CD: CODY - Fractures
Als je de namen waarmee de Deense band Cody inmiddels heeft opgetreden heeft op een rij zet, kan je wellicht al een goede inschatting maken over het muziekgenre en sfeer die de band neerzet. De groep betrad de planken als voorprogramma van ondermeer Band Of Horses, Bonnie ‘Prince’ Billy, Tindersticks en The National. Momenteel is de band op tournee met een andere Deense publiekslieveling in de melancholieke gitaarniche, en stond daarom een paar weken terug nog tweemaal samen met Saybia op het podium van Paradiso.
Het zal je dan ook niet verbazen dat het Scandinavische zevental zich bedient van melancholische gitaarklanken die zweven tussen alternatieve country en indiepop. Of zoals ze zelf zeggen: "folk inspired pop melodies with hints of post rock and nordic glum". De band werd opgericht door frontman Kaspar Kaae en bassist Moogie Johnson in 2004 en na enkele wisselingen in de bezitting staan er nu nog 5 leden aan hun zijde. In 2009 brachten ze hun debuutplaat 'Songs' uit, welke goed werd ontvangen in hun thuisland. Met hun tweede geesteskind, 'Fractures', gaan ze nu ook in Duitsland, Nederland, België, Zwitserland en Oostenrijk proberen de nodige aandacht te krijgen.
De track 'Disharmony' zorgt voor een sereen begin, waarin snarenplukkende geluiden en strijkers de intro verzorgen en Kaae's stem met licht accent de rustgevende vocalen aanvult. 'Grey Birds' lijkt even hetzelfde pad te volgen, maar krijgt na een halve minuut bijval van wat meer harmonie en melodie, hetgeen resulteert in een fijne indiepop song. Het hoogtepunt van de plaat dient zich al op de derde track aan: 'Mirrors'. Breekbaar, treurig en dreigend van karakter en aangrijpend. Het daaropvolgende 'Caroline' bevat meer zwierige klanken door de aannvulling van de strijkers, maar ook hier zingt Kaae in low-tempo zijn verhaal. In 'August' trappen de bandleden zelfs nog harder op de rem en wordt de traagheid een probleem voor het nummer zelf. Er zit helaas ook net iets te weinig variatie in de aanpak van de tracks en in de vocalen, waardoor het beetje een eenheidsworst dreigt te worden. 'Fractured' weet even de dip te voorkomen, maar ook hier lijkt de muziek van de zelfde stof gemaakt te zijn. Iets dat op de rest van de plaat bevestigd blijft en waardoor de dip in de spanningsboog onvermijdelijk blijkt. Jammer, want met een heerlijke tracks als 'Mirrors' en 'Rocky Mountains' bewijst het zevental dat het wel zeker over talent en muzikaliteit beschikt.
