Mirror Mirror (Snow White)
Het is dit jaar tweehonderd jaar geleden dat de gebroeders Grimm het sprookje van Schneewittchen und die sieben Zwerge opnamen in hun verzameling. Dat feit is niet aan Hollywood ontgaan, want naast een tv-serie met Sneeuwwitje in de hoofdrol (Once Upon A Time, in Nederland te zien op Film1) verschijnen er dit jaar ook twee films over de jongedame met het donkere haar en de lichte huid. De eerste hiervan is Mirror Mirror, in Nederland deze week uitgebracht onder de titels Snow White en Sneeuwwitje. De andere, Snow White and the Huntsman, verschijnt in juni in de bioscoop.
Mirror Mirror wordt wel gezien als de 'lichte' van de twee verfilmingen. Het is ook niet voor niets dat deze versie een Nederlands nagesynchroniseerde versie krijgt. En inderdaad: de film barst op sommige momenten van de kleur en Snow White is een beetje een simpel figuurtje, op de momenten dat ze niet aan moet treden als moedig strijder.
Is Mirror Mirror dan een saaie standaard-Disney-achtige verfilming? Nee. Het is zelfs geen Disney-verfilming. In deze versie zijn alle bekende elementen terug te vinden: de boze stiefmoeder, de knappe prins, de dwergen, de appel. Het geheel is echter met een ietwat afwijkende insteek in elkaar gezet. Vanaf de in animatie uitgevoerde opening van de film is duidelijk dat dit een wat luchtiger, minder serieus sprookje is. De look en feel van de film is niet volledig zoetsappig, maar soms wat alternatief en op momenten zelfs wat donker. De personages komen vervolgens over als licht gepersifleerde versies van de klassiere karakters.
De boze stiefmoeder van Snow White wordt in deze film gespeeld door Julia Roberts. Zij is na het verdwijnen van haar man de koning, vader van Snow, de koningin van het land en geen plezierige. Ze houdt Snow in haar kamer gevangen en heft belastingen van het volk zonder daar iets voor terug te geven. Haar fortuin neemt echter langzaam af en haar mooie leventje staat aan de afgrond. Wanneer zij op een dag een knappe prins (Armie Hammer) van een ander koninkrijk in haar paleis heeft, besluit ze dat hij door een slim huwelijk een kapitaal- en machtsinjectie voor haar vorstelijkheid kan zijn. Hij heeft echter zijn oog laten vallen op de beeldschone Snow White, gespeeld door Lily Collins.
Het spreekt vervolgens voor zich dat de koningin daarom Snow om het leven laat brengen, dat dat niet lukt, en dat Snow terecht komt bij de zeven dwergen. Dat deze dwergen geen mijnwerkers maar struikrovers zijn, en dat ze die carriëre hebben gekozen omdat de koningin hen heeft verbannen uit de stad, is minder vanzelfsprekend. En zo bevat de hele film variaties op het bekende Sneeuwwitje-thema. Dit alles gelardeerd met een lading spot en lichte humor.
Eigenlijk kan gezegd worden dat Mirror Mirror een meer sarcastische, haast satirische versie van het twee eeuwen oude Grimm-sprookje is. Wanneer de film eenmaal op gang is en de kijker heeft kunnen wennen aan de toonzetting, worden de grappen subtieler en origineler en krijgen de personages in sommige scènes een sketch-achtig karakter. Regisseur Tarsem Singh weet in het verhaal zelfs ruimte te vinden voor zijn Indische roots, en de slotscène uiteen te laten barsten in een bijna Bollywood-achtig feest.
Mirror Mirror is, naast een eigentijdse weergave van een oud sprookje, een leuke persiflage op het thema. In deze context weet de cast de juiste toon te vinden en ziet elke scène er prachtig uit. Doordat het verhaal aan de ene kant toch redelijk trouw is aan het klassieke sprookje, en aan de andere kant op niet te nadrukkelijke wijze de spot drijft met de personages, heeft de film een originele wijze gevonden om vermakelijk te zijn voor zowel kinderen als volwassenen.
