Spring Breakers
Harmony Korine houdt ervan om een camera ergens op te richten en helemaal niets te doen. Gewoon tonen wat er gebeurt, of niet gebeurt. Observeren. Laat het z'n gang maar gaan.
Hij deed dat in zijn vorige film Trash Humpers, een onbegrijpelijk stuk video waar hij slechts de camera richt op een groep lowlifes die, ja, wat doen ze eigenlijk? Een beetje rondhangen, op straat oude tv's kapotslaan, met de heupen vuilcontainers bewerken (vandaar de titel) en de kijker irriteren met de volkomen zinloosheid van het bestaan ... van de film.
Hij doet het ook in Spring Breakers, maar met mate en waar hij het doet levert het een bijzondere sfeer op. In Spring Breakers zien we een viertal meiden op het punt staan om op Spring Break te gaan, de Amerikaanse equivalent van wat West-Europese jongeren doen als ze afreizen naar de Middellandse Zee en plaatsen als Salou en Lloret de Mar onveilig maken. Het viertal, gespeeld door Ashley Benson, Disney-meisjes Vanessa Hudgens en Selena Gomez en echtgenote Rachel Korine, is school even helemaal zat en wil er echt tussenuit. Want Spring Break wordt epic. Ze hebben alleen geen geld, en zetten de toon van de film door op een onconventionele manier aan de financiële basis voor hun vakantie te komen.
Wat erop volgt is een verhaal over het viertal dat nog niet oud genoeg is om zich verantwoordelijk te gedragen en dat ook bepaald niet doet. Spring Break wordt door Korine neergezet als een walhalla voor zij die van feesten en dames in bikini houden: zijn observationele stijl zorgt bijvoorbeeld voor een flink aantal momenten waarop niets meer te zien is dan feestende jongeren op het strand. Een mooi plaatje: veel zon, water, kleur, beweging en ontblote huid. En het toont hoezeer Feesten daar het kernwoord van de samenleving is.
Het toont ook hoe makkelijk het voor het viertal is om de verkregen vakantievrijheid te ver door te trekken en zo'n beetje alle regels aan hun slippers te lappen. Natuurlijk, ze hebben zich al misdragen om überhaupt naar Florida te kunnen afreizen, maar eenmaal aangekomen, los van hun beperkende leventjes, zijn alle regels weg en staat de lol voorop. Dit brengt ze in aanraking met de verkeerde figuren, waaronder een drugsdealende rapper die zichzelf zo "niet van deze Aarde" vindt dat-ie zichzelf Alien noemt, op bijzondere wijze neergezet door James Franco.
Korine weet door zijn observationele stijl, die op momenten de overhand neemt en tijdig weer plaats maakt voor regulier filmmaken, een bijzondere sfeer op te bouwen. De film voelt soms een beetje alternatief aan, vrij van een gelikt Hollywood-sfeertje en meer middenin de wereld van de meiden. Andere momenten voelen alsof Korine een stapje terug doet en zijn onderwerp filmt alsof hij met een documentaire bezig is. En net zo makkelijk geeft hij een feestende massa weer alsof MTV's The Grind weer terug is. Door deze wisseling lijkt het verhaal beleefd te worden zoals de meiden het beleven: als een opeenvolging van hoogte- en dieptepunten, emoties en ervaringen. Je voelt je right there op Spring Break en ziet hoe het viertal hun levens volledig lijkt te verkloten door ruim over de grenzen van fatsoen en uiteindelijk de wet te gaan.
De samenhang van stijlen maakt dat Spring Breakers een bijzondere film is om waar te nemen. Het verhaal van de vier meiden die zich misdragen is boeiend en doet je stevig hopen dat Korines weergave van Spring Break absoluut niet waarheidsgetrouw is. Eigenlijk is Spring Breakers een antireclame voor Spring Break: het vertegenwoordigt de nachtmerrie van elke Amerikaanse ouder wiens kinderen op Spring Break gaan.
Verder zijn natuurlijk de beelden van meiden in felgekleurde bikini's, voor sommigen wellicht de eerste reden om de film te bezoeken, een leuk visueel extraatje. Hoewel verre van mainstream is Spring Breakers het bewijs dat een alternatieve stijl soms prima geschikt is voor een film die zich, als de marketing voor de film als leidraad mag worden gezien, toch op de mainstream lijkt te willen richten.
