Wuthering Heights

Het verfilmen van literaire mijlpalen is geen gemakkelijke opgave. Met name de liefhebbers van het boek hebben veelal een uitgesproken mening over de wijze waarop de filmmakers hun favoriete passages hebben vertaald naar het witte doek. In het geval van Wuthering Heights, geschreven door Emily Brontë in 1847, kunnen de literaire experts hun hart ophalen, aangezien de verfilming van regisseuse Andrea Arnold in verschillende opzichten afwijkt van het bronmateriaal en daarnaast totaal niet te vergelijken is met de eerdere verfilmingen van deze klassieker. Het is dus maar de vraag of deze op zijn minst opmerkelijke bewerking van het boek heeft geresulteerd in een geslaagde film.

De jonge en onhandelbare vondeling Heathcliff (Solomon Glave) wordt opgenomen in het boerengezin Earnshaw. Heathcliff heeft al snel een bijna obsessieve relatie met Catherine (Shannon Beer), de dochter van de boer. Toch kiest Cathy uiteindelijk niet voor Heathcliff, maar voor de welgestelde Edgar Linton (James Northcote). Dit besluit wekt de nodige wraakgevoelens op bij Heathcliff, die vastbesloten is om ooit terug te keren naar dit afgelegen gebied.

De wijze hoe regisseuse en scriptschrijfster Andrea Arnold (Red Road, Fish Tank) deze verfilming heeft aangepakt spreekt enigszins tot de verbeelding, aangezien zij ervoor verantwoordelijk is geweest dat de film in zijn geheel is opgenomen op een afgesloten locatie. Hierbij werd veel moeite gedaan om de authenticiteit uit deze periode in ere te houden. Doordat de film in het geheim is opgenomen, was het onduidelijk dat er een zwarte acteur werd gekozen om de rol van Heathcliff op zich te nemen. Hoewel dit een opvallende keuze is die niet direct iets heeft toegevoegd aan het geheel, kan niet gezegd worden dat dit een storend element vormt. Wellicht tracht Andrea Arnold met deze keuze extra publiciteit te generen. Dit zou ook verklaren waarom verschillende vormen van dierenleed expliciet in beeld worden gebracht.

Achteraf kan ook geconcludeerd worden dat de controverse rondom deze verfilming een vorm van afleiding is voor datgene waar het werkelijk om gaat, namelijk de inhoudelijke zwaktes van het script en het acteerwerk in met name het tweede gedeelte van de film. In het script is er sprake van een verdeeldheid tussen een tweetal tijdsperiodes, waarbij de personages in het eerste gedeelte nog jong zijn. In het eerste gedeelte kan met name de onervaren Solomon Glave overtuigen als een jonge Heathcliff. Zijn emoties zijn rauw en het is fascinerend om te zien hoe de overige personages reageren op zijn beperkte communicatieve vaardigheden.

Wanneer Heathcliff terugkeert als de oudere acteur James Howson, start het tweede, zeer matige deel van dit grauwe kostuumdrama. Om verschillende redenen is dit deel een stuk minder interessant. Zo is het acteerwerk van de charismaloze James Howson ondermaats. Hierdoor ontbreekt enige vorm van chemie of sensuele spanning tussen hem en de inmiddels volwassen geworden Cathy, een rol van Kaya Scodelario. De conversaties tussen Heathcliff en Cathy wekken zelfs alleen maar ergernis op en dat terwijl het eerste gedeelte van de film in positieve zin opviel doordat lichaamstaal tussen de beide jonge acteurs al voldoende was om de liefde tussen Heathcliff en Cathy uit te beelden.

Het grote pluspunt aan deze verfilming van Wuthering Heights is de troosteloze sfeer die gecreëerd wordt, mede dankzij het onvolprezen en veelvuldig bekroonde camerawerk van Robbie Ryan. De wijze hoe de camera zich achter de personages verplaatst en door het hoogstaande gras zweeft is schitterend. Overigens wordt de aanwezige ambiance er niet vrolijker op door de regen die met bakken uit de hemel valt.

Regisseuse Andrea Arnold heeft met haar bewerking van de klassieker Wuthering Heights een realistische en vooral keiharde film gemaakt. Helaas is zij er daarbij niet in geslaagd om bij de kijker enige vorm van sympathie op te wekken voor zowel de personages als hun onderlinge relatie. Het is jammer dat deze passie ontbreekt, aangezien dat tenslotte de essentie is van het bronmateriaal. Zelfs het magnifieke camerawerk kan dit niet compenseren, waardoor met name het tweede deel van de film verandert in een lange zit.