Professor Layton vs. Phoenix Wright: Ace Attorney

Ik heb een hekel aan cross-overs. Het is altijd een onnatuurlijke compromis tussen twee of meerdere franchises die niet bij elkaar passen. Deze collaboratie tussen Level 5 en Capcom is echter een leuke uitzondering daarop. Het zal fans van beide series over het algemeen tevreden stellen.

De twee handheld-helden en hun trouwe assistenten (Maya en Luke) worden in dit spel door een mysterieus boek opgezogen en naar Labyrinthia geteleporteerd. Labyrinthia is een sfeervolle middeleeuwse stad waar magie bestaat en heksen in de rechtszaal worden vervolgd. Een typische Layton-game-stad dus. Vreemder nog is het feit dat het leven van de inwoners en de gebeurtenissen in de stad al opgeschreven zijn door de Storyteller, een bijna goddelijke en geprezen figuur binnen Labyrinthia. Wat hij schrijft komt altijd uit.

Layton en Wright zijn indringers binnen de wereld van Labyrinthia, een stad met een groots geheim die tijdens de hele game centraal staat. Het duo is een anomalie binnen het verhaal van de Storyteller, waardoor ze zich ertegen kunnen verzetten. In de bijna dertig uur speeltijd zijn er heel wat schokkende onthullingen en onverwachte wendingen. Business as usual voor beide series dus.

De game is geschreven door Shu Takumi, bedenker van de Wright-serie. Dat betekent dat Layton-fans iets andere dingen krijgen dan ze gewend zijn: scherper humor en een verhaal met zwaardere thema's. Heksen die na een rechtszaak levend verbrand worden is nogal wat voor de normaal zo vreedzame serie. De game is goed geschreven en de dialogen tussen de personages lezen natuurlijk aan. Al valt het blokkerige hoofd van de professor af en toe een beetje buiten de toon.

Layton vs. Wright probeert de dramatiek van de rechtszaal met een zachtaardig puzzelavontuur te verenigen. Labyrinthia en haar inwoners zijn natuurlijk gek van puzzels. Net als altijd moet je, zelfs in levensbedreigende situaties, even een puzzeltje dat amper betrekking heeft op de situatie oplossen. Ondertussen moet Wright zoals gewoonlijk op tafels slaan in de rechtbank. Ditmaal moet hij vrouwen beschermen die van hekserij zijn beschuldigd.

Jammer genoeg is er van een echte mix tussen de twee spelconcepten amper sprake. Het voelt echt als twee aan elkaar getapete gamewerelden. Pas tegen het eind loopt de gamplay van de series iets in elkaar over, maar dat gaat niet veel verder dan Maya die een puzzel oplost of Layton die 'Objection!' schreeuwt.

Een ander probleem is dat beide spelconcepten incompleet aanvoelen. De 'hersenkrakers' zijn een stuk simpeler dan we van de Layton-serie gewend zijn. Bovendien zijn er maar zeventig puzzels, zo'n beetje de helft van wat we normaal krijgen. De bekende en onderhoudende mini-games ontbreken. Ook het Wright-gedeelte komt er niet zonder kleerscheuren vanaf. Het onderzoeksgedeelte waarin je naar sporen zoekt en alvast met getuigen spreekt is zo goed als geschrapt.

De hoge productiewaardes voor de omgevingen, de muziek en de animatiefilmpjes maken veel goed. Er is veel oog voor detail, Labyrinthia en haar straattegels zien er prachtig uit. Het is niet altijd even spannend om te spelen, maar het is wel altijd een lust voor het oog.

Puzzels oplossen gaat zoals altijd, maar bij de rechtszaken zijn wel veranderingen doorgevoerd. Allereerst kan Wright niet leunen op vingerafdrukken, DNA of ander modern bewijs. Hij moet in een wereld werken waar magie bestaat, inclusief spreuken en regels waaraan die spreuken moeten voldoen. Het is leuk om buiten de reguliere setting te treden en binnen de nieuwe logica te handelen.

In dit spel doe je dus amper spooronderzoek, wat betekent dat je bijna geen bewijs hebt aan het begin van een rechtszaak. In plaats daarvan ga je op een andere manier op zoek naar tegenstrijdigheden binnen getuigenissen. In dit spel getuigen meerdere personages tegelijkertijd. Je moet niet alleen inconsistenties binnen hun verhalen zoeken, maar ook opletten hoe ze op elkaars getuigenissen reageren en daarop inspringen. Deze nieuwe elementen zorgen voor wat frisse vernieuwing.

Conclusie
Wat er overblijft is een game die niet zo goed is als de individuele delen van de series. De spelconcepten van de franchises worden niet genoeg gecombineerd, terwijl bepaalde aspecten van beide series niet in dit spel zitten. Desondanks blijft het een lekker lang en charmant avontuur waar fans van beide series van kunnen genieten. Ik zal dit ene keertje geen bezwaar aantekenen tegen een cross-over.

Exclusief voor Nintendo 3DS.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.