ieder geval de toon. Een goede toon. Eentje die veel meer vertrouwen wekt dan we hadden gekregen op basis van het toch wat ongeïnspireerde, misschien wat rommelige achtste seizoen. Als deze kwaliteit behouden wordt hebben we de komende elf weken een wekelijks hoogtepuntje te verwachten. Ik ben in ieder geval benieuwd.
