CD: Smashing Pumpkins - Oceania
Er zijn maar weinig bands die zo trouw aan hun eigen geluid zijn als The Smashing Pumpkins. Ondanks dat de groep sinds haar oprichting in 1988 in Chicago al heel wat personeelswisselingen heeft meegemaakt, klinkt de band nog steeds verrassend en zoekende naar nieuwe uithoeken in het universum der muziek. Op Oceania klinkt de groep meer psychedelisch dan ooit tevoren en laat duidelijk horen dat Billy Corgan de touwtjes nog steeds stevig in handen heeft.
2012 lijkt het jaar van The Smashing Pumpkins te gaan worden. Nadat eind vorig jaar Gish en Siamese Dream al opnieuw in 'Deluxe Edition' verschenen, zullen dit jaar heruitgaven, met allerlei extra materiaal, verschijnen van Pisces Iscariot, Mellon Collie and the Infinite Sadness, The Aeroplane Flies High en Adore. Maar nu is er dus het spiksplinternieuwe album Oceania. Maar liefst dertien nummers lang neemt de band ons mee op een avontuurlijke reis in een psychedelische wereld waar we allerlei sporen uit het roemrijke muzikale verleden van Corgan en consorten kunnen waarnemen.
Na het tegenvallende comebackalbum Zeitgeist in 2007 richtte Corgan zich op het ambitieuze Teargarden By Kaleidyscope project. Maar liefst 44 tracks werden door Corgan ter download op de website van de groep aangeboden en er verschenen een tweetal ep's waarop het heilige vuur in de groep toch enigszins verdwenen leek te zijn. Dat vuur is echter weer hevig aangewakkerd tijdens de opnames voor Oceania. Mike Byrne is een zeer waardige opvolger van de vorige drummer Jimmy Chamberlin en laat tijdens het album al snel vergeten dat alleen Billy Corgan nog over is van de oorspronkelijke bezetting. Toch is het al snel overduidelijk dat het toch Corgan was die de sturende factor is bij de opnames van de groep sinds haar debuutalbum Gish uit 1991.
Zo doet de openingstrack 'Quasar' denken aan de groep in de tijd van Siamese Dream. Explosief geladen rock met een scherpe rand zoals we van Billy mogen verwachten. Wat ook meteen opvalt aan het album zijn de wazige titels. Wat te denken van 'Panopticon' of 'Glissandra'? Billy Corgan mag dan een hekel hebben aan Radiohead vanwege hun hoogdravende imago, op Oceania klinken The Smashing Pumpkins minstens even bombastisch als op bijvoorbeeld het meesterwerk Mellon Collie & The Infinite Sadness. Vooral op het dik negen minuten durende titelnummer is dit goed terug te horen.
Smashing Pumpkins live in Detroit, Michigan.
Over het algemeen bekeken is dit een album waarop de meeste nummers ingetogen overkomen. Alleen op 'Quasar' en 'The Chimera' rocken ze er stevig op los zoals ze destijds ook deden met knallers als 'X.Y.U.' en 'Bullet With Butterfly Wings'. Na het ietwat tegenvallende Zeitgeist zijn The Smashing Pumpkins weer helemaal terug op het oude spoor met een indrukwekkend album dat duidelijk aantoont dat de muzikanten uit Chicago nog heel wat in de melk te brokkelen hebben.
