Grim Fandango

Het is januari en op een dinsdagavond zit ik in een hotelkamer wat te internetten. En dan lees ik droevig nieuws: een goede bekende van mij en van FOK! meldt op het forum dat ze volgens de doktoren binnen enkele maanden zal komen te overlijden. Aan kanker. Ik zit zelf in het buitenland en heb niet de mogelijkheid snel iets te doen. Ik wil een kaart sturen, een bloemetje sturen en proberen Grim Fandango te regelen voor haar. Als enorm adventure-fanaat kan ze dat waarschijnlijk wel waarderen, om de gedachten af en toe te verzetten. Maar het was al te laat. Donderdagavond lees ik dat ze overleden is. Ze heeft zelf gekozen er een pijnloze dood van te maken. Ze is vredig gestorven. Ik begrijp het ‘waarom’ volkomen, maar toch voelt het kut. Dat bloemetje wordt dus een rouwstuk. Dan wordt het vrijdag en krijg ik de PlayStation-code voor Grim Fandango binnen. Zucht.

Voor mensen die bij de term ‘DOS’ denken aan een verkeerd gespelde internetaanval, even een korte uitleg over Grim Fandango. Het is een adventuregame voor Windows 95/98, waarin je in plaats van het toentertijd bekende point-and-click juist rond moest lopen en interactief met objecten in de weer ging. Het verhaal is simpel: mensen die sterven komen in The Land of the Dead, voordat ze op reis gaan naar het echte hiernamaals. In het spel speel je Manny, een reisagent die reizen verkoopt. Hijzelf mag pas echt op reis als hij genoeg reizen heeft verkocht. De Number Nine is het duurste reispakket. Dan gaat een ziel die goed en vroom geleefd heeft direct met een sneltrein naar het hiernamaals. Zijn collega verkoopt bijna altijd van dat soort pakketten, terwijl Manny altijd slechte zielen treft, die niet in aanmerking komen voor een duurder reispakket, laat staan The Number Nine.

Manny onderschept met behulp van de speler een opdracht van zijn collega en gaat op weg naar de ziel van Mercedes Colomar, een persoon die in het echte leven kinderen opving en vroom geleefd heeft. Manny denkt binnen te zijn, maar als hij de reispakketten opvraagt is Mercedes alleen geschikt voor een gevaarlijke wandeltocht naar het einde. Er is een complot in reisaanbiedingen aan de gang, en Manny is zijn eigen, uh, leven niet zeker omdat de hoge pief van het complot hem permanent het zwijgen wil opleggen. Manny gaat ondertussen achter Mercedes aan, omdat hij wil zorgen dat ze alsnog haar Number Nine-ticket krijgt.

Genoeg avontuur in deze adventure dus. Grim Fandango heeft twee grafische modi. In de eerste speel je in de oude DOS-modus, de tweede is opgepoets voor deze tijd. Toch is het jammer dat ze niet alles opgepoetst hebben. De personages zien er een stuk mooier uit, maar ze steken nogal af tegen de oude achtergronden. De belichting en schaduwen zijn ook aangepakt. Toch loont het om in de oude nostalgische grafische DOS-versie te spelen, want heel veel objecten zijn amper te zien in de nieuwe grafische modus. De belichting of juist schaduwen maken ze haast onzichtbaar. Met een druk op de knop kan je schakelen van modus, maar onhandig is het zeker dat het überhaupt moet. Maar de oudere gamers zoals ik spelen dit natuurlijk toch gewoon in de DOS-modus.

De puzzels zijn allemaal intact gebleven, al heb ik het idee dat sommige dingen wat versimpeld zijn. Toch zijn sommige oplossingen lastig te vinden, maar dat hoort een beetje bij de soms vergezochte oplossingen van adventures van vroeger. Het is een remaster, niet een remake. Alle gameconventies die ondertussen verouderd aanvoelen zitten er dus nog in, maar dat maakt de nostalgische trip juist leuk. Totdat je erachter komt dat er geen hint-systeem en geen auto-save beschikbaar zijn. Vooral dat laatste puntje is iets waar we snel gewend aan zijn geraakt. Dat hintsysteem is niet echt nodig, want als je echt vastzit heb je altijd Google bij de hand. Al voelt dat als valsspelen, dus advies is om dat echt alleen te gebruiken als je écht vastzit.

Toch is Grim Fandango een prima spel. De personages, zoals Manny en Glottis, de humor, het verhaal: ze zijn allemaal nog intact en even leuk als in 1998. Grim Fandango is dan ook niet voor niets in vele top 100-aller-tijden-lijstjes terug te vinden als een van de beste adventuregames ooit. Een verwende gamer die in 1998 nog verwekt moest worden of die tijd niet bewust heeft meegemaakt zal soms denken over hoe oubollig sommige dingen zijn, zoals de besturing van de wagen van Glottis. Maar dat is ook een stukje humor van de maker Tim Schafer. Sterker nog: het is een trophy om toch door te bijten met die wagen te rijden.

Grim Fandango na al die jaren weer eens spelen is een trip down memory lane. Er zijn nog veel meer goede adventures, maar de remake van Day of the Tentacle is natuurlijk fantastisch nieuws. Hopelijk doen ze er iets meer mee dan met dit spel, zoals een echt volledige HD-modus, maar eigenlijk kies ik toch liever voor die DOS-modus. Gewoon, omdat het kan. Ik heb gelachen tijdens het spelen van Grim Fandango en ik weet zeker dat zij dat ook zou hebben gedaan, als ze de kans had gehad deze game nog eens te spelen. Ik weet ook zeker dat ze een ticket voor de Number Nine gekregen heeft, als alles uit Grim Fandango zou bestaan. Rust zacht.