Resident Evil: Retribution
Tien jaar geleden bracht regisseur Paul W.S. Anderson de film Resident Evil uit. De zeer vermakelijke gameverfilming was met hoofdrolspeelster Milla Jovovich een memorabele film met lekker veel actie. In de jaren daarna verschenen meerdere vervolgen, waarvan Resident Evil: Retribution de meest recente is. Is het nog de moeite waard om naar de bioscoop te gaan?
Het T-virus van The Umbrella Corporation blijft de aarde beheersen. Het ooit zo levendige landschap met wereldwijde populatie wordt nu bevolkt door vleesetende monsters en ondoden. De laatste hoop van de mens ligt bij Alice (Milla Jovovich), die in het hart van Umbrellas meest geavanceerde afdeling infiltreert. Stukje bij beetje ontdekt Alice meer van haar verleden in een immens complex. Zonder enige veilige plaats op aarde probeert zij het virus voor eens en voor altijd te stoppen. Deze dollemansrit brengt Alice de hele wereld over, van Tokyo tot Washington DC, van Moskou tot New York. Gesteund door nieuwe en bekende vrienden moet Alice lang genoeg proberen te overleven in een wereld zonder toekomst. Het aftellen is begonnen.
Leven en (on)dood
Waar Resident Evil: Afterlife volledig moest worden gedragen door de IMAX, is dat bij Retribution iets minder het geval. Anderson is terug naar de roots gegaan, namelijk een ondergrondse basis van Umbrella. In deze basis wordt ontzettend veel toegelicht over het ontstaan van het virus, de corporatie zelf en alle testen die zijn uitgevoerd met het beruchte T-virus. Deze testen zijn op een zeer creatieve manier uitgevoerd: in live testomgevingen. In het ondergrondse complex zijn stukken van Moskou, Berlijn, New York en Tokyo nagebootst om geïnfecteerden in los te laten. Natuurlijk zijn er ook burgers nodig, die door middel van een kloonproces worden geproduceerd. Dit verklaart meteen de terugkeer van Michelle Rodriquez en Colin Salmon, die in Resident Evil gruwelijk werden afgeslacht.
Mocht je alles van de eerste vier films zijn vergeten, geen nood: zoals het inmiddels lijkt te horen in de RE-serie worden alle gebeurtenissen van de voorgaande films in vijf minuten uitgelegd. Veel verder dan de gebruikelijke 'Ik ben Alice' en de melding dat Umbrella de wereld om zeep heeft geholpen met het T-virus gaat het niet. Wat hierna volgt is een zeer mooie, in slow motion achteruit gespoelde openingsscène die na de credits normaal wordt afgespeeld. Indrukwekkend, maar na tien minuten heb je eigenlijk weinig nieuws gezien. Dit gevoel blijft ook in de scène hierna, waarin Alice als gezinsvrouw in een Amerikaanse buitenwijk te zien is. Fans van Zack Snyders Dawn of the Dead weten precies welke kant ik op wil gaan: zombies vallen aan en Alice moet vechten voor haar leven. Het lijkt bijna een exacte kopie van de opening van de bloederige Snyder-film.
Is de complete film dan gejat of gerecycled? Nee. Er is met zekerheid te zeggen dat na Apocalypse, Extinction en Afterlife de filmreeks van Resident Evil op sterven na dood was. Op bijna ieder gebied hadden de films een dalende lijn die maar bleef dalen. Zo was de actie van bedroevend niveau en het verhaal … laten we het daar maar niet over hebben. Voor Retribution is er meer rekening mee gehouden en hoewel het nog steeds niet prijswinnend is, is het toch een film om te gaan kijken. De gevechten zijn weer net zoals het lederen pak van Jovovich lekker strak en door de grote variatie aan omgevingen voelt het ook meer aan als een videogame dan de voorgaande films.
Verkracht een zombie
Je voelt het al aankomen, toch? Klopt, er zit een behoorlijk grote 'maar' aan vast. De visuele effecten zijn vaak van zo'n slecht niveau dat zelfs IMAX het niet kan oplossen. En hoewel veel geweld in de IMAX-diepte er goed uitziet, zijn veel CGI-effecten tenenkrommend slecht. Het knip- en plakwerk van ontploffingen, rookwolken en zelfs scheurend ijs is bijna lachwekkend op momenten dat het juist serieus over hoort te komen. Ook het gooien van een wapen naar de camera is een in 3D-films overmatig gebruikt cliché, maar deze keer ziet het er ook nog eens ongeloofwaardig uit. Resident Evil: Afterlife was op dat gebied een stuk beter om te kijken.
Maar dit is nog het minste wat er rammelt aan Retribution. Er zitten meerdere plotholes in waar zelfs de onoplettende kijker enorme vraagtekens bij zet en het acteerniveau van nagenoeg iedereen is ondermaats. Dit laatste is overigens iets dat standaard bij een Resident Evil-film hoort, dus dat hoort eigenlijk na al die vervolgen geen klacht meer te zijn.
Een ander extreem storend element is het gevecht in Moskou, waar een reddingsteam moet vechten tegen Russische Las Plagas-geïnfecteerden. Een groep zombies met machinegeweren, jeeps, motoren en raketwerpers die al schietend wilde achtervolgingen door de straten kunnen houden. Het is niet alleen een brute verkrachting van de originele games, maar ook van het element 'zombie' zelf.
Conclusie
Resident Evil: Retribution is een leuke actiefilm voor een regenachtige avond. Wat met zekerheid kan worden gezegd is dat Retribution de meest vermakelijke sequel is na het origineel, al is het alleen maar om de terugkeer van bekende personages en nieuwe, gedetailleerde locaties. Zet het verstand op nul en zie Jovovich zich een weg knallen door meters aan zombies en gemuteerde wezens. Toch is het wel nodig om de voorgaande films te bekijken zodat er nog enigszins wat logica in de gebeurtenissen zit, nieuwkomers in de reeks hebben zeer weinig te zoeken bij Retribution.
De film verschijnt in drie zalen, alleen in IMAX.
