CD: Train - Bulletproof Picasso
Vanaf het ontstaan van Train in 1994 tot aan 2009, het jaar waarin het album Save Me, San Francisco werd uitgebracht, hebben we in Nederland weinig van de Amerikaanse poprockband gehoord. Op nummer 1 hits 'Drops Of Jupiter' (2001) en 'Hey Soul Sister' (2009) na, natuurlijk. Drie jaar na Save Me, San Francisco reed de band met het album California 37 ('Drive By', 'Bruises', 'Mermaid') rechtstreeks de top tien binnen. En nu is Train opnieuw terug. Met het zevende studioalbum Bulletproof Picasso bewijzen frontman Pat Monahan en co dat ze nog lang niet klaar zijn met het overnemen van de internationale hitlijsten.
Train is volwassen geworden. Waar de band eerder hitjes probeerde te schrijven, was het doel ditmaal om de beste songs tot nu toe te schrijven. De ‘wij willen de grootste worden’-houding maakte plaats voor een ‘fuck alles’-houding. “Het kan me echt geen bal meer schelen wat anderen ervan vinden”, aldus zanger Pat Monahan.
De vernieuwing binnen de band blijft niet slechts bij de houding: ook de muziek is veranderd. De nummers op Bulletproof Picasso bestaan uit een rijke mix van muzikale invloeden als folk, funk, soul, rock en pop. Een voorbeeld hiervan zijn de nummers 'Angel In Blue Jeans', 'I Will Remember' en 'Son Of a Prison Guard', die een vleugje folk bevatten: iets wat niet eerder zo duidelijk aanwezig was in nummers van Train, maar wat zeker niet verkeerd klinkt.
'Just a Memory', 'Bulletproof Picasso' en 'I am Drinkin’ Tonight' zijn voorbeelden van typische catchy Train-tunes, al is het meest catchy nummer van het album toch wel 'Wonder What You’re Doing For The Rest of Your Life', een vrolijk duet met ex-Floetry zangeres Marscha Ambrosius. Het ge-du-du-du-du in dit nummer is zo aanstekelijk, dat het de rest van de maand niet meer uit je hoofd gaat. Irritant? Misschien. Een gezellige Train-hit? Absoluut.
Naast de wat vrolijkere uptempo nummers, staan er ook een paar ballads op Bulletproof Picasso: 'Give it All', 'Baby Happy Birthday' en 'Don’t Grow Up So Fast'. In deze drie nummers is vooral de tekstuele groei van Train te horen. Van onsamenhangende en onlogische teksten als “Your lipstick stains on the front lobe of my left side brains” ('Hey Soul Sister', 2009) naar “I’m ashamed that I complained, I’m not sure that I know pain” ('Give It All', 2014). Naast de aanstekelijke melodieën hebben de nummers op Bulletproof Picasso diepere, begrijpelijke teksten die hier en daar aanzetten tot nadenken. Iets waaruit blijkt dat de band inderdaad gegroeid is.
Train wilde met Bulletproof Picasso laten zien wie ze is en zich onderscheiden met ‘echte’ Train-nummers. Dat is gelukt in onder andere de titeltrack 'Bulletproof Picasso', die een unieke Train-flair heeft. Maar die authentieke flair is helaas niet in alle nummers terug te vinden. Zo zouden nummers als 'Cadillac, Cadillac' en 'The Bridge' bijvoorbeeld niet misstaan op het album It Won’t Be Soon Before Long van Maroon 5.
Het zevende studioalbum van Train heeft nog steeds die typische catchy tunes waar we Train van kennen, maar bevat nu ook diepere, meer persoonlijke teksten en uitlopende muzikale invloeden. Train bewijst dat een band na twintig jaar nog steeds een album kan uitbrengen waarvan mensen zeggen: dit is hun beste werk. En wie weet, maybe the best is yet to come.
