Tales of Symphonia Chronicles
HD-remakes, de trend van de laatste jaren, heeft ook Namco Bandai en specifiek Hideo Baba bereikt. Hij paste plastische chirurgie toe op een van de beste Tales of-delen en het vervolg erop.
De Tales of-franchise staat nog altijd in de schaduw van die andere Japanse JRPG-serie: Final Fantasy. Onterecht, want elk deel levert de kwaliteit die je van Hideo Baba verwacht, en waar fans de franchise voor omarmen. Zelf begon ik bij Tales of Symphonia op de Gamecube in 2003, want ik had geen PlayStation-consoles, waar vier eerdere delen op waren uitgekomen. Gelukkig bleek dat meteen een van de beste JRPG’s uit de serie te zijn en in plaats van alleen het hoofdverhaal te spelen, werd ik de wereld van Sylvarant gezogen en heb ik er meer dan honderdvijftig uur in gestopt om alle kisten, geheimen en verborgen chefs voor de recepten te zoeken. En dan had je nog alle titels die je voor elk personage kunt verzamelen …
Na al die jaren weet mijn vrouw alleen nog maar dat ik eindeloos over de map aan het rennen was om monsters te verslaan. Toen ik Tales of Symphonia Chronicles opstartte en voor het eerst weer op de map aan het rennen was, was er ook bij haar weer herkenning en een blik waarvan het “oh jee, ik kan de komende tijd geen tv kijken”-gevoel af te lezen was. De HD-remake van deze titel bevat twee games: Tales of Symphonia, oorspronkelijk uitgekomen op Gamecube, en Tales of Symphonia: Dawn of the New World dat eerst op de Wii is uitgekomen. Met de eerste titel kun je dus meer dan honderd uur zoet zijn als je alles wilt doen, met de tweede ben je compleet klaar in zestig uur.
Over het verhaal van Tales of Symphonia kan en wil ik kort zijn, zodat er niet te veel gespoilerd wordt voor de mensen die het spel nog nooit gespeeld hebben. Het hoofdpersonage is Lloyd Irving. Hij gaat met een groep mensen op pad om Colette Brunel te beschermen tijdens haar pelgrimstocht om de wereld van Sylvarant te redden. De opdracht lijkt simpel: open de seals van vijf tempels en er zal weer vrede zijn. Op hun tocht gebeurt er van alles, er zit meer achter de wereld van Sylvarant dan iemand ooit geweten heeft. Het spel heeft genoeg plotwendingen om het verhaal interessant te houden en tijdens het spelen worden er nieuwe speelbare personages voorgesteld, zodat je keuzes moet maken: hoe gaat je team eruit zien en wat als iemand er opeens uit vertrekt?
Het vechten gebeurt in een 2D-scherm, waarin jij een personage bestuurt en de overige teamleden door de computer worden geregeld. Je kunt wel door middel van een strategiescherm zorgen dat ze doen wat jij wilt. Vooral bij de teamleden achterin krijg je het idee dat ze echt naar je luisteren en je niet voor de voeten lopen of stomme dingen doen als je ze de instructie geeft om bepaalde magie te gebruiken. Zo kun je bijvoorbeeld opgeven dat een teamlid alleen maar moet genezen in plaats van magiepunten te verbruiken aan nutteloze magie waar een monster weinig schade van krijgt. Niets wereldschokkends, het zit in bijna elke JRPG, maar in dit oudje zat het dus ook al. Apart zijn de typo's in het spel, maar ik kan me niet herinneren of deze letterlijk zijn overgenomen van het originele spel of dat het salaris van de vertaler van deze versie erg laag was.
