Ryse: Son of Rome

Ryse: Son of Rome is een grafisch hoogstandje met een dijk van een verhaal en een uitgebreide multiplayer.  Helaas heeft het een aantal bugs die het speelplezier niet ten goede komen.

Ryse is grafisch veel zwaarder dan de preview. Als je de textures et cetera terugschroeft, blijft het een erg mooi spel. Absurd mooi. Het is duidelijk dat er met goede acteurs is gewerkt. Er is heel veel aandacht voor de kleine details en de materialen, stoffen en tactieken worden allemaal minutieus verzorgd in beeld gebracht. Crytek heeft Ryse gepromoot als een 4k grafisch genot. Dit heb ik niet kunnen testen. Widescreen gaming is wel native ondersteund, maar heeft voor de juiste verhoudingen wat tweaks nodig.

Het geluid is subliem. Je kan de omgevingsgeluiden goed waarnemen en de ondergrond waar je op loopt is blind te herkennen. Het verhaal zit erg goed in elkaar. In de verhaalmodus van Ryse speel je in een film. De film verdient ten minste een 7,5 en houdt je constant geïnteresseerd hoe het verder gaat.

Jij bent Marius, een Romeinse generaal die strijdt tegen binnenvallende barbaren. Het spel is een grote terugblik op hoe je generaal bent geworden en in Rome terecht bent gekomen. Veel zaken uit het jaar nul zijn natuurgetrouw weergegeven. De schakels van het harnas van Marius beweegt met zijn lichaam mee. Hij loopt en rent met het ritme van een soldaat met zware bepakking, wat ‘echt’ overkomt.   

Dit is hack & slash-galore, waarbij je achter elkaar mensen moet afslachten. Als je tegenstander bijna dood is kun je een executie uitvoeren. Je drukt dan op het juiste moment op de juiste knop. Dit wordt door het spel met de kleurcodes van de Xbox controller aangegeven. Na een executie krijg je een bonus, die je zelf ieder moment kunt instellen. Dit kan gezondheid zijn, focus, xp of kracht. In Ryse komen verder ook kleurcodes voor om je aan te geven wat je moet doen. Er zijn geen puzzels, alles is gericht op actie, snel reageren en strijd.

Ryse is erg lineair. Mocht je een zijpad kunnen inslaan, dan is daar bijna altijd een verzamelobject te vinden. Je kun Vista’s, Chronicles en Scrolls ontdekken. Vista’s liggen achter een schild, een Scroll bij een gesneuvelde soldaat en Chronicles in een tas met boekrollen. In het menu zie je bij de Vista's schilderijen, bij de Scrolls lore en bij de Chronicles bladzijden van een stripverhaal. De Scrolls en de Chronicles geven je dus meer achtergrondinformatie. Er zijn kruiken die je kapot kunt slaan. Hier krijg je als bonus gezondheid, focus of gewoon punten voor.

Waar het spel meer nadruk op legt, is de multiplayer. Er zijn veel spelmodi, waarbij je alleen (!) kunt spelen en met iemand anders. De multiplayer is voor maximaal twee personen en is altijd co-op. Je speelt in het Colosseum met wisselende omgevingen en achtergronden. Zoals ook in de Romeinse tijd gebeurde, speel je grote slagen na. Hiermee verdien je xp en geld, waarmee je betere uitrusting en elixers kunt kopen. In deze grote slagen krijg je steeds een andere opdracht, zoals gevangenen bevrijden, een bepaald punt verdedigen of katapulten uitschakelen. Dit houdt het spelconcept fris en houdt jou scherp. De toevoeging om solo te kunnen spelen in de multiplayer is uiteraard briljant. Zo kun je tòch xp en geld verzamelen, zonder afhankelijk te zijn van een ander of van hoeveel mensen er online zijn. Je kunt verschillende outfits vrijspelen, zoals het nanosuit van Crysis 3.

Maar zoals gezegd zijn er ook mindere zaken. Je kunt in een gevecht met meerdere tegenstanders niet zelf de richting bepalen waar Marius heengaat of wie hij aanvalt. Dat kan betekenen dat wanneer een hufter zijn schild laat zakken omdat je hem mooi blokt, Marius zich omdraait en een andere sukkel aanvalt en je dus niet die eerste vijand kan fileren. Dit gebeurt voornamelijk in de multiplayer, waar er veel vijanden om je heen staan.

Niet alle kruiken gaan even makkelijk stuk. Marius slaat er vaak voorlangs. Uitermate vreemd en storend, want het haalt je uit de vaart van het spel. Je vijanden zijn vaak dezelfde persoon. Dat had mijns inziens makkelijk kunnen worden opgelost door willekeurig een snor, baard of een andere haarkleur mee te geven in het gezicht. Helaas word je nu vaak aangevallen door klonen, qua uiterlijk, wapens en vechtstijl. Dat geeft een sterk gevoel van herhaling. In een hack & slash is er altijd veel herhaling, maar het hoeft niet ingewreven te worden.

En de bugs zijn niet erg fijn. Uiteraard begon ik op de releasedatum aan Ryse, om er nogal pijnlijk achter te komen dat het spel niet kon opslaan. Er was een probleem met Steam Cloud. Binnen één dag was er een patch uitgegeven, maar die werkte niet voor iedereen. Toevallig niet voor mij. Na veel vogelen en vijf keer opnieuw beginnen kon ik Ryse veilig opslaan. Een ander probleem is dat de besturing van de controller af en toe wegvalt. Er komen dan geen signalen of de verkeerde opdrachten over. Dit is erg frustrerend. Er zijn verder nog genoeg bugs te noemen, waar ikzelf gelukkig geen last van heb gehad. Ryse wil weleens stoppen midden in een filmpje, crashen met verschillende foutmeldingen of niet werken met SLI- en Crossfire-opstellingen. Ryse heeft gelukkig veel checkpoints en is dermate mooi en leuk dat je gewoon opnieuw vanaf je checkpoint verder gaat. Maar het blijft vervelend, voornamelijk in een multiplayermatch waarbij je partner denkt dat je even naar het toilet bent.

Ryse: Son of Rome is bruut mooi en met veel aandacht voor de cinematografische kant gemaakt. Helaas had het aantal bugs wel lager kunnen zijn. Vooral voor een spel dat op 4k-resolutie moet draaien, is het kunnen aansturen van meerdere videokaarten een must. Ryse speel je uit voor het goeie verhaal en daarna richt je je volledig op de multiplayer, tot je het verveeld aan de kant zet. Het eindcijfer valt wat lager uit door de bugs. Hopelijk kan Crytek ook de laatste schoonheidsfoutjes snel patchen.