Helldivers

Wat is het toch met de mensheid? Overal waar wij komen moet alles kapot. Planeet Aarde is er niet meer en de mensheid heeft een nieuwe kolonie opgericht genaamd Super Earth. Om deze in stand te houden moet al het buitenaards gespuis van andere planeten worden uitgeroeid en moeten hun rijkdommen ingepikt worden. Aan jou plus drie anderen de taak om de wapens op te pakken en wat vrijheid naar deze planeten te brengen.

Zo op het eerste gezicht lijkt Helldivers erg veel op Alien Swarm en Dead Nation. Zo’n lekkere game waarbij je onderuitgezakt op de bank kan zitten, verstand op nul en op alles schieten wat niet lijkt op een mens. Echter, als je deze tactiek toepast, dan kom je snel van een koude kermis thuis. De game richt zich veel meer op het tactisch vermogen van de gamer. En dat pakt nou net niet goed uit voor deze game. Niet vanwege de flinterdunne verhaallijn, niet vanwege de saaie graphics; nee, vanwege de absurde moeilijkheidsgraad.

Elke missie waaraan je begint bestaat uit een paar doelen die je moet behalen voordat je klaar bent met vrede brengen. Deze doelen bestaan uit het slopen van broedplaatsen, het ophalen van pakketjes, het hacken van terminals en het klaarzetten van raketsystemen. Dit alles plan je vanuit je ruimteschip, waar je ook je uitrusting kunt selecteren. Waarbij je normaliter ergens gedropt wordt, gooit Helldivers het over een andere boeg. Je kunt nu zelf kunt bepalen waar je landt en dus waar je missie begint. Je kunt ervoor kiezen om direct boven een doel te landen, maar dan slaat de vijand ook keihard toe. Die verdedigen natuurlijk hun belangrijkste plekken met hand en tand. Land je een eindje verderop, dan heb je even tijd om te boel te verkennen, ammunitie in te slaan en je aanvalstactiek te bespreken.

En ja, de missies zijn behoorlijk pittig en bijna niet te doen in je eentje. De game is er eigenlijk ook niet op gericht om in je eentje te spelen. Zo kun je maar een paar keer dood als je Helldivers alleen speelt, terwijl je ongelimiteerd kan blijven terugkomen als je met zijn tweeën of meer speelt. Tenminste, als ze zo vriendelijk zijn of de tijd hiervoor hebben. Niet dat je dan ineens wel roekeloos kunt spelen, maar het is gewoon handig om elkaar te helpen. Zo kun je tijdens het spelen door middel van de d-pad allerlei commando's aan het thuisfront doorgeven voor drops. Deze commando's moet je wel even uit je hoofd leren, want deze kunnen behoorlijk pittig zijn en zouden niet misstaan in een game als Dance Dance Revolution. Lukt het je, dan kun je ervoor kiezen om ammunitie te droppen, maar ook krachtigere geweren, automatische turrets en zelfs je overleden kameraden behoren tot de mogelijkheden.

Daar loert weer een ander gevaar. Behalve dat het even duurt voordat deze drops ook letterlijk een geschenk uit de hemel worden, kunnen deze op je medespelers landen en dan zijn ze morsdood. Ook kent Helldivers geen friendly-fire optie, dus je moet ook nog eens kijken waar je schiet. Vergeet ook de terugslag niet, die wapens hebben, waardoor je rekening moet houden met hoe lang je schiet. Gelukkig heeft elk wapen een optie voor een lasersight, wat het mikken met het rechterpookje een stuk makkelijker maakt.

Dat is het hele probleem wat ik heb met Helldivers. Het legt geen nieuwe kaarten op tafel. Het heeft geen elementen waardoor Helldivers zich onderscheidt van de de rest. Het is nu een mediocre game die voelt als Destiny en erg leunt op de gameplay-elementen van Dead Nation. De moeilijkheidsgraad wordt onnodig hoog gehouden door een paar simpele elementen, zoals het niet automatisch laden van wapens. Van getrainde soldaten mag je toch verwachten dat zij dit zelf kunnen. Ook gooi je bij elke herlaadactie de rest van het magazijn weg. En dat is nog wel te begrijpen, maar waarom moet je bij elke missie perse anderhalve minuut wachten voordat je wordt opgepikt? En waarom moeten er hordes vijanden blijven komen?

Het is dan ook jammer dat ontwikkelaar Arrowhead net niet dat stapje extra heeft gedaan om wat meer van Helldivers te maken. Had wat meer variatie in de missies gestopt en had de moeilijkheidsgraad wat naar beneden geschroefd en de game was prima te spelen. Nu hebben ze iets gecreëerd wat amper speelbaar is.