Concert: FortaRock XL

Afgelopen zaterdag was het de vijfde editie van FortaRock en daarom de XL-editie. Dit jaar was de locatie dan ook groter, het Goffertpark in Nijmegen. Op drie podia traden grote internationale metal acts aan, op een dag van veel bewolking en harde, koude wind. Maar ook zonder zon werd dit festival weer een groot succes. Prima muziek en veel gezelligheid. En daar waar tegenwoordig op dancefeesten wordt geschoten, zijn de ergste criminelen op deze dag, wildplassend langharig tuig, wat de weg naar de Dixie niet meer weet te vinden, of over het algemeen de weg sowieso kwijt is. Mensen van de security wijzen hen vriendelijk de weg, terwijl het tuig al wankelend en luisterend zijn plas afmaakt.

Voor een compleet fotoverslag van onze fotograaf Jimmy Israel(Doodkapje) kunt u HIER zien. Voor het verslag zelf, lees verder.

© FOK.nl / Jimmy Israel

FortaRock XL begon eigenlijk al de avond ervoor met een verrassing en een teleurstelling. Dat laatste was het afzeggen door de Amerikaanse Heavy Metal band Five Finger Death Punch vanwege 'logistieke omstandigheden'. De band zou één van de wat jongere acts op het festival zijn geweest en had voor de nodige verfrissing kunnen zorgen. Desalniettemin was de verrassing dat Textures, als invaller, het hoofdpodium mocht beklimmen, en dat voor de tweede keer na 2010. De Nederlandse innovatieve metal band greep haar kans en met enorme overgave zetten ze een puike show neer. Het enige is, dat de muziek complex is en er met veel schema's wordt gestoeid, zoals hun naam al aangeeft. Het overgrote deel van het publiek staat er wat apathisch bij te kijken, wat mede komt door het feit dat veel maatsoorten worden weggewaaid. De wind was de grootste vijand dit jaar, want het geluid op de twee buitenpodia ondervond er veel last van ervan. Wanneer je enkele tientallen meters ervan af stond, hoorde je de muziek niet altijd even goed door komen, waardoor je de neiging kreeg steeds van links naar rechts te lopen om echt goed te kunnen genieten.

Het wat koude weer met harde wind daargelaten, was deze jubileum editie van Forta uitermate geslaagd. De line-up was natuurlijk zodanig dat het ook niet anders kon. Grote publiekstrekkers stonden erop, om maar meteen met Rammstein in huis te vallen. De Duitsers mochten een complete show van anderhalf uur opvoeren, of moet ik zeggen 'opvuren'? De spektakelshow met nieuwe songs en klassiekers gaat gepaard met veel vuur(werk), veel lichteffecten en andere elektronische snufjes. En zoals destijds met Fields Of Rock een waardige afsluiter van de dag met een show waarop in wezen weinig valt aan te merken, behalve dan dat ze nog zo veel meer andere knallende songs in hun repertoire hebben. Maar de anderhalf was toch nog rap voorbij en na de toegift van drie nummers (waaronder een intense pianoversie van 'Mein Herz Brennt') ging iedereen voldaan naar huis. Er is een uitdrukking die zegt: 'Gelukkig hebben we de foto's nog.' Wel, in het geval van Rammstein is dat echter niet waar, want onze FOK!-fotograaf Jimmy (Doodkapje) mocht dus geen plaatjes schieten. Bij deze dan ook geen foto, helemaal niks, even een foto-boycot.

Wat betreft de hoofdact, moet je natuurlijk wel liefhebber van zware industrial metal zijn, maar het overgrote deel kwam er wel voor, net als voor de snoeiharde ongecompliceerde metal rock van Volbeat. Inmiddels weten we wel dat je deze band zo op elk festival kan neerzetten, want de aanstekelijke muziek nodigt gewoon uit tot een feestje, en in de Goffert was het niet anders. Een hossende menigte vermaakt zich geweldig, zeker wanneer na enkele nummers 'Ring Of Fire/Sad Man's Tongue' wordt gespeeld. Iets gematigder gaat het er aan toe bij de derde grote naam op het hoofdpodium, Motörhead. Opmerkelijk genoeg is het de oudste band van het festival, maar nog steeds is het een soort cultband, die bij de grote menigte eigenlijk alleen bekend is van 'Ace Of Spades' wat dan ook luid wordt meegezongen. Maar veel gehoord commentaar vanuit het publiek was dat eigenlijk elk nummer er op lijkt en wanneer afsluiter 'Overkill' zoals het origineel wordt gespeeld, vragen mensen zich af waarom dat outro steeds wordt herhaald? Dit om een beetje aan te geven hoe bekend hun werk eigenlijk is. De ware fans zullen in ieder geval genoten hebben van songs, waaronder klassiekers als 'Stay Clean' en 'Killed By Death'.