In het vervolg, Tales of Symphonia: Dawn of the New World, speel je met twee andere hoofdpersonages en kom je de helden van Tales of Symphonia weer tegen. In het begin van het verhaal wordt bekend dat Lloyd de ouders van Emil Castagnier, het hoofdpersonage van het tweede deel, zou hebben vermoord. Maar het verhaal is niet zo sterk als het eerste deel. Probleem is daarnaast dat het tweede deel in het geheel minder is. De bekende personages voelen en doen opeens anders en daardoor is de klik met hen weg. Lloyd van het eerste deel is ook een interessanter hoofdpersonage dan Emil Castagnier uit dit vervolg. Lloyd had namelijk naast zijn lef en grote bek ook zijn fouten en problemen, waardoor hij menselijk werd zonder irritant te worden.
Tales of Symphonia: Dawn of the New World is ook nog eens makkelijker. Je kunt monsters vangen en gebruiken in gevechten, een soort Pokémon, maar dan met een stuk minder diepgang. De monsters worden ook nooit zo sterk als je echte teamleden, dus echt nodig is het ook niet. Het ergste is dat er geen map is om te verkennen, dat voelt gewoon raar voor een Tales of-game. Dat dit vervolg in Tales of Symphonia Chronicles erbij zit is meer een leuke toevoeging dan wat anders, het eerste deel is met mijlen voorsprong de beste van de twee. Een bonus dus, vooral als je alles van het verhaal en de wereld van Tales of Symphonia wilt weten.
Maar wat biedt Tales of Symphonia Chronicles nu ten opzichte van het origineel? Natuurlijk zijn er de HD-beelden. Het is niet domweg een upscale-foefje: de meeste 2D-objecten zijn opnieuw getekend en er zijn zelfs wat nieuwe illustraties. Verwacht niet dat de game qua grafische upgrade aan de recente Tales of Xillia kan tippen. Een belangrijk detail voor de taalpuristen is dat de game tweetalig is: je mag in het Engels of in het Japans spelen. Daarnaast zijn er enkele kleine upgrades: extra kostuums, meer aanvallen en mystic arts, en extra gesprekken tijdens het verkennen; de kenmerkende skits uit de Tales of-serie. Niet wereldschokkend en zeker niet de reden om de game nog eens te spelen.
Voor nieuwkomers en fans van JRPG's is er geen twijfel, maar voor mensen die de games al eerder gespeeld hebben, wordt het toch lastiger om te kiezen. Er is geen extra gebied om te onderzoeken en er zijn geen nieuwe personages of andere toevoegingen die zorgen dat er meer tijd of andere gameplay te vinden is in beide Tales of Symphonia-games. En toch ben ik weer geheel in de game gezogen, ondanks dat ik me had voorgenomen er niet weer zo veel tijd aan te besteden. Sommige dingen uit het verhaal zijn na tien jaar weggezakt, de gameplay heeft de tand des tijds doorstaan en wie wil kluns Colette nu niet nog eens beschermen? Het tweede deel is misschien minder, maar voor de prijs van de bundel (veertig euro ten tijde van schrijven) geen dealbreaker.
Zoek je een ijzersterke JRPG voor PlayStation 3, dan is Tales of Symphonia Chronicles de game die je moet halen. Het zal je niet verrassen met nieuwigheden, grafisch is het mooier dan het origineel ondanks de 30 fps ten opzichte van de 60 fps die de GameCube eruit perste, maar de graphics zullen je kaak niet op de vloer laten vallen. Wat trekt er dan wel? De game is een schoolvoorbeeld van hoe een JRPG hoort te zijn, en je bent er dus heel wat uren mee zoet. Ken je de games al, dan wordt het misschien een ander verhaal, al weet je dan dat je waarschijnlijk weer compleet verslaafd raakt. Dan zijn de opgepoetste titels een nostalgisch feestje.
| Pluspunten | Minpunten | Cijfer |
| + HD-remake met 2 voor de prijs van 1 | - Geen uitgebreide extra content | 8 |
| + Het eerste deel blijft fantastisch | - Het tweede deel blijft minder | |
Exclusief voor PlayStation 3.
