Thief

“Ik ben de dreiging, die flappert door de nacht…”. Oké, die tekenfilmserie is ouder dan Thief, maar het is de sfeer die neergezet wordt in de game. Na tien jaar kruipen we weer in de rol van Garrett, de meesterdief. En we kruipen ook weer ongezien door de straten en op de daken van The City, de plek waar het verhaal zich afspeelt.

Garrett en Erin gaan op pad om een edelsteen te stelen voor Basso, de opdrachtgever. In deze missie leren we meteen wat kneepjes van het dievenvak, een interactieve tutorial dus. Mensen ongezien zakkenrollen, sloten open krijgen, speciale pijlen, zoals een water- en touwpijl, leren te gebruiken en vooral gebruikmaken van de schaduwen. Die heb je namelijk het meest nodig in de overige missies, want gezien worden door enkele stadswachters is vragen om problemen.

De tutorial van Thief eindigt in een cliffhanger. De steen blijkt magische krachten te hebben en is in handen is gekomen van de Baron, die een ritueel begonnen is om de krachten van de steen te gebruiken. Erin valt door een raam op de steen en Garret valt achter haar aan. Een jaar later word je als Garrett wakker en je weet niets meer van de tussenliggende tijd. Erin is spoorloos verdwenen, naar het schijnt dood. Er is alleen veel veranderd in The City in dat jaar: een avondklok is ingesteld en er heerst The Gloom, een mysterieuze ziekte, een soort pest.

Het verhaal sleept je naar allerlei missies om spullen te stelen die met het voorval te maken hebben. Naargelang het spel kom je erachter wat er met jezelf en Erin is gebeurd, wat die steen is en waarom de Baron bezig is de stad te verzieken. De missies worden verbonden door de stad zelf. Bij bepaalde deuren of poorten begin je een missie of kun je een oude missie herspelen.

Aan het einde van een missie lees je namelijk hoe je het gedaan hebt: was je onzichtbaar voor de vijand, heb je alle waardevolle objecten gestolen, heb je eigenlijk wel alle geheime items ontdekt? Een 100% run doen zonder walkthrough betekent veel geduld, veel zoeken en je moet bepaalde items hebben om bijvoorbeeld een schilderij uit een doek te halen. Vandaar dat je later terug kunt gaan met een mes om alsnog dat schilderij te stelen. Geheime doorgangen of bepaalde kisten zijn soms alleen te benaderen als je een schroevendraaier of kniptang hebt om het alarm te omzeilen of uit te schakelen.

Wil je even van het verhaal en dus de missies afwijken, dan heeft Basso nog missies voor je waarin je extra geld en items kunt verdienen. Deze opdrachten doe je in de stad zelf, en gaan van kinderlijk eenvoudig tot best wel lastig. Geluid is altijd belangrijk geweest in een Thief-game en in dit deel hoor je inwoners, als ze je nog niet gespot hebben, praten over waardevolle spullen, opmerkelijke personen of andere tips die je op het spoor zetten van een zakcentje of een dagboek waarin bijvoorbeeld een code van een kluis staat. Genoeg te doen dus.

Is alles dan top aan deze game? Nee. Het grootste minpunt is de AI. Of beter gezegd, soms is het zo scripted dat het je uit de sfeer haalt. Zo zie ik op een wenteltrap in de verte een wacht staan. Prima, een pijl lost dat vrij snel op. Ben ik na enige tijd op diezelfde trap, dan begint er een script dat er een andere wachter naar beneden komt lopen. Die praat tegen zijn ondertussen dode vriend, dus heel snugger is ie niet. Ik sneak er voorbij, de wachter loopt zijn rondje al pratend weer naar boven en komt zijn dode kameraad tegen. Dan is ie pas in paniek, en gaat hij op zoek naar mij, terwijl ik al in veiligheid ergens bovenaan de trap deze faal aan het gadeslaan ben.

