Super Mario Bros.: The Lost Levels
Super Mario Bros.: The Lost Levels is het officiële vervolg op Super Mario Bros., die mid jaren tachtig op de eerste Nintendo is uitgekomen. Het spel staat bekend om zijn hoge moeilijkheidsgraad en om die reden is het destijds niet buiten Japan uitgegeven. Is het spel nog steeds zo moeilijk, of zijn we inmiddels wat gewend?
Eigenlijk lijkt deze tweede ontzettend veel op zijn voorganger. De vijanden zijn niet veranderd, de muziek en de thema's zijn hetzelfde gebleven en ook in dit vervolg heeft slechterik Bowser prinses Peach ontvoerd en gaan Mario en Luigi achter haar aan. De opzet is eveneens ongewijzigd: de speler dient acht werelden te doorkruizen, met elk vier levels. Tot zo ver de overeenkomsten, want onder de motorkap is er wel degelijk het één en ander veranderd. Ontzettend veranderd, zelfs.
Zo is het niet mogelijk om The Lost Levels in een tweespelerstand uit te spelen, zoals dat bij de eerste Super Mario Bros. wel het geval was. De vijanden hebben hier en daar wat andere patronen en een agressiever houding aangemeten gekregen en de levels zijn een stuk moeilijker opgebouwd. Dat laatste gaat soms zelf zo ver dat je er op kunt rekenen dat je deze game niet in één keer zult uitspelen, omdat de uitdaging dubbel zo groot is. En dat is leuk, want het zet aan tot spelen.
The Lost Levels ruilt het gestroomlijnde leveldesign in voor een veel taaiere opbouw. Bij vlagen lijkt dit vervolg meer op een door een fan gemaakte versie, omdat de obstakels en uitdagingen vele malen moeilijker is. Op internet circuleren er talloze gekraakte versie van Super Mario-spellen, die spelers tot het uiterste drijven. Onmogelijke sprongen, vijanden die precies lopen op plekken waar je landt: je moet er rekening mee houden dat je op ieder moment dood kunt gaan door het leveldesign.
Opvallend aan The Lost Levels is ook het verschil in bewegen tussen Mario en Luigi. Tegenwoordig is het vanzelfsprekend dat Luigi hoger springt en langer doorschuift, maar destijds was het haast een nieuwe modus. Misschien zelfs stiekem de easy mode, aangezien grotere sprongen gemakkelijker gehaald kunnen worden. Maar daarentegen schuift hij wel veel langer door, waardoor in een afgrond vallen vaker voorkomt dan met zijn dikkere, laagspringende broer Mario.
Andere grotere veranderingen zijn de windstormen en de trampolines. De windstormen kunnen het de broeders moeilijk maken wanneer zij ineens de kop opsteken tijdens zo'n onmogelijke sprong. De trampoline is daarentegen een hulpmiddel, met een nare twist. Hij lanceert Mario of Luigi immens ver de lucht in, waardoor hij van het scherm verdwijnt. Vervolgens weet je niet wanneer je omlaag komt en hoe ver je kunt zweven, dus moet je maar gokken of je een bepaalde afstand haalt.
Super Mario Bros.: The Lost Levels is duidelijk de meest moeilijke Mario-game die tot op heden is uitgebracht. Staat het spel bol van innovatie? Nee, maar het borduurt goed verder op de basis die de eerste Super Mario Bros. heeft gelegd. Daarnaast ruilt het het gestroomlijnde leveldesign in voor een veel ruigere en uitdagendere en daardoor vallen alle verdere aanpassingen, agressievere vijanden en windstormen, meer dan goed op hun plek binnen de kern. En het is nog steeds zo pittig als in ons geheugen gegrift staat.
