Side Effects
Een film over drugs, zelfmoordpogingen, paranoia en angst. Het klinkt niet als een gezellig avondje uit, maar is het ook een reden om helemaal niet naar de bioscoop te gaan?
Hitchcock
De film start met een zeer wijd shot dat met een geweldig mooie zoom naar een appartement gaat. Eenmaal binnen loopt er over de vloer een spoor van bloed. Hoe is dit gekomen? We gaan drie maanden terug naar Emily. Ze heeft ze niet allemaal meer op een rijtje en probeert om een einde te maken aan haar leven. Na een onsuccesvolle eerste poging wordt Emily door dr. Banks streng in de gaten gehouden, maar het lijkt met gewone medicatie niet te lukken. Daarom besluit Banks over te gaan op een drastischere maatregel: de drug Ablixa. Alles lijkt voorspoedig te gaan en Emily reageert positief op het medicijn. Het enige probleem is dat Dr. Banks de bijwerkingen van de drug niet goed heeft ingeschat.
Side Effects voelt met vlagen aan als een thriller uit de jaren van Hitchcock. Het is duister, bevat prachtig lange shots, heeft een minimaal gecomponeerde soundtrack, met vlagen zwarte humor en het verhaal bevat een kritische ondertoon, in dit geval tegen de farmaceutische industrie. 'Men neme iets wat vanzelfsprekend lijkt en je geeft er een misselijkmakende draai aan', zo luidt het basisprincipe. Het verhaal van Side Effects heeft tijdens het kijken ook het gevoel van een Hitchcock-film. De eerste titels die rond de helft van de film naar boven komen drijven zijn al zeer snel Marnie en Spellbound, waar hier en daar overeenkomsten in deze film zijn te vinden. Maar niet alleen qua verhaal is Side Effects iets waar Hitchcock van zou kunnen genieten, ook Rooney Maya is zo'n persoon. Als kijker weet je, zo denk je, alles over haar terwijl Dr. Banks hier juist achter wil komen. Maar deze zogenaamde zekerheid wordt ruw verstoord door met het personage een volledig andere kant op te gaan. Denk je het ene, gebeurt er het ander, wat je totaal niet aan ziet komen.
De (innerlijke) strijd
Het mooie van het personage Emily is dat je haar stukje bij beetje ziet afglijden. In eerste instantie reageert Emily goed op de drugs maar niet alleen zijzelf, ook de kijker twijfelt aan alles op het scherm. In hoeverre zijn de acties van Emily een effect van de drug of een actie die volledig nuchter wordt uitgevoerd? Rooney Maya speelt het personage zo sterk dat je als toeschouwer de rillingen krijgt. Zowel bang als angstaanjagend tegelijkertijd, het personage is verknipt op een zeer bijzondere manier.
De film wordt gepromoot met vier grote namen: Jude Law, Rooney Mara, Catherine Zeta-Jones en Channing Tatum. De laatste twee hebben zeer weinig screentime, het verhaal zelf draait echt om de eerstgenoemde acteurs. Zoals gezegd is Mara geweldig, maar ook Law blijft boeien. Tijdens zijn onderzoek naar Mara en de drug Ablixa voel je dat hij in een hoekje wordt gedrukt. Twijfels van alle kanten zorgen ervoor dat het personage van Dr. Banks keihard moet vechten om zijn gelijk te krijgen, zelfs als het lijkt dat hij er soms volledig naast zit.
Conclusie
Hoewel het verhaal van Side Effects op sommige momenten langdradig voelt kan er met recht worden gezegd dat Side Effects wellicht de eerste film van 2013 is die je bezig kan houden. Het gaat net zoals de Ablixa onder je huid zitten en komt daar voorlopig niet vandaan.
Side Effects is helaas het laatste werk van regisseur Steven Soderbergh als filmregisseur. Hij heeft aangegeven zich te willen richten op televisie en theater, dus deze film is zijn laatste lange film. En wat een film om mee af te sluiten.
