Boek: Jami Attenberg - De Middlesteins
Edie Middlestein houdt van eten. Van héél veel eten. Ze is dan ook dik. Héél dik. Sterker nog, Edie eet zich het graf in. Tot groot verdriet van haar dochter, haar zoon en diens vrouw, en haar eigen echtgenoot. Ieder van hen heeft een eigen manier om daarmee om te gaan.
Ik herinner me dat een hele tijd geleden een dame bij De Wereld Draait Door zat die de Nederlanders probeerde te overtuigen van het nut van 'meh', een Amerikaanse uitdrukking om iets aan te duiden dat niet goed maar ook niet slecht is. Toentertijd vond ik dat maar aanstellerige nieuwlichterij, maar na het lezen van De Middlesteins begrijp ik het nut van 'meh'.
Jami Attenberg schreef namelijk geen goed boek, maar ook geen slecht boek. Het is niet spannend, maar ook niet saai. Het zal je leven niet veranderen, maar je zult niet balen dat je tijd erin hebt gestoken. Het boek is de belichaming van 'meh'.
Dit is waar het boek over gaat, er is niet veel meer: Mamma eet zich dood, dochterlief geeft pappa de schuld, zoonlief probeert de lieve vrede te bewaren, de echtgenote van zoonlief probeert mamma af te laten vallen, pappa trekt zijn eigen conclusies. Veel verhaal zit er niet in, het gaat vooral om (inter)persoonlijke ontwikkeling.
De personages krijgen veel karaktertekening, maar echt levend worden ze nooit. Het verhaal komt nooit van de grond, ondanks dat Attenberg daartoe voldoende kansen creëert. De speciale verteltechnieken missen grotendeels hun uitwerking.
Kortom, De Middlesteins is een boek dat enerzijds niet zal vervelen, anderzijds niet zal beklijven. Je zult het niet zomaar neerleggen, maar zodra je het neergelegd hebt, zul je het direct vergeten.
