CD: Uncle Acid and the Deadbeats - Mind Control
Op vrijdag 19 april jongstleden stond de psychedelische stonerdoomband Uncle Acid and the Deadbeats op het Roadburn festival in Tilburg. Als een duiveltje uit een doosje verscheen onlangs Mind Control, het derde album van de mannen uit Cambridge, waarop duidelijk te horen is dat deze band tot de absolute top van de huidige neo-psychedelica mag worden gerekend.
Uncle Acid and the Deadbeats is een band die duidelijk haar invloeden uit de zestiger en zeventiger jaren haalt. Op haar derde album Mind Control spelen vooral oude horrorfilms, Charles Manson en heel veel (soft)drugs een grote rol. De band maakt muziek die het midden houdt tussen The Beatles, ten tijde van hun meesterwerk Revolver en de vette ranzige gitaarriffs in de stijl van de oude Black Sabbath. K.R. Starrs is een zanger wiens stem meer dan eens aan die van John Lennon doet denken. Mind Control doet niet aan voorzichtig beginnen, het album opent met 'Mt. Abraxas', een heerlijk slepend stonernummer met een opvallende versnelling in het midden. Moddervette riffs van gitarist Yotam Rubinger, ondersteund door het fijne baswerk van Dean Millar en de beukende drums van Itamar Rubinger. Het dik zeven minuten durende epos zet meteen de toon voor een zeer verrassend album.
I'm the water, dripping from your drain.
I'm the spider, crawling through your brain.
Do I scare you baby, when I'm mad.
I'm your own reflection, you wish you had. ('Poison Apple')
Zowel 'Mindcrawler' als 'Poison Apple' verschenen al eerder ter promotie van het nieuwe album. Waar de meeste psychedelische rockers vooral erg lange nummers maken weten de mannen van Uncle Acid ook te imponeren met kortere tracks. Net als labelgenoten Electric Wizard laat Uncle Acid and the Deadbeats zich vooral inspireren door obscure occulte horrorfilms uit een vergeten tijdperk, waarbij grote hoeveelheden geestverruimende middelen werden genuttigd. Waar bij 'Desert Ceremony' nog een lekker traag tempo wordt aangehouden, zet de groep de vaart er in bij 'Evil Love', een bruut stonerrocknummer waarbij de dubbele zang en gitaarpartijen domineren. Alsof de band al niet heel erg veel aan The Beatles doet denken, begint 'Death Valley Blues' op een manier die nogal aan het liedje 'Blue Jay Way' van de helden uit Liverpool doet denken.
'Follow the Leader' is een fijn stukje psychedelische folk en vormt zo een fijn rustpuntje op dit overwegend stevige, maar ook zeker zeer toegankelijke album. Net wanneer je bij de laatste tonen van het nummer denkt dat het album afgelopen is, heeft de groep nog een paar muzikale verrassingen in petto. Waar Itamar Rubinger bij 'Follow the Leader' een koffiepauze - uiteraard met rokende wietknuppel - mocht houden, kan hij bij 'Valley of the Dolls' weer helemaal los op de potten en pannen. Bij 'Valley of the Dolls' horen we eindelijk de doommetal-invloeden van de band in een ultratraag voortslepend stuk psychedelica. Bij het beluisteren van dit soort liedjes is het ook niet meer zo verwonderlijk dat Lee Dorrian, eigenaar van het label Rise Above Records, er als de kippen bij was om de mannen, na hun eerste album, een contract aan te bieden.
Die doommetal-invloeden zijn ook zeker terug te vinden in het afsluitende nummer van deze plaat. Net als bij 'Valley of the Dolls' is ook 'Devil's Work' gebaseerd op Charles Manson en zijn volgers. Velen menen dat "I'm the Devil and I'm Here to do the Devil's Work" een uitspraak van Manson was, maar dat klopt niet helemaal. De quote was namelijk afkomstig van Family-lid Charles "Tex" Watson, die de woorden uitsprak alvorens Voityck Frykowskis keel door te snijden. Geen vrolijke liedjes over bloemetjes en bijtjes dus, bij dit opmerkelijke viertal uit Cambridge. Ben je een liefhebber van The Beatles en/of Black Sabbath, of ben je niet bang om je eens te wagen aan een spectaculair stuk psychedelische doommetal, dan is Mind Control een album, waaraan je je geen bult kunt stoten. Een dikke vijftig minuten acidrock van de allerhoogste plank, die het allerbest tot zijn recht komt als je hem hard afspeelt!
