Borderlands: The Pre-Sequel!

De eerste Borderlands is alweer vijf jaar oud. De game gooide destijds hoge ogen bij critici en werd vooral geprezen vanwege het uitgebreide lootsysteem, de goed uitgewerkte RPG-elementen en de solide shooter-gameplay. De vraag is of dit concept in drie opeenvolgende delen stand kan houden.

Nadat je in Borderlands 2 korte metten hebt gemaakt met 'The Warrior', een kolossaal alienesque gedrocht, komt eindelijk het verlossende moment dat je oppertroll Handsome Jack een kogel door z'n bovenkamer mag rammen. Wat volgt is een open einde in de vorm van allerlei vaults die zichtbaar worden op een geheime schatkaart. Het nieuwe deel gaat hier echter niet verder: het is immers een pre-sequel.

The Pre-Sequel! pakt in eerste instantie wel de draad op met een inleidende cutscene die zich enige tijd na het einde van deel twee afspeelt, waarin het nieuwe (speelbare) personage Athena wordt ondervraagd door Mordecai, Lillith en Brick, de Vault Hunters uit dat deel. Athena begint dan haar verhaal te vertellen over hoe zij samen met collega-Vault Hunters Nisha, Wilhelm, en Claptrap onderweg was naar Hyperion maanbasis Helios om Handsome Jack uit een benarde situatie te redden. Hier trapt de game(play) af.

Binnen enkele minuten baan je je alweer schietend een weg door futuristische omgevingen. Er wordt niet veel tijd besteed aan inleidende tutorials, alsof 2K ervan uitgaat dat deze game uitsluitend gespeeld wordt door mensen die bekend zijn met de franchise. Al gauw bevind je je op Elpis, de maan van Pandora. Hier worden de nieuwe gameplayelementen snel duidelijk, met als voornaamste novelty's het gebrek aan zwaartekracht en zuurstof. Wat in ieder geval buiten kijf staat, is dat lui neermaaien vanuit- of uit de lucht zeer vermakelijk is.

Voor de zuurstof krijg je een speciale oxygen-kit (oz-kit) die naast zuurstoftank fungeert als een soort jetpack. De oz-kits bieden een mogelijkheid om een boost te geven aan je sprong. Je komt dan niet zozeer hoger, maar je wordt voortgestuwd waardoor het langer duurt voordat je landt en je dus grotere afstanden kunt overbruggen. Daarnaast is er een ground slam, waarmee je vanuit de lucht in hoge snelheid op de grond stort. Ideaal om (groepjes) zwakkere vijanden te verpletteren. De oz-kits kunnen net als andere items, zoals class mods, extra bonussen geven zoals elemental damage voor je ground slam. Er wordt een nieuwe indicatiebalk geïntroduceerd voor je zuurstof. Aanvankelijk was ik sceptisch, maar kwam er snel achter dat je hier eigenlijk weinig omkijken naar hebt. Er zijn talloze mogelijkheden om je zuurstof bij te vullen door middel van air vents in de grond, zuurstof-kits en zuurstofgeneratoren die je kunt activeren. Bovendien zijn er her en der binnenlocaties waar bijna altijd zuurstof aanwezig is.

Qua classes zit er weer lekker veel variatie in skills en perks. Athena 'The Gladiator' heeft als primaire skill een schild waarmee ze schade kan absorberen en zelfs reflecteren en ze kan het schild naar vijanden smijten. Nisha 'The Lawbringer' heeft skills die voornamelijk focussen op wapens en ze heeft als signature skill een soort 'dead eye' waarmee tussen vijanden geswitcht kan worden. Wilhelm 'The Enforcer', een halve cyborg, heeft twee drones bij zich - één in defensieve en één in offensieve opstelling. Ten slotte is er nog Claptrap, die als signature skill 'VaultHunter.exe' heeft. Hiermee wordt een willekeurige skill geactiveerd die afhankelijk is van enkele factoren, zoals hoeveel health hij nog heeft. Het betreft veelal skills van personages uit het vorige deel. Overigens zijn alle nieuwe speelbare personages bekend uit vorige delen of DLC.

