CD: Blackmail - II
Toen we het album II van de band Blackmail kregen dachten we eerst nog met een nieuwe band te maken te hebben. De Duitse band draait echter al zo'n twintig jaar mee in de muziekwereld en is met II al aan haar achtste album toe. In haar vaderland is de band behoorlijk populair en stond al op diverse grote festivals zoals Rock Am Ring. Blackmail maakt muziek die het beste zou kunnen omschrijven als een mix van indie rock en grunge uit de jaren negentig, psychedelische rock uit de jaren zestig en progressieve klanken uit de jaren zeventig. Zo doet de band regelmatig Beatlesque aan om vervolgens uit te barsten in een beukend stuk stonerrock.
II opent met het engelachtige intro van 'Impact' dat meteen daarna losbarst in een heftig stuk alternatieve rock, waarbij het nummer wel wat doet denken aan de band Placebo. Zanger Mathias Reetz verving in 2010 de oude vocalist Aydo Abay en is zeker een aanwinst voor de band. Net als bij de vorige releases van Blackmail nam producer Kurt Ebelhäuser bij II weer plaats achter de vertrouwde knoppen en schuiven in de studio, met als resultaat een zeer evenwichtig en avontuurlijk album. Het is dan ook zeker te horen dat de band voor dit album meer tijd heeft genomen om een tiental verdomd catchy liedjes uit de pen te laten rollen. Dat geldt ook zeker voor 'The Rush', dat al eerder op single verscheen. Bij 'Shine' horen we een fijn stukje stonerrock dat ook zeker niet had misstaan op een Desert Sessions album.
Na het ballade-achtige 'La Futura', waarbij ik om één of andere reden aan Mark Lanegan moet denken, is het tijd voor het bombastische 'Days Of Doom'. Het nummer gaat naadloos over in het dreigend openende 'Palms'. Ook bij 'Palms' en het daar achteraan komende 'Kiss The Sun' ontkomen we er niet aan om aan Placebo te denken. De stem van Mathias Reetz lijkt dan ook wel heel erg op die van Brian Molko. Mathias Reetz en Kurt Ebelhäuser zorgen voor de solide gitaarmuren, gestuurd door het stevige baswerk van Carlos Ebelhäuser en de beukende drums van Mario Matthias. Bij 'O' gaat de band weer op de ballade-toer en levert een fijn stukje powerpop af. Na het poppy 'Sleep Well Madness' komen we met 'Dual' alweer bij het laatste nummer aan van dit zeer verrassende album.
Het is mij een beetje een raadsel waarom we eigenlijk nog nooit eerder iets van deze band hoorden, terwijl we notabene naast het land van oorsprong wonen. Blackmail heeft met II een zeer solide album afgeleverd, die het verdient om door een groot publiek gehoord te worden. Na twintig jaar heeft Blackmail al behoorlijk naam gemaakt in Duitsland, nu is het de beurt aan de rest van de wereld om dit fijne indie-rock gezelschap te ontdekken.
