Strider

Double Helix, bekend van Killer Instinct, heeft de nobele taak op zich genomen om een oude Capcom-serie, Strider, nieuw leven in te blazen. De naam Strider roept bij veel oudere gamers speciale gevoelens op. De vraag is dan ook of Double Helix, naast het aanspreken van nieuwe gamers, deze nostalgische gevoelens weet te bevredigen.

De eerste Strider-game verscheen in de jaren negentig als arcadegame, deze versie werd later geport naar onder andere Sega Mega Drive. Ook kwam er een Strider-game op de NES, maar deze volgde meer het verhaal van de manga, waar het idee oorspronkelijk door Capcom is opgepikt. Later verscheen ook Strider II op de Mega Drive, echter wordt deze game meer als een slechte spinoff gezien dan een echt vervolg. Het echte vervolg van de hand van Capcom verscheen een paar jaar later op de eerste PlayStation en werd, ondanks de korte speeltijd, goed ontvangen.

Het hoofdpersonage, Hiryu Strider, is een tof personage, maar is een van de minder bekende mascottes van Capcom. De game heeft altijd in de schaduw gestaan van die andere beroemde platformgame en mascotte, Megaman. Hoewel begrijpelijk, want over Megaman hoef ik niets meer te vertellen, is het jammer dat Capcom Hiryu Strider de afgelopen jaren niet meer op de voorgrond heeft laten komen. Want op een enkele game na zijn het ijzersterke games die gewoon meer verdienen.

Goed begin met gevleugelde nostalgie
Het is dan eindelijk zover en kunnen we ervaren hoe ontwikkelaar Double Helix Strider nieuw leven inblaast. Bij het starten van de game is het gelijk duidelijk dat Double Helix de fans nostalgische gevoelens wil bezorgen en goed heeft gekeken naar de eerste game. De openingsscène en bijbehorende muziek zijn namelijk vrijwel gelijk aan dat van de eerste arcadegame.

U moet de groeten van hak, hak en hak!!! hebben
Gameplay-technisch is het ook een feest van herkenning: Cypher, je zwaard, zwaait als vanouds en hakt alles en iedereen die je op je pad tegenkomt in stukjes. In het begin heb alleen maar je zwaard als aanval, maar dat breidt zich naarmate de game vordert uit met onder andere slides, werpmessen, vuur- en ijsaanvallen.

Het acrobatische aspect en klim- en klauterwerk is ook weer aanwezig. Door het verslaan van vijanden en niet geraakt te worden, vult er een meter en als deze vol is word je even onkwetsbaar en richt je meer schade toe. De game is erg snel en test meer dan eens je reactievermogen, maar voor je het weet hebt je een tig-tal vijanden in tweeën gehakt en dat voelt goed. Ik kan me er niet aan onttrekken dat de game door de snelheid, actie en verborgen paden stiekem een beetje aanvoelt als een mix van een Megaman X-game met een vleugje Ninja Gaiden en dat is zeker niet een negatief iets.

Double Helix heeft echter niet alleen de gameplay geslaagd in een nieuw jasje gestoken, ook de moeilijkheidsgraad zorgt ervoor dat de game aanvoelt alsof deze uit de jaren negentig komt, want de game is, hoewel op easy goed te doen, op normal op diverse momenten echt lastig. Des te meer voel je de voldoening, nadat je vijf kanonnen en een horde aan elitesoldaten met acrobatische sprongen en spectaculaire aanvallen naar het hiernamaals geholpen hebt.

Geen standaard platform-game
De game speelt als een traditionele platformer, maar er zijn interessante dingen aan toegevoegd. Zo zijn er overal verborgen items, zoals andere outfits, conceptart en extra speciale levels verborgen. Via een mini-map kun je zien waar je al bent geweest en waar verborgen paden zich mogelijk bevinden. Daarbij krijg je na elke baas een nieuwe aanval of special move waarmee je voorheen onbereikbare plekken wel kunt verkennen. Later is het ook mogelijk om door middel van 'Panther Runs' te backtracken en voorheen onbereikbare plekken wel te bereiken. Dit zorgt ervoor dat de game niet alleen maar aanvoelt als een standaard van links naar rechts actionplatformer en dus ook een beetje als een adventuregame.

Er is genoeg diversiteit tussen de vijanden, zoals snipers, grote robots die granaten gooien en zombiesoldaten die je het leven zuur proberen te maken. Deze vereisen, zeker later, bepaalde tactieken om te verslaan. Zo hebben sommige vijanden schilden die je alleen kapot kunt maken door middel van een speciale upgrade voor je zwaard.

Naast de standaard vijanden zijn de eindbazen interessant, gevarieerd en goed uitgewerkt, waarbij je ook nog eens goed moet opletten wat je doet. Want anders zal je geduld meerdere keren op de proef gesteld worden. Zo moet je bijvoorbeeld de 'Winds' verslaan, eerst een voor een en later in de game alle drie tegelijkertijd, waarbij je een goede timing en al je eerdere gebruikte skills tegelijk moet toepassen. Ook keert een aantal oude bekenden terug, zoals de bountyhunter Solo en de robot Gorilla.

Verder heeft de game online leaderboards en kun je na het uitspelen een extra modus kiezen, waarin je zo snel mogelijk een parkoers moet halen en een zo hoog mogelijk score moet zien neer te zetten. Grafisch is de game prima in orde; Hiryu en zijn kenmerkende rode sjaal zien er goed uit. De levendige levels en omgevingen zijn in detail uitgewerkt. De muziek met zijn uptempo tunes en verwijzingen naar de klassieke muziek dragen alleen maar meer bij aan de ervaring.

Conclusie:

Het komt zelden voor dat ik een game met zoveel enthousiasme heb gespeeld, zeker omdat ik het origineel, op Sega Mega Drive, grijs heb gespeeld en in het begin zeer sceptisch was. Dit komt mede doordat er eerder een andere ontwikkelaar met Strider aan de slag ging en dat niet goed uitpakte. Double Helix heeft een bijzonder goede game afgeleverd waarin genoeg is te ontdekken om je een lange tijd bezig te houden en daarbij zorgt de game ervoor dat je steeds uitgedaagd wordt.

Gespeeld op Xbox 360, ook beschikbaar op Xbox One, PlayStation 3, PlayStation 4 en pc.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.