Boek: Michael Grant - BZRK
Er is een groot klein gevaar in de wereld: nanotechnologie. Met deze nanotechnologie is het mogelijk geworden om mensen te infiltreren, te herprogrammeren en zelfs te doden, en men doet dat ook. Zowel op het nanoslagveld als in de 'grote' wereld staan twee partijen tegenover elkaar. Een stel machtige industriëlen probeert alle mensen op de wereld te herprogrammeren tot een stel mieren: intens gelukkig, maar wel slaven. De andere groep vecht een guerrillastrijd voor het recht om ongelukkig te zijn...
BZRK is het best te beschrijven als degelijk. Het is degelijk geschreven, het verhaal is degelijk en de personages zijn degelijk vormgegeven. Het wordt nergens echt geweldig, daarvoor laat schrijver Michael Grant teveel steekjes vallen. De personages zijn soms iets te plat en in het verhaal willen nog wel eens gaatjes verschijnen, maar dat gaat nooit echt irriteren. 
Wat soms wel gaat irriteren, is dat Grant zo af en toe probeert jong en hip te klinken om z'n doelgroep aan te spreken – het boek is geschreven voor jongvolwassenen. Helaas klinkt dat heel erg alsof je vader het zou doen: het is te pijnlijk en geforceerd om jongvolwassenen echt aan te spreken.
Voor de rest valt er niet zoveel aan te merken op het boek. Zoals reeds gezegd, het verhaal is degelijk. Grant heeft enkele leuke vindingen, maar zit er op andere momenten wat naast. Het wordt afgesloten met een korte passage die heel veel vragen oproept, duidelijk bedoeld om een vervolg de ruimte te geven.
Grant draait voorzichtig om de substantiële filosofische vraag heen die ten grondslag ligt aan het conflict: willen we gelukkige slaven zijn, of ongelukkig maar vrij? Het is jammer dat hij die vraag niet durft te tackelen, zelfs niet bij monde van een van de personages, want het zou het conflict een stuk meer diepgang geven.
Ook de personages zijn degelijk vormgegeven. De hoofdpersonen zijn, waarschijnlijk omwille van de doelgroep, een stuk jonger dan in de meeste spionagethrillers en Grant heeft af en toe moeite om binnen die situatie te blijven: de hoofdpersonen gedragen zich soms net iets te volwassen, op de grens van het toelaatbare af.
De overige personages variëren in diepte en karakterontwikkeling. Sommigen zijn goed uitgewerkt en hebben echte persoonlijkheden, terwijl andere eerder wandelende clichés zijn. Die schommeling in kwaliteit is kenmerkend voor het hele werk.
Nu de hamvraag: zou jij dit moeten lezen? Je moet uiteraard niets, maar het zal geen miskoop zijn. Je zult je waarschijnlijk best vermaken met het boek en op sommige momenten zelfs verrast worden. Maar het is ook niet nodig om actief op zoek te gaan naar het boek, daarvoor is de kwaliteit simpelweg niet goed genoeg. Daarom, als je het ooit tegenkomt en verlegen zit om wat leesvoer, zeker als je wat jonger bent, kun je dit boek best oppakken.
