CD: Tape The Radio - Heartache and Fear
Het was een ware kunst: muziek opnemen van de radio op cassettebandjes, het vroegere downloaden. Maar toen hoorde je niemand klagen over 'illegale' kopietjes en opnames. Zo min mogelijk gelul op je TDK D-C60 of SA 90 en liefst de hele intro erbij, dat was de uitdaging. Uitrekenen hoeveel en welke nummers er op 1 kant van een 60 of een 90 minuten-bandje konden. Was het einde in zicht dan was het een kwestie van vliegensvlug omdraaien als de tijd erop zat en met een potlood snel 'doorspoelen' naar het begin van de cassette om niks van het volgende liedje te missen. In het digitale tijdperk is het allemaal niet meer zo lastig en ambachtelijk. Kwestie van de juiste websites bezoeken en elk nummer is binnen handbereik, maar in de jaren tachtig was dat wel anders.
De band Tape The Radio blijkt ook niet vies te zijn van de jaren tachtig. Of ze veelvuldig nummers van de radio opnamen is mij niet bekend, maar dat ze naar The Cure luisterden is wel duidelijk. De muzikale gelijkenissen zijn niet van de lucht, maar een kloon is het zeker niet. De band uit Londen speelt daarvoor te veel leentjebuur bij andere grote bands uit het verleden. U2, Echo & The Bunnymen, Killing Joke en Manic Street Preachers zijn enkele voorbeelden. Regelrecht jatwerk is het gelukkig niet, waardoor Tape The Radio zichzelf wel een band mag noemen en geen coverband. De overduidelijke invloeden zijn ook niet de minste, dus als het drietal een tiental sterke nummers heeft weten te produceren kan het hard gaan met deze muzikanten.
En het moet gezegd worden, het trio stelt niet teleur. Het melkt het grauwe jaren tachtig-tintje niet teveel uit, schrijft melodieuze en pakkende songs en komt weg met de overduidelijke referenties, zelfs als zanger Malcolm Carson als een exacte kopie van Bono (Shaking Hearts, A Desert Track) of Robert Smith (Suffer Me Suffer You) klinkt. Voor elk nummer is een parallel te trekken: Manic Street Preachers en Air Traffic klinken door in het aanstekelijke rocknummer 1989. Puntig, melodieus en doeltreffend. De titeltrack is als enige nummer een stuk trager en donkerder en lijkt regelmatig op Hawksley Workman. De geest van Killing Joke zwerft rond op Our Love is A Broken Heart. Het zal dus wel even duren voor Tape The Radio een eigen smoelwerk krijgt, maar tot die tijd kan het trots zijn op deze prima rockplaat. Je moet het maar kunnen, oude grootheden feilloos neerzetten zonder in een cover of gimmick te vervallen.
