Dope

Dope geeft een eigenzinnig beeld van het leven in een achterstandsstadje in de omgeving van Los Angeles, Californië, door een humoristisch verhaal te vertellen vanuit het oogpunt van iemand die niet in één hokje te stoppen is.

Rick Famuyiwa gooide hoge ogen toen Dope werd vertoond op het Sundance filmfestival in januari van dit jaar. De film werd goed ontvangen door het publiek en trok de aandacht van partijen die vochten om de distributierechten, waarmee de film ter plekke al enkele potentiële miljoenen omzette. Het is niet onterecht; in een tijdperk waarin de bioscopen lijken te worden gedomineerd door actie-, vervolg- en superheldenfilms is Dope een verfrissend origineel verhaal over een wereld die ons net zo vreemd is als die van de gemiddelde blockbuster.

Dope vertelt over Malcolm, een punk-liefhebber en 90's hiphop 'geek' uit Inglewood, Californië. Hij is een slimme jongen en navigeert zijn wereld met zijn twee beste vrienden Diggy en Jib. Ze doen het goed op school, maken samen punkmuziek met hiphop-invloeden en staan op het punt hun laatste middelbare schooljaar af te ronden als Malcolm in aanraking komt met een lokale drugsdealer, die hem op een feestje opzadelt met een lading MDMA. Het is aan Malcolm, Diggy en Jib om daar weer vanaf te komen, wat hun glansrijke opleidingstoekomst in gevaar brengt, of zelfs hun levens.

Wat volgt is een avontuur waarin Malcolm en zijn vrienden hun weg moeten zien te vinden in een wereld die, hoewel niet ongewoon in hun leefomgeving, niet bij hun eigen wereld aansluit. Famuyiwa toont dit met humor en creativiteit, door deze voor de personages spannende situatie te plaatsen in een soms lichtzinnige en soms absurdistische setting. Het biedt ruimte voor Malcolm, Diggy en Jib om de situatie op hun eigen manier op te lossen en toont hoe hecht de vriendengroep is, en blijft, temidden van het gangster-geweld waar ze op momenten in verzeild raken.

Het meest verfrissende aan Dope is misschien wel de wijze waarop Famuyiwa zijn hoofdfiguren hun avontuur laat beleven, en hoe hij het weergeeft. Het speelt zich af in een wereld die voldoende bodem kan bieden aan een depressief 'kijk eens hoe zwaar onze jeugd is'-verhaal, maar weet deze toon en sfeer te ontwijken. In plaats daarvan zijn de hoofdfiguren moedig, hoopvol en inventief en nemen ze de situatie zoals deze is. De benadering biedt ruimte voor luchtigheid en geeft de cast de gelegenheid scènes naar zich toe te trekken, wat de veelal onervaren acteurs ook met succes doen.

Dope biedt een blik in een wereld die de meeste Europese kijkers vreemd zal zijn, onervaren als we overwegend zijn met buurten waarin scholieren tussen gangsters en drugsdealers moeten laveren om van huis naar school te gaan. Maar omdat de hoofdfiguren niet zo specifiek bij een bepaalde groepering horen, bekijken ze hun wereld met een open blik, en dat is in het voordeel van de kijker.

Een groot deel van het verhaal wordt verteld met humor; enigszins bizarre situaties, weergegeven in een opvallende montage en een interessante muzikale omlijsting (de muziek voor de punkband van de vriendengroep is geschreven door Pharrell Williams). Ergens middenin de film voelt dit wat onwennig aan en lijkt het erop dat Dope zijn toon niet kan vasthouden, omdat het verhaal zo veel serieuzer leek te beginnen. Famuyiwa blijkt echter vasthoudend en na even gezond gelachen te hebben voelt het allemaal toch samenhangender aan dan het initieel leek. Dope is een interessante mix van vriendschap, criminaliteit, inventiviteit, humor en hoop in een origineel coming of age-verhaal, en daarom zeker het kijken waard.