De humor is weer 100% terug in dit deel, waarbij Jack en de Claptraps weer de boventoon voeren. Je hebt nooit echt het gevoel dat er sprake is van nijpende of uitzichtloze situaties, omdat alles met een knipoog wordt gebracht. Dat hoort eigenlijk ook wel bij de serie. Wat wel ontzettend onhandig is, is dat een groot deel van de dialoog waarin je wordt bijgepraat over de verhaallijn plaatsvindt tijdens vuurgevechten. Omdat je voortdurend de trekker aan het overhalen bent en om je heen allerhande vijanden smelten, verbranden of geëlektrocuteerd worden, krijg je vaak de dialogen niet mee. Hierdoor zijn quests vaak onduidelijk en, misschien wel belangrijker, krijg je veel smakelijke (en smakeloze) grappen gewoonweg niet mee.

Wat daarnaast af en toe een pain in the ass is, is de map. Je kan de map gebruiken om te navigeren naar je doel, maar dit valt in de praktijk erg tegen. Overigens kampten de vorige delen af en toe ook met dit probleem. In The Pre-Sequel! is het nog een tikkeltje irritanter omdat je niet zelden moet navigeren langs kraters vol lava, ijs of oneindige ravijnen. Ik heb mezelf op een zeker moment voorgenomen om niet te veel naar de map te staren en juist te focussen op geïmproviseerde weggetjes en routes. Het eerste voertuig dat je hiervoor meekrijgt is de Moon Zoomy, een maanbuggy uitgerust met lasers of rocket pods. De besturing hiervan is hetzelfde als die van de Outrunner uit vorige delen. Je hebt weer een boostfunctie en een slipknop, waarbij de boost handig kan zijn om sprongetjes te maken, hoewel je daarna vrijwel altijd uitzwenkt en tot stilstand komt. Wat later in de game krijg je een Stingray, een soort hoverscooter die kan springen. Hiermee wordt de transport een stuk aangenamer.

In het wapendepartement zijn er twee nieuwe varianten: lasers en wapens met cryogeen effect. De laatste stelt je in staat om vijanden te vertragen of volledig te bevriezen waarna je ze kunt verbrijzelen. In andere reviews her en der las ik dat de nieuwe wapentypes saai en ineffectief waren, maar hier ben ik het zeker niet mee eens. De lasers komen net als andere wapens in verschillende varianten, zoals een aanhoudende straal of een three-round-burst. De laser is zonder twijfel mijn nieuwe favoriet en ik heb in het tweede deel van de game bijna uitsluitend laserwapens gebruikt. De cryowapens zijn ook erg handig omdat je met een beetje fire rate zeer makkelijk mobs op afstand kan houden door ze te bevriezen. Het nieuwe elemental effect is vooral handig voor je oz-kit, waardoor een ground slam de vijanden om je heen bevriest.

The Pre-Sequel! lijdt verder nog aan enkele kleine bugs en eigenaardigheden, zoals quests die niet doorlopen of plekken in het level waar je vast kan komen te zitten. Ook is het opmerkelijk je de game iedere keer dat je wilt fast-travelen moet opslaan. Zodra je dus bij de paal staat om te reizen, moet de game eerst saven waardoor je iedere keer een seconde of vijf moet wachten voordat je mag. Als je het eerder probeert kan je wel een bestemming kiezen maar zegt de game daarna alsnog iets van "can't travel, saving first". Het zijn kleinigheden maar ze vallen wel op. Verder was het voor mij erg storend in hoeverre veel vijanden qua textures en kleuren lijken overeenkomen met de omgeving. Hierdoor kom je met regelmaat in situaties waar je van onder, boven, links, rechts, voor en achter bestookt wordt zonder ook maar een flauw benul te hebben waar de vijanden zitten. De map helpt hierbij nauwelijks en als je dan ook nog eens met elemental damage bestookt wordt, zie je al helemaal geen hand meer voor ogen.

Conclusie
Alles bij elkaar opgeteld moet ik concluderen dat ik de vraag uit de eerste alinea niet volledig positief kan beantwoorden. De game laat te veel steken vallen en ondanks dat het heel erg Borderlands is, is dit deel een stuk minder dan zijn voorgangers. De omgevingen zijn een stuk minder, zowel qua navigatie als afwisseling, minpunten uit vorige delen zijn niet verbeterd en de verhaallijn voelt bij vlagen inspiratieloos aan waarbij quests onduidelijk overkomen. Positieve punten zijn de nieuwe weapon classes, de Stingray, de humoristische personages en de nieuwe player classes met bijbehorende skills. Deze kunnen de game echter niet redden van een eindoordeel dat we niet gewend zijn van de serie.