© FOK.nl / Jimmy Israel

de charismatische frontman Lemmy van Motörhead

Het hoofdpodium ging overigens van start met Delain, een internationale gothic metal act uit ons eigen landje om trots op te zijn. In een degelijke show krijgt de band verdienstelijk de handen van het publiek op elkaar, dat nog immer door de ingangspoorten naar binnen stroomt. Ondertussen was Audrey Horne op het buitenpodium al bijna klaar, net als Amenra in de tent, dat letterlijk shudde bij de zware sludge metal van de Belgen. Het vormt een zwaar muzikaal ontbijt van de dag, die niet voor iedereen is weggelegd. Ondanks de weinig feedback van het publiek, weten de Belgen wel te overtuigen. Ondertussen wist het Noorse Audrey Horne met haar hoge klassieke metal gehalte het publiek buiten aardig te vermaken, maar nog steeds is het in het kader van warm draaien. Met het Britse Hacktivist gaan de voetjes al wat meer van de vloer, wat komt door de aanstekelijke raps van de zanger. De eigentijdse crossover metal kan de meeste mensen wel bekoren. Wat dat betreft, een prima keuze van de organisatie zo´n band ertussen te zetten. Ook een uitmuntende keuze was het Noorse Enslaved, dat in de tent aardig te keer ging. Deze band bewijst vooral op de laatste twee albums hoe progressief death metal kan zijn. Live stelt de band absoluut niet teleur, en de inmiddels overbevolkte tent gaat dan ook aardig los. Dit gebeurde eveneens buiten, waar Entombed het kleine podium onveilig maakten. Ook deze band is door de jaren heen vernieuwend bezig geweest, maar is toch vooral bekend omdat zij behoren bij de eerste lichting old school death metal met onvervalste klassiekers als Left Hand Path en Clandestine. De knallende show is inmiddels een goede mix van oud en nieuw werk. Met deze band was Scandinavië wel oververtegenwoordigd op deze dag, want naast het Noorse Enslaved, noemde ik al hun landgenoten Audrey Horne en het Deense Volbeat. Hier kwamen later op de dag meer bands bij. Zo kwam het Finse Finntroll na Entombed aan de beurt en ook dat werd een feest. Hun muziek leent zich daar natuurlijk bij uitstek voor. De metalpolka´s vliegen je om de oren, waarbij het gewoon moeilijk is stil te blijven staan. Je moet er vooral niet te serieus over na moet denken. Na de Finnen kon je zo doorlopen naar de tent om dan weer Zweden te zien, namelijk de band Amon Amarth. Hun melodieuze death metal is zeker aan het publiek besteed, dat uit zijn dak gaat bij songs als ´The Pursuit Of Vikings´en ´Guardians Of Asgaard'.

Na deze band mocht Opeth, eveneens uit Zweden, de dag in de tent afsluiten. Volgens grappenmaker en zanger/gitarist Mike Åkerfeldt is het in het kader van ´tentrock´, zoals hij gekscherend hun festivaloptredens noemt. Dit betekent overigens wel dat er weer gegrunt mag worden, waardoor na het recente ´The Devil´s Orchard´ meteen ´Ghost of Perdition´ wordt ingezet. Ook met afsluiter ´Deliverance´ laat de band horen dat het eigenlijk elk metal verstand overstijgt met hun super technische composities. Maar het publiek is er zeker voor gekomen en de band wordt dan ook hartelijk bedankt voor één van de beste optredens van de dag.

