A Touch of Sin

Iedereen heeft wel eens zo’n momentje. Zo’n momentje, dat de ene keer groter is dan de andere, dat alles op catastrofale wijze bij elkaar komt en het gewoon allemaal even te veel is. Iedereen gaat daar op zijn eigen manier mee om, maar iedereen heeft ook eigenlijk wel eens de behoefte helemaal los te gaan. Alle remmen los en stevig zondigen. Iedereen heeft wel die behoefte wel eens, in welke vorm dan ook. En dat is precies waar A Touch of Sin over gaat.

a touch of sin

De titel A Touch of Sin is dan ook geen toevallige keuze geweest. Daar waar iedereen wel eens zin heeft om iemand even flink te wurgen - zonder overigens de daad bij het woord te voegen - krijgt dit in A Touch of Sin daadwerkelijk gestalte. Soms is het een evidente optelsom die je van heinde en verre kan zien aankomen. Soms is het echter een heel klein puzzelstukje dat al jaren gemist wordt, maar waarvan het nooit opviel. En dan ineens: patsboem! Het is over, het is genoeg geweest. De bekende druppel die de emmer doet overlopen. Tot tien tellen is er in A Touch of Sin dan ook niet bij, regisseur Zangkhe laat zich lekker gaan.

De film is opgedeeld in vier segmenten. In het eerste segment wordt de toon direct gezet. Een vleugje humor, een vleugje irritatie, een vleugje vermeende onzinnigheid en dan ineens gaat het los. Bloed wordt niet vermeden, zonder dat de film echt vulgair wordt. De film is dan wel verboden in China, het land van regisseur Jia Zhangke, maar dat lijkt minder aan de visuele uitspattingen te liggen en meer aan de duidelijk zichtbare laag die doorspekt is met frustraties over onder meer de corruptie en het onrecht dat de Chinezen aan wordt gedaan.

a touch of sin
Elk segment heeft namelijk zijn eigen hoofdpersoon. Ieder personage heeft dan weer zijn eigen frustraties die gestaag zorgen dat de gemoederen hoog beginnen op te lopen en daarachter schuilt - héél kort en basaal samengevat - kritiek op respectievelijk corruptie, wapens, prostitutie en isolering/desillusionering. Niet ieder onderdeel komt even goed tot zijn recht, of het mist de impact van bijvoorbeeld het eerste segment.

Hierdoor gaat de film lang niet iedereen even goed bevallen. De impact laat soms voor het gevoel lang op zich wachten, maar dan wordt er ineens overgeschakeld op een ander tempo en een andere visuele stijl. De degelijke en ietwat grauwe beeldvorming maakt plaats voor een kleurrijker geheel, volledig in lijn met dat wat de personages ervaren. Ineens gaat dat groezelige gebeuren van blind accepteren en troep over je heen laten komen over in een heldere visie die zich uit in expliciete daden.

a touch of sin

Zhangke weet dus precies wat hij doet. Met een beetje geduld en begrip is de serene aanloop, die met een vingerknip overgaat in meer extreme uitingen van geweld, een weinig meer dan logische keuze. De regisseur zet dit kracht bij door de relatieve eenvoud van zijn visuele stijl. De combinatie hiervan bovenop de onderliggende laag kritiek op het Chinese kapitalisme en de (on)zinnigheid van geweld zet ook nog eens aan tot denken. Helemaal met het enigszins desillusionerende, maar alleszins confronterende einde van de film.