CD: Primal Scream - More Light
Primal Scream is een band die alweer een kwart eeuw meeloopt in de muziekwereld. Waar de Schotten in de negentiger jaren beroemd werd met hun zeer dansbare tripmuziek, met succesvolle albums zoals Screamadelica, Vanishing Point en XTRMNTR, keert Primal Scream op More Light terug naar hun muzikale roots. De wereld is er sindsdien niet echt veel beter op geworden en Bobby Gillespie laat daar nog steeds op onomwonden wijze zijn ongenoegen over blijken.
Een nieuw album van Primal Scream is als een nieuwe film van David Lynch, je weet eigenlijk nooit precies wat je kunt verwachten. Zo hoorden we de Schotten in het verleden al zeer trippy psychedelica produceren, klonk de band bij tijden zeer dansbaar, om zich vervolgens weer te storten op rauwe rockmuziek. Op More Light, het tiende studioalbum sinds Sonic Flower Groove uit 1987, horen we zo ongeveer al deze uiteenlopende genres bijelkaar komen. More Light heeft duidelijk een broertje dood aan een rustig begin. Onder de tonen van iets dat klinkt als een op hol geslagen draaiorgel opent het album met het spacende '2013'. Het zet meteen de toon voor een veelzijdig album, waarop we de band de nodige vegen uit de pan horen geven. Dat de Schotten nog steeds durven te experimenteren horen we in het folky 'River Of Pain', een liedje dat rustig opent om uiteindelijk uit te barsten in een hallucinerend stuk psychedelica van de bovenste plank.
Bij 'Culturecide' is het tijd voor de eerste muzikale gastbijdrage. Het nummer, dat nogal aan het negentiger jaren werk van David Bowie doet denken, heeft Mark Stewart (The Pop Group) als zanger. Gillespie was in de jaren tachtig de drummer van The Jesus and Mary Chain, wat duidelijk terug te horen is in de stevige rocker 'Hit Void', waarin we dat rauwende stofzuigergeluid weer terug kunnen horen. 'Tenement Kid' zweeft ergens tussen het werk van de John Barry Orchestra en John Lennon aan het begin van de zeventiger jaren. "I Don't Know Why, I Don't Know Why, I Don't Know Why". Orchestraal, bombastisch maar tegelijkertijd ook erg melancholisch. Na het trippy 'Invisible City' en het jazzy 'Goodbye Johnny' is het tijd voor een heerlijk stuk garagerock in de vorm van het beukende 'Sideman'.
Nadat we al een aantal Beatlesesque liedjes hoorden, is het met 'Elimination Blues' tijd voor een obade aan het jaren zeventig werk van The Rolling Stones en eveneens één van de hoogtepunten op dit formidabele album. Niemand minder dan de legendarische Robert Plant laat in het liedje horen dat hij nog steeds één van de beste zangers ter wereld is. Het intro van 'Turn Each Other Inside Out' doet vervolgens weer aan The Cure denken, maar verandert al snel in een heerlijk stuk experimentele rock. Het daaropvolgende 'Relativity' doet meer dan eens aan het betere werk van Roxy Music denken, waarbij een scheurende saxofoon de hoofdrol opeist. In het timide 'Walking With the Beast' waarschuwt Primal Scream voor het gebruiken van allerlei geestverruimende middelen, Gillespie snoepte in het verleden regelmatig van de verboden vrucht en had daar zelf ook de nodige ellende mee. Het schijnt dat de beste man zich alleen nog maar uitleeft met extra sterk kopje kruidenthee. Met 'It's Alright, It's OK' zijn we dan alweer toegekomen aan het laatste nummer van deze adembenemende muzikale trip. Het liedje, dat ook al op single verscheen, doet wel heel erg aan de grote hit 'Movin On Up' van weleer denken, maar dat mag zeker de pret niet drukken.
Met More Light heeft Primal Scream weer een topalbum aan hun oeuvre toegevoegd, dat zeker tot hun beste werk van de laatste tien jaar mag worden gerekend.
