Sinister
Een beetje griezelen is altijd leuk. Eerder zat FOK! bij de Halloween Horror Show (HSS) waar onder meer de film Sinister werd vertoond. Met de horrorfilm Insidious nog tamelijk vers in het geheugen wordt ons beloofd dat deze film wederom kippenvel geeft op plaatsen waarvan je niet wist dat het kon. Is de angst die de complete zaal bij de HSS ervoer gegrond of stelden de gasten zich maar aan?
Misdaadschrijver Ellison Oswalt (Ethan Hawke) verhuist met zijn gezin al jaren van de ene naar de andere plaats om inspiratie op te doen voor een nieuw boek. Normaal gesproken wonen ze in de buurt van een plaats delict waar ooit een zware misdaad is gepleegd, maar deze keer is het anders. Zonder het aan de rest van de familie te vertellen besluit Ellison een huis te kopen waarvan de vorige bewoners aan een boom in de achtertuin zijn verhangen. Als Ellison probeert te ontdekken wie er achter de gruwelijke moord zat, ontrafelt hij stukje bij beetje een lugubere, sadistische voorgeschiedenis.
Huiverig voor Bagul
De film Insidious uit 2011 is vorig jaar zonder twijfel de meest huiveringwekkende horror in tijden geweest. De film van James Wan met Patrick Wilson in de hoofdrol gaf je niet alleen de rillingen, maar ook nog eens slapeloze nachten. Producent Jason Blum keert na dit project terug in de bioscoop met een nieuwe horror, waarvan de filmtitel wederom een enkel woord is.
Na een korte periode van herstel en nachtmerrieloze nachten kan je na Sinister een goede nachtrust weer vergeten. Geen hordes met angstaanjagende monsters maken een opwachting, het is nu de beurt aan een enkel wezen: Bagul. De demoon is volgens de mythes een zogenaamde 'eter der kinderen'. Hij vertoont zich voornamelijk in video's en op foto's van gezinnen met kinderen, azend op het jonge grut.
Familiair
Het wezen zelf is pas laat in de film te zien, maar de aanloop naar dit moment is zeer scherp gedaan. Na een al zeer lugubere opening verhuist de familie Oswalt naar een nieuw dorpje en wordt daar bijna direct weer weggekeken door de lokale sheriff. Langzaam maar zeker ontvouwt zich het verhaal rondom de Oswalts: de schrijver die alles doet voor dat ene goede boek, een vrouw die het verhuizen spuugzat is, een zoon die 's nachts zeer onrustig slaapt en een dochter die door de vreemde familie een muurbloempje lijkt te zijn. De relaties onderling worden na verloop van tijd steeds meer onder druk gezet als Ellison op zolder een doos met filmrollen vindt. De ware hel start vanaf dit punt.
Natte bilnaad
Vanaf het moment dat de projector aangaat en de meest verknipte video's worden vertoond begint het zweet in de handen te verschijnen. Hawke zet een sterke rol neer van een schrijver die zich vastbijt in een mogelijke kaskraker van een boek, maar zijn tanden wellicht te diep in het onderwerp heeft verzonken. De rol van schrijver mag dan wel op zijn lijf geschreven zijn, maar hij geeft Ellison Oswalt een nieuwe dimensie: medeleven. Als kijker is het makkelijk om je met de man te identificeren en hem luidkeels te waarschuwen als er een verdachte schim te zien is.
Hoewel Sinister op enkele momenten gebruikmaakt van de goedkope schrikmomenten, schrik je je onvermijdelijk kapot. Cinematografisch zitten er prachtige shots in de film die obscuur en met enige souplesse worden getoond. De home video's die worden gepresenteerd zijn echter van een ander kaliber. De meest lugubere en misselijkmakende momenten van de film zijn hier te zien en geven je door het oude sfeertje van een filmprojector met 8mm-films een nog grimmiger gevoel. Alsof je er zelf bij bent en je niets kan doen om de verdoemde zielen te redden. Tot en met de bloederige climax druip je van bilnaad tot handpalm van het zweet. Waarom ben je dan ook in godsnaam naar Sinister gegaan?
Zonder enige twijfel is Sinister de beste horrorfilm van 2012. Er mogen dan wel goedkope schrikmomenten zijn opgenomen, maar in tegenstelling tot afgegleden spookfilm Paranormal Activity 4 krijg je hierbij wél een verhoogde bloeddruk. Om toch terug te komen op Insidious: hoewel je in 2011 helemaal gek van de spanning werd, is Sinister iets gematigder, maar zeker een waardige, angstige horror die voor 2012 zal worden herinnerd.
