Sherlock: The Sign of Three
Een bijkomstigheid van een tv-serie met seizoenen van maar drie afleveringen, is dat je na twee afleveringen al je oordeel over het seizoen kunt geven: ongeacht wat His Last Vow, de afsluiter die aanstaande zondag wordt uitgezonden, ons gaat brengen, het derde seizoen van Sherlock kan worden gekenmerkt als een sterk door de personages gedreven plot.
Vorige week was al te zien dat er een grote nadruk werd gelegd op de onderlinge verhouding tussen Sherlock Holmes en zijn partner in solving crime, Dr. John Watson. Scènes werden besteed aan de terugkeer van Holmes, de effecten hiervan en van zijn zogenaamde dood op Watson en maar heel weinig op een daadwerkelijk detectiveverhaal. Het leek een uitstapje naar de wereld rondom het misdaden oplossen. Een prettig uitstapje, want Holmes en Watson zijn personages die een uur of anderhalf ook wel kunnen vullen wanneer ze samen in een verder lege kamer zitten. Maar na anderhalf uur in The Empty Hearse viel op dat er maar weinig gedetective'd werd.
Het middenstuk van het seizoen, The Sign of Three, bleek geen terugkeer naar de gebruikelijke vorm. Na dertig minuten werd duidelijk dat ook deze aflevering toch wel degelijk de focus zeer sterk op Watson en Holmes legt, in de vorm van de bruiloftsreceptie van Watson en Mary Morstan. Hier verzorgde Holmes de Best Man speech voor het gezelschap, wat een aflevering lang voor een bijzondere situatie zorgde.
Holmes is natuurlijk niet de meeste sociale mens, en meestal behoorlijk zakelijk. Het als zodanig benaderen van zijn speech lag dus voor de hand en was ook wel leuk. Een beetje dat vis-uit-het-water idee van een superintelligent persoon in een bijzondere sociale situatie. Het was alleen wat zorgwekkend dat we na een half uur nog steeds naar de speech zaten te kijken en eigenlijk nog steeds niets te zien hadden gekregen van een detectiveverhaal. Een beetje sociaal gedoe is leuk als inleiding, maar wanneer begint het daadwerkelijke verhaal nu eigenlijk?
Dat was al begonnen, zo bleek later. Natuurlijk hadden de diverse anekdotes van Holmes over Watson iets te maken met wat uiteindelijk de zaak van de week bleek te zijn, maar het duurde behoorlijk lang voordat het een beetje goed op gang kwam. The Sign of Three was al zo goed als een uur bezig toen de spanning er een beetje in was gekomen.
Maakt dat het eerste uur meteen een slecht uur? Welnee. De anekdotes gaven een leuke blik in de meer sociale kant van de relaties tussen Watson en Holmes, en vooral het dronken onderzoeken van een zaak was absoluut hilarisch. Dit is ook weer mede dankzij het sterke acteerwerk van Freeman en Cumberbatch, die niet beter op elkaar ingespeeld konden zijn. Deze aflevering was, boven alles, een geweldige weergave van de relatie tussen de twee en laat zien waarom deze serie zo'n enorme fanbase heeft. En misschien was deze aflevering ook wel meer voor de 'fans' dan voor de 'kijkers'; de bijna-moordzaak van Major Sholto was bijna een bijzaak. Een bijzaak die in korte interessante brokjes werd getoond, dat wel. Het onderzoek naar de Mayfly Man, met de ondervraging van de 'slachtoffers' via wat uiteindelijk een webchat blijkt te zijn is een sterk staaltje creativiteit van het team van drie schrijvers die zich aan dit scenario hebben gewaagd, en zoals gebruikelijk weer even creatief in beeld gebracht.
Maar toch is het ontbreken van een sterke misdaad, of wellicht een waardige tegenstander als Irene Adler of Jim Moriarty, een duidelijk gemis. De sterke karakterkant van de serie is altijd de kers op de taart, maar uiteindelijk is het zien hoe Holmes een zaak oplost waar de serie tot nu toe om leek te draaien. Kijkend naar de boeken van Doyle zijn die zaken en Holmes' werkwijze de redenen waarom Watson deze ooit is gaan opschrijven (de boeken zijn geschreven alsof het verslagen van Watson zijn), of waarom hij in deze serie zijn blog bijhoudt.
Over de boeken gesproken; ook deze week was, niet geheel verbazend, de connectie met het boek The Sign of Four, flinterdun. Major Sholto, Jonathan Small en het feit dat we te maken hadden met een locked room mysterie, was zo'n beetje het belangrijkste. Eén van de verhalen toonde ook iemand die pijltjes blies; eveneens afkomstig uit het boek, maar hier totaal ongerelateerd aan de moordpoging. Het is niet erg dat Moffat en Gatiss niet letterlijk de boeken volgen, want dat zou het alleen maar voorspelbaar maken, maar toch was ik wel nieuwsgierig naar wat ze van een meer overeenkomende verfilming hadden gemaakt.
Anyway, terug naar de serie. Vorige week diende een nieuwe bad guy zich aan. Daar werd, voor zover duidelijk, in deze tweede aflevering niets mee gedaan. Als de verschijning van de mysterieuze figuur aan het einde van The Empty Hearse ergens een voorbode voor was, dan moet dat wel voor aanstaande zondag zijn geweest. We zullen dan dus zien hoe het seizoen zichzelf afrondt en of er uiteindelijk nog een beetje voor detective gespeeld zal worden. En zo niet, dan zullen we ons ongetwijfeld vermaken, maar zal het seizoen toch zijn tegengevallen.
