The Hobbit: The Desolation of Smaug
Het voelt soms weer net als tien jaar geleden. In december kunnen we ons weer verheugen op een nieuwe trip naar Middle-Earth. Hoewel het eerste deel van The Hobbit trilogie niet overal goed werd ontvangen (zie onze review van An Unexpected Journey), kijkt iedereen toch weer reikhalzend uit naar het middelste deel van dit drieluik. Zal deze net zo langdradig zijn als het eerste deel? Of wordt de wereld van Hobbits, Dwergen en Elfen dusdanig uitgebreid dat we weer wegdromen bij de schitterende beelden van regisseur Peter Jackson?
The Desolation of Smaug pakt de draad op waar de eerste film eindigde. Bilbo, Gandalf en de dwergen zijn nog steeds op weg naar de Lonely Mountain om het Dwergenkoninkrijk Erebor te heroveren. Belangrijkste onderdeel hiervan is het verkrijgen van de Arkenstone, een stralende smaragd die Thorin zal erkennen als ‘Koning onder de Berg’. In het begin van de film is dit ongewone gezelschap nog lang niet op de plaats van bestemming. Ze worden nog steeds achtervolgd door de Ork Azog en ook de Elfen gaan zich in deze film bemoeien met de queeste. Dit alles mondt uit in een spectaculaire confrontatie met de draak Smaug, die Erebor met al haar schatten bezet houdt.
Om maar met de deur in huis te vallen: alle kritieken waar de eerste film aan onderhevig was, zijn in dit deel niet aan de orde. Gedaan met de flauwe grappen, er zijn weer normale regels met betrekking tot zwaartekracht en het belangrijkste: de film voelt niet onnodig lang aan. Vanaf het eerste moment tot en met letterlijk het laatste moment is de film als een achtbaanrit die maar niet wil stoppen. Wederom duurt de film net iets langer dan 2,5 uur, maar dat voelt geen moment te lang. Enig kritiekpuntje kan zijn dat je aan het eind van de film, die eindigt met een gigantische cliffhanger, alleen maar meer wil.
De confrontatie met Smaug in de schatkamers van Erebor.
Deze film wijkt meer af van de boeken dan alle eerdere Tolkien-verfilmingen van Peter Jackson. Zo keert Legolas (wederom gestalte gegeven door Orlando Bloom) terug en wordt hij vergezeld door een voor deze film verzonnen personage, Tauriel (Evangeline Lilly, bekend van Lost). De fans hielden hun hart vast, maar de Elfen zijn een welkome aanvulling in deze film. Tauriel wordt uitmuntend weggezet door Lilly, hoewel ze hierbij geholpen wordt door een sterk geschreven personage. Legolas mag weer mooie stunts uithalen, en lijkt wat eigenwijzer dan in de vorige films. Mogelijk zullen we dit in film drie zien ontwikkelen.
Tauriel en Legolas gaan zich bemoeien met de queeste van Bilbo en de dwergen.
Een andere verrassing is Luke Evans als Bard the Bowman. Met de extra tijd die Jackson heeft genomen krijgt dit personage veel meer ruimte om een mens van vlees en bloed te worden dan Tolkien in zijn boeken kon beschrijven. En dan is er nog de uiteindelijke confrontatie met Smaug, via motion-capture gestalte gegeven door Benedict Cumberbatch (Sherlock, Star Trek Into Darkness). De draak is een visueel hoogtepunt en lost de verwachtingen die geschept zijn in het eerste deel volledig in. De scène heeft wat weg van de momenten met Gollum in de vorige film, waarbij je op dit moment een speld in de zaal kan horen vallen. De omvang van Smaug is gigantisch en ondanks dit kan de draak toch prima acteren samen met Bilbo (Martin Freeman) en Thorin (Richard Armitage). Wederom weet Freeman als Bilbo weer de kijker op de juiste plek te raken, en bewijst hij dat hij de enige juiste keus is om deze rol te spelen.
Bard the Bowman, een waardevolle aanvulling aan de cast.
Is er dan niks aan te merken op deze film? Toch wel. Doordat de focus in grote delen op de nieuwe personages komt te liggen, zijn de dwergen gedegradeerd tot achtergrondmateriaal. Hetzelfde lot ondergaan nieuwe personages Beorn en Stephen Fry als de ‘Master of Laketown’. Tevens blijkt uit het einde dat The Hobbit oorspronkelijk een tweeluik was, als de film midden in een intens moment op zwart gaat en de aftiteling begint. Waar eerdere verfilmingen van Tolkien altijd een soort van resolutie kregen, is dat bij deze film volledig afwezig waardoor je wat beduusd de zaal verlaat.
Al met al is deze film een flinke stap voorwaarts richting de finale. Het is een stuk volwassener, de karakters krijgen meer diepte en het is 2,5 uur puur entertainment. Een aanrader voor de kerstvakantie en een goede opmaat voor There and Back Again, die in december 2014 in de bioscopen zal verschijnen.