© FOK.nl / Jimmy Israel

 

Mike Åkerfeldt (Opeth)

Naast Skandinavië was Duitsland met drie bands ook goed vertegenwoordigd, waardoor de organisatie in ieder geval kon rekenen op een goede kaartverkoop aan onze oosterburen. De hoofdact noemde ik al, maar ook Kreator en Heaven Shall Burn waren te bewonderen. Die eerste band stond op het buitenpodium als één na laatste band. Als er in een band is die een goede moshpit weet te starten, dan zijn het de oer-thrashers onder leiding fan de krijsende frontman Mille wel. Een geweldige circlepit zet zich in beweging wanneer de ultieme klassieker 'Pleasure To Kill' wordt vertolkt. Al zijn de heren inmiddels wat op leeftijd, hun optreden laat zien dat ze nog jaren mee kunnen. Hun landgenoten van Heaven Shall Burn mochten eerder op de dag in de tent hun show opvoeren. Er had, wat mij betreft, meer materiaal van het laatste ijzersterke album Veto gespeeld mogen worden, maar het oudere werk gaat er natuurlijk ook in als koek. De afsluitende cover 'Black Tears' van Edge Of Sanity mag er ook wezen. En zo spelen Duitsers deze dag dan ook nog eens iets van Zweden.

Naast Heaven Shall Burn had Forta dit jaar slechts weinig ruimte voor hardcore georiënteerde bands. De enige andere band die gebruik maakt van dit genre, was de afsluitende act op het buitenpodium, het Amerikaanse Hatebreed. Met 'Tear It Down' wordt het optreden ingeluid, dat van begin tot eind een grote muzikale explosie is, waar het publiek, met name in de pit, zich erg meer vermaakt. Dat is helemaal het geval als ook de Slayer-cover 'Ghosts of War' voorbij komt. Korte conclusie: Sterke band, puike show. Deze conclusie gaat ook op voor het optreden van Mastodon in de tent. Inmiddels heeft de band een zodanig eigenzinnige sound gecreëerd, dat zelfs de mainstream media niet meer om de heren heen kan. De laatste twee albums behoren absoluut tot de betere platen die het daglicht ooit hebben gezien en live weten ze deze nummers prima uit te voeren. De heren waren wel iets te enthousiast met het geluid, wat in het begin een beetje overstuurd stond wat tot enkele piepjes leidde. Dit was snel verholpen en in totaal krijgen we een lekkere set te horen, waarin tegen het einde natuurlijk ook ruimte is voor onvervalste krakers als 'March Of The Fire Ants' en 'Iron Tusk'.

© FOK.nl / Jimmy Israel

Heaven Shall Burn

Dit jaar geen zon op Forta, maar het weerhield de rechtgeaarde fanaat er niet van om er weer een gebruikelijk feest van te maken met veel bier, headbangen en moshen. De band die zo'n beleving in levende lijve uitbeeldt, is het Australische Airbourne. Echte bierrock, zou ik het willen noemen. Ook al hou je er niet van, het vrolijkt absoluut op. Natuurlijk heeft de muziek een hoog AC/DC-gehalte en kun je de originaliteit hier en daar in twijfel trekken, het rockt in ieder geval stevig. Zo halverwege de dag, zorgde de band dus voor prima vermaak op het hoofdpodium, waarbij de zanger zelfs enthousiast in een vlaggenmast klimt. Tevens zet de band ook de toon voor het geluid op het hoofdpodium. Gewoon een stukkie harder, dan kom je wel door de wind heen.

Eigenlijk valt aan al het voorgeschotelde vermaak van deze dag weinig aan te merken. Alle bands hebben keihard gewerkt en goed gepresteerd. Deze vijfde editie krijgt dus ook weer een ruime voldoende. Toch hoop ik zelf, dat het volgend jaar weer wat kleiner is en in park Brakkenstein met twee podia. De iets intiemere setting spreekt mij wel aan. Dit jaar was het gewoon wel heel erg druk, wat soms tot irritante opstoppingen leidde, vooral bij het kleine buitenpodium. Dat podium was strategisch minder goed opgesteld met aan de ene kant een natuurlijke barrière van een heuveltje met bomen. Maar goed, het had waarschijnlijk niet anders ingedeeld kunnen worden. Eén ding is zeker, we zullen helaas weer een jaar moeten wachten voor we weer naar Nijmegen mogen. Voorlopig dus teren op de goede herinneringen.

© FOK.nl / Jimmy Israel