Lockout
Lockout is een gatenkaas die regisseurs James Mather en Stephen St. Leger vullen met geestige en droge humor. Hierdoor zal je je als bioscoopganger niet zo snel storen aan het feit dat de special effects de hele film ondermaats zijn. Althans als je het hebt over het genre van de sci-fi actiethriller. Deze lowbudgetfilm die geschreven en geproduceerd is door genrespecialist Luc Besson leunt stevig op zijn hoofdrolspeler om Lockout toch tot een succes(je) te maken.
Duidelijk geïnspireerd door John Carpenters Escape from New York en Escape from L.A. vindt deze film plaats in het jaar 2079. Lockout begint met Snow (Guy Pearce) die tot moes wordt geslagen in een ondervraging van Langral (Peter Stormare), die werkt voor de geheime dienst. Snow laat het koud, met iedere klap die hij krijgt wordt hij bijdehanter (“Guess that’s why they call it a punchline!”). Een kleine hint dat Pearce meer grappen dan slachtoffers maakt gedurende de film.
Het lijkt er op dat Snow, zelf voormalig geheim agent, valselijk is beschuldigd van een moord en spionage waarvoor hij een dertigjarige straf moet uit zitten in MS-1, een zwaarbeveiligde gevangenis in de ruimte. Maar wanneer honderden gedetineerden ontwaken uit de kunstmatige slaap waarin ze gehouden worden, breekt de pleuris uit. Ze gaan mensen gijzelen, waaronder de dochter van de president (Peter Hudson). Presidentsdochter Emilie (Maggie Grace) is op dat moment op werkbezoek in de gevangenis. Als Snow haar weet te redden, krijgt hij zijn vrijheid terug van de geheime dienst.
De plot van de film heeft net iets meer om het lijf dan je denkt. De gevangenis huist namelijk Mace (Tim Plester) die weet waar een mysterieuze koffer is. De inhoud van deze koffer bewijst Snow zijn onschuld. Scenaristen Mather en St. Leger gaan echter erg slecht om met de personages van Mace en Snow, waardoor je de spelers nauwelijks leert kennen.
Wanneer Snow bij de MS-1 landt krijgt hij vrijwel meteen te maken met de jumpsuitdragende slechteriken, die onder leiding staan van de belezen Alex (Vincent Regan) en zijn psychotische broer Hydell (Joseph Gilgun). Hydell praat met een vet Schots accent wat je niet altijd zal kunnen volgen. Opvallend is dat de gedetineerden een vreemde mengelmoes van overwegend Britten zijn dus je gaat je echt afvragen, hoe het futuristische Amerika eruit komt te zien qua bevolking.
Als Snow Emilie eindelijk vindt, moet hij haar oog injecteren met een hypodermische naald waardoor ze weer bij haar positieven komt. Iets wat makkelijker gezegd dan gedaan is omdat ze nogal een pittig tante blijkt te zijn die zich niet zomaar laat helpen. Dus voor je het weet vliegen de beledigingen tussen Emilie en Snow je om de oren terwijl ze ook nog proberen om de vijanden van zich af te houden.
De actiescènes en de bijbehorende sets zijn zo afhankelijk van ondoeltreffende CGI effecten dat Lockout meer op een computerspel lijkt dan op een bioscoopfilm. Een computerspel dat al zeker tien jaar oud is welteverstaan. Aan Pearce zal het niet liggen, die heeft het naar zijn zin gehad. Dat valt ervan af te zien, misschien werd hij nog vrolijker als hij aan de mogelijkheden voor een franchise dacht.
Die optie is er namelijk ondanks het feit dat er veel aan dit deel schort. Als je op zoek bent naar een (sci-fi) actiethriller waarbij je niet hoeft na te denken en lekker popcorn kan eten, moet je deze film gaan zien. Als je graag inhoud of diepgang wil zien moet je een andere film uitkiezen aan de kassa.
