Shovel Knight

Shovel Knight ziet eruit als een verloren NES-game. Het 8-bit pixel uiterlijk, de klassieke 2D-gameplay en de vrolijke chiptune-muziek vervoeren de speler naar de jaren tachtig, toen games nog een niche waren. Als nostalgisch tripje is Shovel Knight dus erg succesvol, maar het is twijfelachtig of het zich echt met de klassiekers van destijds kan meten.

Shovel Knight is een blauwe ridder die zijn vijanden te lijf gaat met een schep. Hij is op zoek naar zijn geliefde Shield Knight. Ze is verloren gegaan in de Fate Tower, die nu door een krachtige heks als basis wordt gebruikt om het land te veroveren. Ze heeft ook allerlei andere ridders, vroegere helden, overgehaald om haar te helpen. Shovel Knight moet haar kwade plannen stopzetten en de toren bereiken. De ontwikkelaars zijn vast net als ik met dit soort videogameavonturen opgegroeid. Het is simpel, maar effectief.

Levels worden gekozen via een prachtige overworld map zoals we die van Super Mario Bros. 3 kennen. De levels zelf zitten vol platforms en vijanden, in die zin lijkt het veel op Ghost N Ghouls. Aan het eind van het level wacht een baas, een andere ridder. Tussendoor zitten er een aantal checkpoints. Een van de originele elementen van Shovel Knight is dat je die checkpoints in ruil voor juwelen kunt vernietigen. Zo kun je desgewenst het spel moeilijker maken en bovendien beloond worden voor de moeite.

De game bestaat niet alleen uit dat soort levels. Je kunt twee dorpen bezoeken en met NPC’s praten. In die dorpen kun je ook je HP, magie en uitrusting upgraden. Bovenal geeft het de game iets meer broodnodige variatie. In de overworld map schuilen ook kleinere puzzelachtige levels en andere geheimen. Dankzij dit alles voelt deze kleine game een stuk groter aan.

De schep is er niet alleen om simpelweg mee te slaan. Je kunt ook juwelen en andere schatten opgraven. Bovendien fungeert de schep ook als een soort pogostick. Hij kan tijdens een sprong naar beneden worden gewezen, waardoor je op allerlei objecten, inclusief vijanden, kunt stuiteren. Dit spelelement is overduidelijk geleend van DuckTales; de stok van Oom Dagobert deed hetzelfde in die game.

Aan het begin dacht ik wellicht een klassieker in handen te hebben, maar al snel verschijnen er scheuren in de wand. Baasgevechten zijn bijvoorbeeld chaotisch, maar ook te simpel. De aanvalspatronen leren, zoals je bij dit soort games hoort te doen, is vaak niet nodig. Dicht bij de baas blijven en roekeloos meppen is meestal voldoende. Deze gevechten missen de finesse die je bij games zoals Castelvania en Mega Man wel hebt.

Het leveldesign is ook niet echt memorabel. Je hebt de klassieke ijs-, water- en vuurlevels, maar Shovel Knight doet er niets nieuws of bijzonders mee. Gelukkig zitten er wel een aantal items vertopt, waaronder relics. Dit zijn items met unieke functies. In ruil voor magiepunten kun je vaardigheden gebruiken. Zo heb je een toverstaf die vuurballen schiet, een mes dat je als een soort propeller door de lucht stuwt of een hoorn die alle vijanden in de buurt laat ontploffen. De belangrijkste is echter de Phase Locket, die je al helemaal in het begin kunt krijgen.

De Phase Locket maakt je een paar seconden onoverwinnelijk. Op spikes lopen, door krachtige vijanden heen rennen of zonder represailles aanvallen, allemaal geen enkel probleem. Je kunt hem zelfs gebruiken om een gemiste sprong te vertragen om alsnog op de juiste plek te landen. Activeren kost alleen maar een klein beetje magie. Dit item maakt grote delen van het spel bijna overbodig. Ik moest mezelf dwingen om het niet te gebruiken, dat kan niet de bedoeling zijn.

Conclusie
Shovel Knight ziet, speelt en luistert als een NES-spel, maar bereikt uiteindelijk niet het niveau van de echte klassiekers. Daarvoor zijn de baasgevechten en levels niet leuk genoeg. Toch kan ik het aanraden aan iedereen die zin heeft in een heerlijk nostalgisch reisje.