The Hunger Games: Catching Fire

Ruim anderhalf jaar geleden verscheen The Hunger Games in de bioscopen, een verfilming van het eerste boek in de trilogie van Suzanne Collins. Wegens het grote succes van de release (wereldwijde opbrengst van bijna 700 miljoen dollar) kon een vervolg niet uitblijven en daarnaast is het verhaal van Katniss en Peeta nog lang niet uit. Regisseur Francis Lawrance (I Am Legend) verving Gary Ross en aan de al indrukwekkende cast werd topacteur Philip Seymour Hoffman toegevoegd.

Catching Fire pakt het verhaal uit het eerste deel weer op en sluit er vrijwel naadloos op aan. Na de overwinning van Katniss (Jennifer Lawrence) en Peeta (Josh Hutcherson) in de 74e Hongerspelen keren ze veilig richting hun thuishaven in District 12. Ze mogen dan wel de Spelen gewonnen hebben, maar het Capitool is alles behalve blij met de manier waarop. Het Capitool beschuldigt ze ervan een opstand in de districten te hebben veroorzaakt.

Voorafgaand hun zogenaamde Overwinningstour langs alle districten besluit president Snow (Donald Sutherland) de 75e Hongerspelen op een bijzondere manier te vieren. Het jubileum wordt namelijk gevierd op een manier die ervoor zorgt dat de voorgaande Spelen erbij verbleken en opnieuw zijn Katniss en Peeta hun levens niet zeker.

Het eerste deel was een indrukwekkend goede poging om een Hollywoodversie te maken van een concept die wij ook kennen uit Battle Royale en The Tournament: zet mensen in een arena, laat ze elkaar uitmoorden en de laatste overlevende wint. Door een goed verhaal eromheen te creëren en getalenteerde acteurs toe te voegen was het meer dan een slappe versie van eerdergenoemde films. De spanning werd goed in beeld gebracht door middel van een dynamische cameravoering.

Dat die dynamiek in het camerawerk in het eerste deel soms iets te ver doorschoot, moet ook bij de filmmakers opgevallen zijn. De te vluchtige beelden zijn in Catching Fire volledig verdwenen en alles wordt helder en overzichtelijk in beeld gebracht. Een andere positieve verandering is het acteerwerk van Jennifer Lawrence. Niet dat zij slecht acteerde in het eerste deel, integendeel zelfs, maar ze is enorm gegroeid door een prachtige rol in Silver Linings Playbook en als enige reden dat House at the End of the Street nog wel interessant was. Vooral in het begin van de film is Lawrence indrukwekkend als Katniss, die nog zichtbaar emotioneel beschadigd is door de gebeurtenissen uit de vorige Hongerspelen.

Verder doet het vervolg alles wat het goed kan doen. Het schiet niet door in absurde situaties om zijn voorganger te overtreffen en Philip Seymour Hoffman is een heerlijke toevoeging aan de cast. Ook de komische noot zit weer erg goed in elkaar, met als voornaamste redenen de gevatte Haymitch (Woody Harrelson), de extraverte Effie (Elizabeth Banks) en de uitgesproken presentator Caesar (een bijna onherkenbare Stanley Tucci).

Het kan niet anders dan dat The Hunger Games: Catching Fire weer een gigantisch succes gaat worden. En dat is geheel terecht. Waar overige blockbusters het niveau van 'vermakelijke film' niet overstijgen en doorslaan in teveel actie en te weinig verhaal, is Catching Fire een aanrader op alle fronten. Het biedt spanning, een aantal leuke plotwendingen, prachtige cinematografie, mooie personages en een sterk verhaal.

Al baart het volgende deel wel een beetje zorgen. Net als bij Twilight en Harry Potter wordt het laatste boek in twee delen verfilmd. Bij voorgaande series was het probleem dat in de een-na-laatste film teveel opgebouwd werd, maar er eigenlijk vrij weinig gebeurde. Het is te hopen dat Francis Lawrence niet in dezelfde val trapt. In ieder geval maakt Catching Fire weer enorm hongerig naar het volgende deel, waarop we slechts een jaartje hoeven te wachten.