Like Dandalion Dust

De film begint als Rip, gespeeld door Barry Pepper, naar de gevangenis moet voor het aanvallen en bedreigen van zijn vrouw Wendy Porter (Mia Sorvino). Nadat Rip in de cel is beland, komt Wendy erachter dat ze zwanger is. Vervolgens vervalst ze de handtekening van haar man en geeft ze haar kind Joey weg zodra het geboren wordt. Joey wordt weggegeven aan de Campbells; een ideaal gezin waar het kind met alle liefde en zorg wordt opgevangen. Als Rip zeven jaar later wordt vrijgelaten besluit hij samen met vrouw Wendy op zoek te gaan naar zijn kind. The Campbells zijn echter niet van plan om het kind af te staan en dit zorgt voor de nodige consternatie.

De film is een combinatie van sterke personages en een goed verhaal. De personages zijn op zichzelf sterk door het verhaal dat elk van de personages met zich meedraagt, maar vormen ook een geheel door het feit dat ze elkaar nodig hebben en dat ze een deel van de andere personages met zich meedragen. Zo kan de familie Campbell niet zonder Joey, maar hier zit ook aan vast dat zij zullen moeten schikken met het feit dat het wel het kind van andere ouders is en dat zij daar ook rekening mee moeten houden.

Het verhaal is zo sterk omdat het gebaseerd is op een boek. Een boek is van nature vrij duidelijk en goed onderbouwd omdat het visuele aspect door de lezer ingevuld moet worden, dit zorgt in de film ervoor dat het niet zozeer om het visuele gedeelte gaat, maar dat het verhaal an sich erg sterk en duidelijk is.

Like Dandelion Dust is wat mij betreft een sterke film. Het is een realistische film met sterke personages en een goed verhaal. De personages zijn op zichzelf goed neergezet en ook prima vertolkt door de acteurs. Daarnaast is het verhaal op sommige momenten dusdanig realistisch dat het ook bij je buren gefilmd had kunnen worden, iets wat de film wat sterks en tegelijkertijd wat lugubers geeft.