CD: EELS - The Cautionary Tales of Mark Oliver Everett
Mark Oliver Everett, beter bekend als E of EELS, is inmiddels de vijftig gepasseerd en leverde in de hoedanigheid van EELS deze week zijn elfde studioalbum af. Het is zijn vijfde plaat in de laatste vijf jaar, dus over de productiviteit van E valt zeker niet te klagen. Op zijn laatste plaat projecteerde E zich eindelijk weer als iemand die het even zag zitten. De bekende zwartgalligheid was grotendeels verdwenen, maar die komt in The Cautionary Tales of Mark Oliver Everett weer helemaal terug.
Het zijn ditmaal niet de zware psychische worstelingen en gebeurtenissen (zoals zware depressies, suïcidale gedachten en ziektes) die hem parten speelden, maar op deze laatste plaat probeert hij op ouderwetse wijze zijn liefdesverdriet te verwerken. E betrekt de luisteraar in dertien ingetogen liedjes bij de vraag of de relatie die nu niet meer is toch niet de liefde van zijn leven was. Geen lichte kost, maar dat zijn we wel gewend van EELS.
Met het instrumentale 'Where I'm At' opent EELS zijn declaratie van hartenzeer. Treurige blazers, strijkers en pianoklanken vormen de korte inleiding tot 'Paralells', waarin E zich zoekende afvraagt of hij geen fout heeft gemaakt: "Ever get the feeling that the story isn't done". 'Lockdown Hurricane' sluit nauw aan bij het mistroostige karakter, maar toont al iets meer pit en energie dan zijn voorgangers. De arrangementen zijn mooi en sluiten prima aan bij de raspende, verhalende vocalen van Everett. Het tempo wordt in 'Agatha Chang' vertraagd en de sfeer fragiel. Dat E koos voor dit lied als lead single is wellicht wat vreemd, aangezien het kale muzikale landschap prima past in het geheel, maar als eenzame vertegenwoordig van E's hersenspinsels wat verdwaald aan zal voelen. De meer gelaagde invulling van 'A Swallow in the Sun' of het redelijk upbeat-klinkende 'Where I'm From' was misschien geschikter geweest voor een single. Everett zijn gedachten zwieren van verdriet naar acceptatie en van wanhoop naar hoop. In de afsluiter 'Where I'm Going' eindigt de plaat in elk geval met een hoopvolle noot.
Muzikaal wordt het nergens vernieuwend, wat voor sommigen een tegenvaller zal zijn. Toch zal de plaat de fans wel kunnen bekoren aangezien het geheel sterk lijkt op klanken uit EELS zijn verleden. Het is EELS ten voeten uit: stemmige, melancholische en ingetogen muzikale landschappen bijgestaan door de verhalen van Everett. Niet spectaculair, maar zeker genoeg om te kunnen bekoren, zeker als je de tijd neemt om het hele album te luisteren en te leren kennen.