Een ander probleem zijn de savepoints. Je hebt er maar één en door autosave wordt deze overschreven. Vrij rot als je ergens vastzit door een verkeerde beslissing te hebben genomen, want de enige optie is dan terug te keren naar de stad zelf, je gaat dan geheel uit de missie en alle gedane zaken worden gereset. In combinatie met de AI geeft deze autosave nog problemen ook.

Zo ben ik bijna klaar met een missie en moet ik via het dak ontsnappen. Twee wachters staan naar een deur onder het dak te staren. Het dak stort in, ik val naar beneden en het script begint dat een van de wachters naar binnen loopt om te kijken wat er gebeurd is. Ik loop een kast in, er start een autosave en faal ergens verderop enorm. De autosave zet me in die kast onder het nog in te storten dak, maar dat gebeurt natuurlijk niet meer. Ik kijk naar buiten en ja hoor, de twee wachters staan daar te staren. Er is geen sneaky uitweg meer, dus mijn perfecte run door niet gezien te worden kan ik wel op mijn buik schrijven, of ik moet naar de stad gaan via het menu en alles opnieuw doen. Grrr.

Er zijn drie moeilijkheidsgraden, die meer met jouw gameplay-features doen dan met de snuggerheid van de soldaten. Daarnaast is er een custom setting. Hierin kun je aangeven dat bijvoorbeeld gezien worden de missie laat falen, je niemand met geweld mag omleggen, je geen gebruik mag maken van speciale pijlen, of de ondertussen door veel fans afgezeken focuskracht. Deze kracht licht interactieve objecten uit de omgeving op, zodat je hints krijgt wat te doen, waar iets ligt om te stelen en welke ramen en deuren open kunnen. In plaats van te zeiken, kunnen ze de meter dus ook gewoon uitzetten; iedereen blij.

Echt heel hard nodig is de focus niet. Voor de zekerheid had ik het aangehouden in de moelijkheidsgraad; niets lulliger dan een review niet kunnen maken omdat je vastzat. Maar ik maakte de meter aan de start geheel op en hield een poppy, een plantje dat de focusmeter weer aanvult, bij me. Ik heb de poppy nooit gebruikt, al is het soms goed zoeken naar een verborgen knop of een wachter die ergens in een donker hoekje de boel in de gaten houdt.

Naast het hoofdverhaal is er ook een Challenge modus. Hierin krijg je enkele uitdagingen, die je zo snel of ongezien mogelijk moet doen. Je prestaties komen online op een leaderboard te staan en de bedoeling is dat je getriggerd wordt de beste te willen zijn. In mijn ogen leuk om een keer te doen, maar meer ook niet. Er zijn wel betere multiplayergames uit en zoals bij veel mensen zitten er maar zoveel uren in een dag. Die kun je beter besteden dan te proberen eerste te worden op een leaderboard. Waarom er bij bepaalde games toch iets van multiplayer met de haren erbij gesleept moet worden is me een raadsel. Een goede singleplayer heeft geen multiplayer nodig, zie bijvoorbeeld ook Tomb Raider, waarin de multiplayermodus een stille dood gestorven is.

Thief is een prima spel, maar voor de echte fans is het aan te raden de moeilijkheidsgraad meteen naar boven te schroeven, en allerlei hulpjes zoals focus uit te zetten. Pas wat regels aan, bijvoorbeeld altijd ongezien blijven en je hebt stuk uitdagendere missies. Bedenk erbij dat er nog een ‘iron man’ modus in zit, dat betekent dat het ook game over is als je een missie faalt. De autosave is een echt nadeel, dat je niet zo maar kunt oplossen. Sterker nog, in combinatie met iron man zul je deze nog eens vervloeken als een scripted wacht uit zijn routine is geraakt. Grafisch is het misschien niet heel indrukwekkend voor next-gen, maar de stad ademt in de nacht een mooie sfeer uit, eentje die past bij Thief.

Gespeeld op PlayStation 4, ook beschikbaar op PlayStation 3, Xbox 360, Xbox One en pc.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.